Ολοένα και περισσότερο πονάμε -όχι για το γνώριμο βήμα σου, όχι για το χαμόγελο, όχι για το θρόισμα του ράσου σου, πια...Ο πόνος που σαν σήμερα γίνεται οδύνη, είναι που δεν είσαι εδώ να μας πεις για τα "ζώπυρα", να μας ξεσηκώσεις, να μας εγείρεις, να μας συνεγείρεις, να φωνάξεις μ' εκείνον τον λυγμό που μας έκανε επαναστάτες.
Τώρα που ήρθε η ώρα της επανάστασης, δεν έχουμε μπροστάρη....
Δεν υπάρχει ο αντιθετικός σου λόγος, δεν υπάρχει εκείνη η κίνηση στο πανωκαλύμαυχο -όταν θύμωνες με όσα συνέβαιναν, φαντάσου τώρα...- που σε έκανε να μοιάζεις πανύψηλος ενώ δεν ήσουν.
Δεν υπάρχει η φωτιά που άναβε στο βλέμμα σου σαν μιλούσες για Χριστό και Ελλάδα, λίγο πριν ψιχαλίσουν τα δάκρυα που μετά κλαίγαμε όλοι μαζί.
Πώς θάθελα να σε ξανακούσω να τραγουδάς το "Σώπασε Κυρά Δέσποινα", ειδικά τώρα που η πατρίδα σέρνεται άλλοτε ζητιάνα και άλλοτε πόρνη στις Ευρώπες!
Και μετά να πιάσεις να λες τον Εθνικό μας Ύμνο σιγανά στην αρχή, σαν μυστικό λόγο που θα ανοίξει πόρτες και πιο δυνατά μετά -σαν στεριωμένη δικαίωση- και σαν φτάσεις στο "Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά" να το λες σαν διακήρυξη, σαν ψαλμό, δυνατά σαν η λευτεριά να είναι ήδη πραγματικότητα και όχι προσδοκώμενο...
Και μεις μαζί σου να το ουρλιάζουμε με το ουρλιαχτό των αδικημένων, την αγανάκτηση των σκλαβωμένων και την παράφορη ελπίδα των μπουχτισμένων από ευτέλεια και προσβολή.
Θάθελα να ήσουν εδώ για νάχει απάγκιο το παράπονο, χέρια μυρωμένα λιβάνι για ν'αναπαυτεί το αίμα που φτύνουμε, για νάχουμε ένα ράσο ν'απαγκιάσουμε τώρα που χρόνια χιονίζει.
Σε "χαρίζω" όμως στο θέλημά Του.
Πες Του για μας, θα Του λέμε για σένα.
Και ας Του πούμε και συ και μεις για την πατρίδα, πατέρα.
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/01/blog-post_28.html
