Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου
Πάνω στην Πίνδο την ώρα που τον έβαλαν κάτω για να του κόψουν το πόδι λόγω κρυοπαγημάτων, σφάδαζε από τους πόνους, αλλά το μυαλό του πέταγε 70 χρόνια μπροστά στην υλοποίηση του οράματος του κάθε αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Την ώρα που ξεκοιλιάζονταν άμαχοι ακόμη και νήπια στο Κόμμενο, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα κι αλλού δεν βόγκαγαν από τους πόνους αλλά από την ευτυχία για την υλοποίηση του οράματος του κάθε αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ξεχύνονταν να αντισταθούν απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους από την ναζιστική λαίλαπα έδιναν το υπέρτατο αγαθό, την ζωή τους, για την υλοποίηση του οράματος κάποιου αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Την ώρα που κατέβαιναν από τα καμιόνια ξημερώματα εκατοντάδες και στήνονταν στον τοίχο για την τελειωτική σφαίρα των ναζιστών εκτελεστών, δεν ψιχάλιζαν τα μάτια αλλά στο βλέφαρο τους έκρυβαν την ικανοποίηση ότι εκτελούνται για την υλοποίηση του οράματος ενός αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Την ώρα που οι συνεργάτες του αόρατου εχθρού εντόπιοι (γνωστοί και ως γερμανοτσολιάδες) και ξένοι γνωστοί με την εθνικότητα τους (Αυστριακοί, Ιταλοί, Κροάτες, λευκοφεσίτες Αλβανοί, Ουκρανοί), έσφαζαν, βίαζαν και λεηλατούσαν με μεγάλη ευχαρίστηση ο,τιδήποτε Ελληνικό, οι σφαγμένοι Έλληνες δεν ούρλιαζαν αλλά έπεφταν ήσυχα υπέρ του οράματος κάποιου αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Την ώρα που οι Βούλγαροι ξέσκιζαν Μακεδονία και Θράκη με τις ευλογίες του αόρατου εχθρού, οι κατακρεουργημένοι ανυπεράσπιστοι Έλληνες έβλεπαν τα κουφάρια των δικών τους κρεμασμένα και δεν θρηνούσαν διότι οι κρεμάλες ήταν για το όραμα ενός αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.
Οι επιζώντες όλων των παραπάνω καταστάσεων, το καταχάρηκαν ύστερα με την έλευση των Άγλλων και ό,τι επακολούθησε, διότι άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το όραμα κάποιου αλητάκου που θα έμπαινε σε εφαρμογή 70 χρόνια μετά.
Αυτά όλα είναι ένα παραμύθι και φαντασιοπληξίες διότι μάθαμε την πραγματική ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 100 χρόνια. Τη μάθαμε από επίσημα χείλη. Πιο επίσημα δεν γίνεται. Στις Βρυξέλλες ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος ο πρόεδρος της Ενωμένης Ευρώπης μας δήλωσε επί λέξη:
“Σήμερα, 100 χρόνια μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όταν εκατομμύρια Ευρωπαίων έχασαν τη ζωή τους στη μάχη και 70 χρόνια από τις βιαιότητες της Γενοκτονίας και του Ολοκαυτώματος, καταφέραμε να μετατρέψουμε αυτούς τους τρομακτικούς εφιάλτες σε ένα λαμπρό όραμα και αυτό το όραμα σε μια πραγματικότητα: την Ενωμένη Ευρώπη, την Ευρώπη μας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στο σεβασμό της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ανθρώπινου σεβασμού”.
Άρα, μέσα σε 100 χρόνια δύο ήταν τα τραγικά γεγονότα που έζησε η Ευρώπη: Ο Α' παγκόσμιος πόλεμος και το Ολοκαύτωμα. Τα άλλα όλα είναι φαντασιοπληξίες όπως αυτά που αναφέρονται πιο πάνω. Τα άλλα όλα για το όραμα του αλητάκου ήταν απλά τα τούβλα και ο σοβάς του Ναού της Ενωμένης Ευρώπης. Επίσης αν δεν κατάλαβες για το Ολοκαύτωμα ευθύνεται κάποιος αόρατος δράστης, είναι ο ίδιος με τον οποίο συνεργάζονταν Αυστριακοί, Ιταλοί, Κροάτες, λευκοφεσίτες Αλβανοί, Ουκρανοί, Βούλγαροι, Άγγλοι μαζί με τους εγχώριους γερμανοτσολιάδες.
Στο λόγο του ο πρόεδρος δεν τους ονοματίζει. Γιατί άραγε; Το Ολοκαύτωμα φύτρωσε σαν ραπανάκι; Είναι μεγάλο το κακό όταν έχεις να γλύψεις σε δύο στρατόπεδα. Πρέπει να φθάσει το σάλιο και για τα δύο διότι ο αόρατος δράστης του Ολοκαυτώματος είναι πρωτεργάτης στην σημερινή υλοποίηση του οράματος του αλητάκου. Πρέπει να πείσεις ότι ο αόρατος δράστης εκτός των άλλων συμμετείχε στην ανάδειξη της Ενωμένης Ευρώπης ως πρωταθλήτρια στο σεβασμό της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πάνω από όλα τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ.
Για τους αλητάκους του οράματος ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ αφορά μόνο αυτούς που ακόμη ανασαίνουν. Για τους αλητάκους, στους νεκρούς δεν αρμόζει σεβασμός. Δεν τους πρέπει, επίσης, το δικαίωμα αναφοράς της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ύπαρξής τους. Ο ανθρώπινος σεβασμός για τους αλητάκους του οράματος ξεκινά από την ώρα της γέννησης τους και τελειώνει με την ώρα της λήξης της υπηρεσίας τους.
Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος για να διαγράφεις με μιας τους νεκρούς τόσων αγώνων απέναντι σε οποιοδήποτε εχθρό και να κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να αφαιρέσεις από τους απογόνους εκείνων των νεκρών το δικαίωμα της μνήμης.
Πρέπει να είσαι μοναδικός στο είδος της αλητείας που δεν σου φθάνουν τα οικόπεδα των ζωντανών αλλά σουλατσάρεις και στα οικόπεδα αμάχων και ηρώων λες και είναι ο δικός σου καφενές.
Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος ώστε να ξεχνάς τα Ολοκαυτώματα των Γύφτων, των Σέρβων, Πολωνών και τα 25 εκατομμύρια νεκρών Ρώσων απέναντι στο αόρατο εχθρό. Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος ώστε να συμμετέχεις μόνο σε ό,τι σε βάζουν να υπερασπιστείς διαγράφοντας τον ανθρώπινο σεβασμό γενικώς.
Πρέπει να είσαι κάτι παραπάνω από τον αόρατο εχθρό σου για να μπορείς ξεδιάντροπα να χωρίζεις τους νεκρούς σε δύο κατηγορίες δείχνοντας ευθαρσώς τον ρατσισμό που διακατέχει τα κύτταρά σου. Οι αόρατοι εχθροί είχαν το χόμπι της σύλλησης τάφων, τούτος ο αλητάκος έχει ως εργασία του την σύλληση της μνήμης.
Το όραμα του αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη, πραγματοποιήθηκε. Πέρασαν 100 χρόνια με μεγάλη υπομονή και πολλές “πολιτισμένες” πολιτικές για να το φθάσει εκεί από όπου ξεκίνησε έναν αιώνα πριν. Όπως μας είπε και ο πρόεδρος, οι τρομακτικοί εφιάλτες μας υλοποίησαν το όραμα του.
Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο Γιουγκοσλάβος αξιωματικός των Παρτιζάνων, Στιέπαν Φιλίποβιτς λίγο πριν την εκτέλεσή του από τους φίλους του αλητάκου Ναζί. (αρχείο Κόκκινος Φάκελος)
Πηγή Στον Τοίχο
