Και ξαφνικά, έγινε κεντρικό πρόσωπο συζήτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα μέσα ενημέρωσης, έγινε σύμβολο των δεινών και της κρίσης με έναν τρόπο τραγικό αλλά μαζί και ελπιδοφόρο: Η ανθρωπιά δεν τελειώνει και ακόμη και ενώ κοιμάται στον δρόμο επιμένει να στολίζει με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Ο 47χρονος Διονύσης είχε μια ζωή γεμάτη εντάσεις και απρόβλεπτα. Ξέραμε ότι ονομάζεται Διονύσης, μιλά 3 ξένες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, σουηδικά) έχει 7.030 ένσημα και έχει κάνει σπουδές Διοίκησης Επιχειρήσεων και Μάρκετινγκ.
Ο Διονύσης Σοφιανόπουλος που έχει φτιάξει το νέο του «σπίτι» στην οδό Δεληγιώργη κάτω από το κλειστό ξενοδοχείο Απόλλων με την έγκριση του ιδιοκτήτη που ήταν φίλος του, μίλησε στο Εθνος για τις περιπέτειες της ζωής του. Παιδί οικογένειας οικονομικών μεταναστών, γεννήθηκε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν περίπου 14 ετών. Δούλευε ήδη από την εφηβεία ενώ όπως δηλώνει στον Κώστα Λουκόπουλο « Εργαζόμουν στη δουλειά του πατέρα μου από την πρώτη ημέρα που έφτασα στην Ελλάδα. Ολα πήγαιναν ρολόι, μέχρι που αρρώστησε. Οταν τον χάσαμε, το 1992, η δουλειά έμεινε στον αδελφό μου που δεν κατάφερε να την κρατήσει. Οικονομικά ήμασταν κατεστραμμένοι, οπότε είπα να αναζητήσω αλλού την τύχη μου. Πήγα στη Στοκχόλμη. Δούλευα στα πλοία της Βαλτικής και σπούδαζα διοίκηση επιχειρήσεων και μάρκετινγκ. Εφτασα ένα εξάμηνο πριν το πτυχίο». Παντρεύτηκε και χώρισε μετά από δώδεκα χρόνια αφού πρώτα έμεινε 17 μήνες στη φυλακή επειδή χαστούκισε τη σύζυγό του.
Επιστρέφει ξανά στην Ελλάδα, μένει στο πατρικό σπίτι στη Νέα Μάκρη, ανοίγει δύο καταστήματα πώλησης δίσκων όμως η αγορά είχε ήδη αρχίζει να γυρίζει την πλάτη της σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Νοίκιασε ένα σπίτι στο Μάτι, άρχισε να δουλεύει στο Δήμο Νέας Μάκρης ως συμβασιούχος, δούλεψε σε συνεργείο αυτοκινήτων. Σύμφωνα με το Εθνος, κάποια ημέρα γύρισε κατάκοπος, άναψε το υγραέριο για να ζεσταθεί και τον πήρε ο ύπνος. Ξύπνησε από τους καπνούς και τις φλόγες. Μόλις και μετά βίας πρόλαβε να βγει έξω, πριν σκάσει η φιάλη. «Επιασα δουλειά σε βιομηχανία γάλακτος στο Κορωπί. Το 2010 αναγκάστηκα τελικά να βγω στον δρόμο. Το 2012, με διάφορες ενέργειες, κατέληξα στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, στην οδό Πειραιώς. Τον περασμένο Ιούλιο έφυγα».
http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_20.html
