Κύριε Υπουργέ, Υφυπουργέ, Γενικέ Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας,
με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να σας επισημάνουμε την αδικία που συντελείται εις βάρος των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών έτους 2011-2012, αφού, με βάση το νέο νόμο της εκπαίδευσης (3848/2010, ΦΕΚ 71/Α/2010 («Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού – καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και άλλες διατάξεις») και την τροποποίησή του άρθρου 33 παρ. 2 του Ν. 4038/2012 (ΦΕΚ 14/2-2-2012 τ.Α’), οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί του 2011-2012 είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν στον τόπο διορισμού τους για δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς δικαίωμα μετάθεσης. Η αδικία συντελείται τόσο για τους νεοδιόριστους «Β’ φουρνιάς» του ΑΣΕΠ έναντι των συναδέλφων «Α’ φουρνιάς» που διορίσθηκαν πριν δύο χρόνια, το 2009-2010, και δεν υποχρεούνται στην διετία, όσο και για τους νεοδιόριστους από τον πίνακα προϋπηρεσίας 40%, που για να αποκτήσουν την προϋπηρεσία για πολλά χρόνια δούλευαν ανά την Ελλάδα, μη γνωρίζοντας ότι μετά τον πολυπόθητο διορισμό θα χρειαστεί να παραμείνουν άλλα 2 χρόνια μακριά από τον τόπο τους . Είναι άδικο ένας εκπαιδευτικός ενώ πληρεί τις προϋποθέσεις για μετάθεση (μόρια) να του απαγορεύεται η δυνατότητα αυτή από τον συγκεκριμένο νόμο.
Το κατά πόσον μπορεί να επιτευχθεί με την διετή παραμονή ο σκοπός του νομοθέτη (παιδαγωγικό-διδακτικοί λόγοι, δεσμοί με την τοπική κοινωνία), παραμένει αμφίβολο, αφού ο νόμος δεν προβλέπει την οριστική τοποθέτησή μας σε ένα σχολείο πριν την πάροδο της διετίας, αλλά την διάθεσή μας στο ΠΥΣΔΕ. Είμαστε, πρακτικά για δύο χρόνια, έρμαιο στην τοποθέτηση ανά το νομό, οπότε δεν γίνεται καν να αναπτυχθούν δεσμοί με την τοπική κοινωνία.
Η παραπάνω διάταξη έχει δημιουργήσει από φέτος μεγάλο πρόβλημα σε εμάς τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, αφού έχει σαν αποτέλεσμα, αφενός να αναγκαζόμαστε να «διαλύσουμε» στην κυριολεξία τις οικογένειές μας, αφετέρου να επωμιζόμαστε επί μακρόν το δυσβάσταχτο για την εποχή μας οικονομικό κόστος που συνεπάγεται (συντήρηση δεύτερου σπιτιού, μετακινήσεις, κλπ).
Δεν υπάρχει άλλωστε τεκμηριωμένη απάντηση στην εύλογη απορία μας, ποιους λόγους εξυπηρετεί η διετής παραμονή “τιμωρία” στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας. Το μόνο που πετυχαίνει είναι η οικονομική και η κοινωνική εξαθλίωσή μας μετά και τις συνεχείς μειώσεις των μισθών μας.
Υπό αυτή την ψυχολογική και οικονομική πίεση, μάλλον δημιουργείται στους εκπαιδευτικούς ένα αίσθημα «τιμωρίας» για την «επιλογή» τους, διερωτώμενοι ταυτόχρονα κατά πόσον προστατεύεται ο (συνταγματικά κατοχυρωμένος) θεσμός της οικογένειας. Η οικονομική κρίση φέρνει επιτακτικά την ανάγκη άρσης του άρθρου αυτού του νόμου διότι δημιουργεί περισσότερη φτώχεια ,οικογενειακή δυστυχία, οικονομική εξουθένωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών που πολλές φορές χρειάζεται να συντηρούν 3 σπίτια και να μην τα καταφέρνουν με τη δραματική μείωση των μισθών.
Με τον διετή εγκλωβισμό των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών στον τόπο διορισμού τους, ακυρώνεται η δυνατότητα μετάθεσής τους στο τόπο που έχουν οργανώσει τη ζωή τους για την κάλυψη λειτουργικών ή οργανικών κενών που τυχόν παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια της διετίας. Το παράδοξο είναι ότι αυτά τα κενά ενδέχεται να καλυφθούν από εκπαιδευτικούς με λιγότερα μόρια ή από νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς των οποίων ο τόπος καταγωγής είναι πολύ μακριά από το τόπο διορισμού τους. Έτσι οδηγούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο εσωτερικής μετανάστευσης των εκπαιδευτικών που δε εξυπηρετεί καθόλου τους παιδαγωγικό- διδακτικούς λόγους που αναφέρει ο νομοθέτης, αλλά εξαθλιώνει και εξοργίζει τους εκπαιδευτικούς.
Θεωρούμε ότι αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του προβλήματος σε όλη του τη διάσταση λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αριθμό συνταξιοδοτήσεων, άρα και οργανικών κενών, που ευνοεί την επανεξέταση του θέματός μας.
Κατά συνέπεια, η πολιτεία δε θα έχει έναν εκπαιδευτικό, εσωτερικό «μετανάστη» που προσπαθεί να επιβιώσει, ευελπιστώντας ύστερα από χρόνια στον «επαναπατρισμό» του, αλλά έναν εκπαιδευτικό αφοσιωμένο στο λειτούργημα του, που είναι εν τέλει στόχος της κοινωνίας και του «νέου σχολείου» του Υπουργείου Παιδείας.
