Είναι ολοφάνερο ότι σε αυτό το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγετική ελίτ (στην πραγματικότητα) του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που θεατρικά αυτοδιαλύθηκε από συνιστώσα για να επεκταθεί σε ολόκληρο το κόμμα, προσπαθεί να μετατρέψει το όλο κόμμα (που αποτελείται από κεντροαριστερές συνιστώσες) σε ένα ενιαίο αρχηγικό κόμμα. Σε ένα κόμμα εξουσίας – αντίγραφο των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Από τις 7 Σεπτεμβρίου 2012 είχαμε προβλέψει τη διάλυση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι ίδιες οι συνιστώσες έπλεαν σε πελάγη πολιτικής ευτυχίας “Οι συνιστώσες βαρίδια για την πρωθυπουργία Τσίπρα.“
Πάντως η μορφή οργάνωσης που επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ξένη προς την Αριστερά. Είναι αλήθεια ότι την στρατιωτική σφικτή οργάνωση του πολιτικού κόμματος την εφηύρε η Αριστερά και ειδικά τα κομμουνιστικά κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ, ένα καθαρά προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα – ιδιοκτησία του Α. Παπανδρέου, από ιδρύσεώς του δημιούργησε ένα σφικτό κομματικό μηχανισμό αντίγραφο κομμουνιστικών κομμάτων, με τοπικές κομματικές οργανώσεις, όλες ευθυγραμμισμένες όμως με την βούληση του αρχηγού. Μετά τις ήττες που υπέστη η ΝΔ το 1981 και το 1985 ο Κ. Μητσοτάκης αποφάσισε να οργανώσει τη ΝΔ ως αντίγραφο του ΠΑΣΟΚ μεταφέροντας τον πολιτικό αγώνα στην κομματική βάση αλλάζοντας τις εκλεγμένες τοπικές οργανώσεις με δοτές, προσαρμοσμένες και αυτές πάνω στη δική του βούληση. Αυτός ο οργανωτικός μηχανισμός (που υπονοούσε ότι η άνοδος στην εξουσία θα έδινε την δυνατότητα στην περιφερειακή οργάνωση να κάνει ρουσφέτια, όπως τον πρώτο καιρό του ΠΑΣΟΚ), έβγαλε το κόμμα από την “κατινίστικη” εσωστρέφεια και έδωσε στον κ. Μητσοτάκη τη νίκη επί του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου το 1990 με ποσοστό 46,89%. Η διάψευση φυσικά μετέπειτα των προσδοκιών μεταξύ των Νεοδημοκρατών (κυρίως) έριξε αμέσως τον κ. Μητσοτάκη από την εξουσία.
Το ίδιο ακριβώς θέλει να κάνει και σήμερα ο Α. Τσίπρας. Διαλύει ένα κόμμα με συνιστώσες, όπου ακούγονται πολλές φωνές και απόψεις, χωρίς ενιαίο πολιτικό λόγο και το μετατρέπει σε ένα κόμμα εξουσίας με στρατιωτική ιεραρχία και πειθαρχία, ενιαίο πολιτικό λόγο και προσαρμοσμένο πάνω στην δική του αποκλειστικά βούληση.
Εξάλλου υπάρχει και ένας άλλος σοβαρός παράγοντας για τον οποίο το κόμμα θα «πρέπει» να γίνει αρχηγικό. Προκειμένου να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας σε συγκεκριμένο περιβάλλον που καθορίζεται από την ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία, θα πρέπει αφενός να συμβαδίσει η ενιαία πολιτική του με τα συμφέροντα αυτής της ολιγαρχίας, αφετέρου, τα συμφέροντα αυτά θέλουν έναν κομματικό αρχηγό για να συνομιλούν και να συμφωνούν μαζί του και όχι ένα σωρό συνιστώσες, με τις οποίες δεν μπορούν να βγάλουν άκρη. Αυτό είναι μαθηματικός νόμος, διαφορετικά θα εξαφανιστεί πάραυτα στις επόμενες…. δημοσκοπήσεις.
Όλα αυτά φυσικά, όχι απλά διευκολύνονται αλλά είναι γέννημα του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το οποίο, όπως είπαμε (εδώ) δεν είναι πραγματική δημοκρατία αλλά «δημοκρατία» των κομματικών ελίτ και δεν αφήνει να επιβιώσουν δημοκρατικά οργανωμένα κόμματα, με πολλές διαφορετικές απόψεις. Επομένως καμία πιθανότητα δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανέλθει στην εξουσία, αν δεν γίνει ένα ισχυρά οργανωμένο ελιτίστικο και κυρίως αρχηγικό κόμμα. Αυτό ακριβώς λοιπόν επιδιώκει ο κ. Τσίπρας αυτή τη στιγμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για ρομαντικούς ή πολικά αφελείς.
