Από τον Σταύρο Ψυχάρη
Η Ελλάδα ζει μία από τις μεγαλύτερες και ευτυχέστερες προεκλογικές περιόδους της ιστορίας της. Υπό καθεστώς πλήρους και κατοχυρωμένης δημοκρατίας για πρώτη φορά έξι τουλάχιστον πολιτικά κόμματα δηλώνουν υποψηφιότητα μεγάλης νίκης και προετοιμάζονται (όλοι!) να αναλάβουν την εξουσία. Το παιγνίδι δεν κοστίζει τίποτε και για όποιον χάσει η αιτία είναι πρόχειρη στο ράφι: τα συμφέροντα!
Ομως όλα κάποτε τελειώνουν και μάλιστα αδόξως. Δεν είναι ούτε αφελής ούτε τυφλωμένη από φανατισμούς άλλων εποχών η Κοινή Γνώμη. Τα τελευταία«μαντρόσκυλα» των (παρα)κομματικών οργανώσεων συγκεντρώνονται σε άδειες αίθουσες για να απαγγείλουν υβρεολόγια (Το χυδαίον γλωσσικόν ιδίωμα μαρτυρεί χαμηλόν νοητικόν, έλεγε παλαιός καθηγητής του Αθήνησι).
Βέβαια καθώς ο αφέτης δεν έδωσε ακόμη το σήμα της εκκινήσεως, μπορεί να διατυπωθεί η πρόβλεψη ότι ο προεκλογικός αγώνας θα ξεφύγει κάπως από τα σημερινά όρια ευπρεπείας του. Αλλά πώς να μιλήσει κανείς για αποστασία όταν συμβαίνει το παράδοξο: στην τελευταία φουρνιά διαγραφών και στις δύο πλευρές, οι πλείστοι ήσαν εκλεκτοί της ηγεσίας. Πώς να μιλήσει κανείς για… αποστάτες;
Υπάρχουν βεβαίως, στόχος πρόχειρος και μάλλον εύκολος, οι δημοσιογράφοι και μάλιστα, περισσότερο, οι πολιτικοί συντάκτες. Μερικές φορές ίσως δικαιολογημένα, αλλά κατά κανόνα χωρίς δική τους ευθύνη, μαχόμενοι δημοσιογράφοι, σκληρά εργαζόμενοι επαγγελματίες, δέχονται ύβρεις και αντιμετωπίζουν απειλές. Συχνά ο τηλεθεατής ταυτίζει τον εκφωνούντα ένα κείμενο με το περιεχόμενο!...
Θέλει δεν θέλει ο δημοσιογράφος γίνεται ή μοιάζει μέρος του συστήματος και πληρώνει το κόστος – κτάται την αντιπάθεια της Κοινής Γνώμης!
Πού οδηγούνται τα πράγματα; Θα το μάθουμε με βεβαιότητα μόλις ανοίξουν οι κάλπες. Εως τότε τα παιδία παίζει το παίγνιον Η Εκπληξη!
ΒΗΜΑ
Η Ελλάδα ζει μία από τις μεγαλύτερες και ευτυχέστερες προεκλογικές περιόδους της ιστορίας της. Υπό καθεστώς πλήρους και κατοχυρωμένης δημοκρατίας για πρώτη φορά έξι τουλάχιστον πολιτικά κόμματα δηλώνουν υποψηφιότητα μεγάλης νίκης και προετοιμάζονται (όλοι!) να αναλάβουν την εξουσία. Το παιγνίδι δεν κοστίζει τίποτε και για όποιον χάσει η αιτία είναι πρόχειρη στο ράφι: τα συμφέροντα!
Ομως όλα κάποτε τελειώνουν και μάλιστα αδόξως. Δεν είναι ούτε αφελής ούτε τυφλωμένη από φανατισμούς άλλων εποχών η Κοινή Γνώμη. Τα τελευταία«μαντρόσκυλα» των (παρα)κομματικών οργανώσεων συγκεντρώνονται σε άδειες αίθουσες για να απαγγείλουν υβρεολόγια (Το χυδαίον γλωσσικόν ιδίωμα μαρτυρεί χαμηλόν νοητικόν, έλεγε παλαιός καθηγητής του Αθήνησι).
Βέβαια καθώς ο αφέτης δεν έδωσε ακόμη το σήμα της εκκινήσεως, μπορεί να διατυπωθεί η πρόβλεψη ότι ο προεκλογικός αγώνας θα ξεφύγει κάπως από τα σημερινά όρια ευπρεπείας του. Αλλά πώς να μιλήσει κανείς για αποστασία όταν συμβαίνει το παράδοξο: στην τελευταία φουρνιά διαγραφών και στις δύο πλευρές, οι πλείστοι ήσαν εκλεκτοί της ηγεσίας. Πώς να μιλήσει κανείς για… αποστάτες;
Υπάρχουν βεβαίως, στόχος πρόχειρος και μάλλον εύκολος, οι δημοσιογράφοι και μάλιστα, περισσότερο, οι πολιτικοί συντάκτες. Μερικές φορές ίσως δικαιολογημένα, αλλά κατά κανόνα χωρίς δική τους ευθύνη, μαχόμενοι δημοσιογράφοι, σκληρά εργαζόμενοι επαγγελματίες, δέχονται ύβρεις και αντιμετωπίζουν απειλές. Συχνά ο τηλεθεατής ταυτίζει τον εκφωνούντα ένα κείμενο με το περιεχόμενο!...
Θέλει δεν θέλει ο δημοσιογράφος γίνεται ή μοιάζει μέρος του συστήματος και πληρώνει το κόστος – κτάται την αντιπάθεια της Κοινής Γνώμης!
Πού οδηγούνται τα πράγματα; Θα το μάθουμε με βεβαιότητα μόλις ανοίξουν οι κάλπες. Εως τότε τα παιδία παίζει το παίγνιον Η Εκπληξη!
ΒΗΜΑ
