Αύριο θα γίνουν όλα. Σήμερα υπομονή. Ως έχει. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από εκείνους που ελπίζουν στο αύριο.Από εκείνους που ξορκίζουν το χτες.Στο παρόν είναι που υπάρχει πάντα μια βιασύνη να το προσπεράσουμε.
Αύριο μας υπόσχονται πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Τι θα είναι δηλαδή? Τι θα φέρει αυτό το αύριο. Θα καλύψει το χαμένο χρόνο όσων το σήμερα ξορκίζεται. Θα κερδίσουν τις στιγμές οι άνθρωποι που ήταν νέοι αλλά τις έχασαν κυνηγώντας το αύριο? Θα γυρίσουν πίσω εκείνοι που έφυγαν χωρίς να το προλάβουν? Θα χορτάσουν αναδρομικά όσοι πείνασαν γιατί κάποιοι στο τώρα έτρωγαν διπλά και τριπλά? Θα ξεκουραστούν μονομιάς όσοι τσακίστηκαν να εξυπηρετούν τους ξεκούραστους? Θα θυμηθούν έτσι απλά οι ποιητές τους στίχους που δεν επιτρεπόταν να προφέρουν? Θα ξαναβρούν τους χαμένους έρωτες όσοι τους ξόδεψαν για ανοησίες? Θα γίνουν ξανά παιδιά όσοι δεν πρόλαβαν να παίξουν?
Στη μονάκριβη και πανέμορφη ζωή η αδυναμία να ζήσεις όπως η φύση ορίζει ΤΩΡΑ, όπως έχεις δικαίωμα ΤΩΡΑ, όπως νοιώθεις ΤΩΡΑ, δεν εξαργυρώνεται με κάποιες αόριστες υποσχέσεις ζωής ΑΥΡΙΟ...
Γιατί όλα είναι φτιαγμένα γύρω μας, για να κατανοήσουμε αυτή την ομορφιά στο σήμερα. Να την απολαύσουμε. Όλα υπάρχουν γύρω μας άφθονα. Τροφή, ένα κομμάτι γης για ύπνο κι ονείρεμα, πλάσματα για να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε, μυστήρια να ανακαλύψουμε, αστέρια για να κοιτάξουμε, όλα είναι μπόλικα γύρω μας, αλλά ένα κακόγουστο αστείο μας εμποδίζει να τα δούμε. Μια φάρσα που της έχουμε δώσει χίλια δυο ονόματα σκεπάζει το αληθινό όνομα των πραγμάτων.
Κι έτσι απλά προσπερνάμε τη μόνη στιγμή που είναι χειροπιαστή, δικιά μας, για εκείνη που έφυγε, για εκείνη που δεν έχει έρθει ακόμα. Δεν αντέχει άλλο η ανθρωπότητα αυτό το ανόητο τρέξιμο στο τίποτα. Μόνοι μας γκρεμίζουμε σιγά σιγά τα σημάδια που είχαμε βάλει για να φτάσουμε.. κάπου. Μόνοι μας έχουμε αρχίσει και ξεσκεπάζουμε την απάτη που είχαμε συνηθίσει να ονομάζουμε ευημερία, ανάπτυξη, επιτυχία.
Πόση βία, πόση βαρβαρότητα, πόση ασυδοσία, πόση απληστία να αντέξει πια αυτός ο πλανήτης στο όνομα ενός καλύτερου αύριο. Πόσα εκατομμύρια πρέπει να θυσιαστούν ακόμα για να μπορουν ελάχιστοι να ζουν το σήμερα με το έτσι θέλω, αδιάφοροι για το κόστος της απληστίας και της ματαιοδοξίας τους ? Πόσες ανάσες θα πηγαίνουν συνέχεια πιο γρήγορα ή πιο αργά από τη φύση τους. Πόσοι θα συνεχίσουν να μην ανασαίνουν. Σήμερα ήταν μια μέρα υπέροχη. Ένας ουρανός καταγάλανος. Ένα αεράκι φύσαγε ολόδροσο. Η φύση όλη μιλούσε. Τα αδέσποτα της γειτονιάς είχαν αράξει στη λιακάδα και σαπίζανε σ΄ενα ύπνο ατελείωτο.
Μια παρέα από περιστέρια είχε πέσει πάνω σ΄ενα μισοφαγωμένο ψωμί κι έκανε πάρτι. Ένας γάτος φλέρταρε ασταμάτητα μια γατούλα μέχρι να τη καταφέρει. Ένα πουλάκι είχε τρελαθεί στο κελάηδισμα. Ταξιδεύοντας με το μυαλό σκέφτηκα χιλιάδες πλάσματα από άκρη σ΄ακρη σε όλο το πλανήτη που θα γευόντουσαν κάθε στιγμή με το δικό τους τρόπο....
Κι ένα μάτσο μ@λ@κες ήταν στριμωγμένοι σ΄ενα βαγόνι με τα πρόσωπα σκυθρωπά, ανίκανοι να νοιώσουν όλη αυτή τη μαγεία γύρω τους, πνιγμένοι σε βάσανα, χρέη, υποχρεώσεις, μια αγωνία, μια απόγνωση γι΄αυτό που θα γίνει αύριο. Φοβισμένοι μήπως κάποιος τους εκβιάσει, μήπως κάποιος άλλος τους τρομάξει, τους απειλήσει, τους κλέψει τους σκοτώσει.. μήπως δεν φτάνουν τα λεφτά, μήπως τους διώξουν από τη δουλειά, μήπως τους πετάξουν από το σπίτι, μήπως παραβούν νόμους, μήπως αρρωστήσουν, μήπως...μήπως.. αύριο....
Ένα μάτσο άνθρωποι που άλλοι αποφάσισαν που, πως και γιατί θα ζήσουν, που άλλοι τους υπέδειξαν πως πρέπει να σκέφτονται, τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι σημαντικό τι είναι ασήμαντο και τώρα πασχίζουν να διαφυλάξουν σαν πολύτιμο αγαθό την ετοιματζίδικη ζωή τους. Τις φασόν αντιλήψεις. Τη φαστ φουντ σκέψη τους...
Τι όμορφη μέρα ήταν σήμερα. Μπορείτε να μου αρπάξετε και το τελευταίο ψιλό που έχω στη τσέπη, να με απειλήσετε, να με δέσετε χειροπόδαρα, αλλά ότι και να κάνετε αυτός ο ουρανός θα υπάρχει θέλετε δεν θέλετε. Ακόμα κι αν εμποδίσετε τους ανθρώπους να τον βλέπουν, αυτός εκεί θα είναι. Κι αυτή είναι η ουσία που δεν πρέπει προς θεου να γίνει αντιληπτή.... σήμερα.
http://www.triklopodia.gr/2013/03/blog-post_1393.html
