Μπορῶ νὰ γράφω καὶ νὰ διαβάζω γιὰἀτελείωτες ὧρες, σὲὅ,τι ἀφορᾷ στὴν ΜικρὰἈσία, τὸν Πόντο καὶ τὴν κλεμμένη Ἑλλάδα. Μία Ἑλλάδα ποὺ τελικῶς οὐδέποτε ἔπαψε νὰὑπάρχῃ, κάτω ἀπὸ οἱεσδήποτε συνθῆκες, ἀλλὰ κάθε φορὰπροσαρμοζόταν, ἀναλόγως τοῦ βαρβάρου ποὺ εἶχε νὰἀντιμετωπίσῃ. (Ὅ,τι δῆλα δὴ κάνει καὶ τώρα….!!! Κι ἐκεῖ κι ἐδῶ!!!)Θυμᾶμαι λοιπὸν νὰ μοῦ λέῃἡ γιαγιὰἡ Πολυξένη, παιδάκι ἐγὼ τότε, πὼς ἦλθαν κουρελιασμένοι, ξεβράκωτοι, πεινασμένοι, ἐξαθλιωμένοι. Πὼς στὰ χωριά τους δὲνἦταν πλούσιοι ἀλλὰἦταν ἄρχοντες. Δῆλα δὴὁ καθεὶς εἶχε τὸν τρόπο του καὶ δὲνγινόταν βάρος στοὺς γύρω του. Ἡ ζωές τους ἦταν καλὰ δομημένες καὶ οἱ κοινωνίες τους εὐημερούσαν.Ἡἀφθονία, σὲ τροφή, ἦταν ἔκδηλη. Τὰ χωράφια τους εὐλογημένα. Τὰ μέλια τους, τὰ κρασιά τους, τὰ κρέατά τους περιζήτητα. Τὰ χωριά τους καὶ οἱ πόλεις τους διαρκῶς σὲ ἀνάπτυξι.
Καὶ σὲ μίαν στιγμὴ χάθηκαν ὅλα. Ὄχι διότι δείλιασαν ἤ διότι δὲν πολέμησαν ἤδιότι δὲν ἄντεξαν νὰὑπερασπιστοῦν τὸν τόπο τους καὶ τὰ πατρογονικά τους.Ἀλλὰ διότι, ὡς συνήθως, προδόθηκαν. Ἀπὸ Κερκόπορτες ἄλλως χάναμε πάντα. Ὄχι ἀπὸ ἀπουσία πολεμιστῶν…
Ἀγνοὶἄνθρωποι. Ἀγαθοί, μὲ τὴν κυριολεκτικὴἔννοια τοῦὅρου. Προδομένοι, ὅπως τόσες καὶ τόσες φορές, ἀπὸἀρχαιοτάτων ἐτῶν. Ἐρημωμένοι. Τσακισμένοι. Ἀλλὰπάντα ἔτοιμοι νὰ σταθοῦν ὄρθιοι, ἀκόμη καὶ μέσα σὲ συνθῆκες τεχνητῆς φτώχειας, πρὸ κειμένου νὰ τὰ ξαναφτιάξουν ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Καὶ τὰ ξανάφτιαξαν. Ὅπως θὰ τὰ ξαναφτιάξουν, ἐὰν ἀπαιτηθῇ καὶπάλι…
Κι ἄλλην φορὰἔχω παρουσιάσῃ τὸ παραπάνω ταινιάκι. Οὔτε θέλω νὰφαίνομαι ὡς νοσταλγός. Δὲν εἶναι ἐκεῖ τὸ θέμα μας. Τὸ θέμα μας εἶναι στὴν ἀδικία καὶ στὰ ψεύδη, ἰδίως σὲ αὐτὰ ποὺ πασχίζουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς ἀλήθειες, τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἡ γενοκτονία, ἡληστεία, τὸ πλιάτσικο ὑπῆρξε καὶ θὰ παραμένῃ πάντα χαραγμένη στὸγονίδιο τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅσες ἀνοησίες, παπαρολογίες καὶἀσυναρτησίες εἰπωθοῦν.
Δὲν εἶχαν λοιπὸν ὅλοι οἱ Μικρασιᾶτες Ἕλληνες ἀρχοντικά. Εἶχαν ὅμωςὅλοι τὸ σπίτι τους, τὸ χωράφι τους, τὴν δουλειά τους καὶ εὐημεροῦσαν. Δὲν ζοῦσαν ὅλοι στὴν Σμύρνη. Ἀλλὰ σὲ κάθε χωριό, σὲ κάθε γωνιὰαὐτῆς τῆς εὐλογημένης μεριᾶς τοῦ πλανήτου οἱἄνθρωποι εἶχαν δουλέψῃ γερὰ τὴν Γῆ καὶἡ Γῆ τοὺς ἐπέστρεφε τοὺς καρπούς της καὶ τὰδῶρα της. Δὲν ἦταν ὅλοι ἐφοπλιστὲς ἤ τραπεζῖτες. Ὅμως ὅλοι, πλὴνἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἦταν ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καὶ τῆς προκοπῆς.Ὄχι τοῦ τζᾶμπα.Ἀρκεῖ νὰ σᾶς πῶ πὼς ἡ γιαγιὰ Πολυξένη εἶχε μὲ τὸ σάρωθρον κατεβάσῃ σχεδὸν ἕνα μέτρο τὸ χῶμα στὴν αὐλή. Τὸ χῶμα σκούπιζε,ὅταν πιὰ εἶχε κάνῃ τὰ πάντα νὰ λάμπουν.
Προκομένοι ἄνθρωποι. Προκομένοι καὶ πάντα, καθ’ ὅ,τι Ἕλληνες, κυνηγημένοι.
Δὲν εἶχαν λοιπὸν ὅλοι οἱ Μικρασιᾶτες Ἕλληνες ἀρχοντικά. Εἶχαν ὅμωςὅλοι τὸ σπίτι τους, τὸ χωράφι τους, τὴν δουλειά τους καὶ εὐημεροῦσαν. Δὲν ζοῦσαν ὅλοι στὴν Σμύρνη. Ἀλλὰ σὲ κάθε χωριό, σὲ κάθε γωνιὰαὐτῆς τῆς εὐλογημένης μεριᾶς τοῦ πλανήτου οἱἄνθρωποι εἶχαν δουλέψῃ γερὰ τὴν Γῆ καὶἡ Γῆ τοὺς ἐπέστρεφε τοὺς καρπούς της καὶ τὰδῶρα της. Δὲν ἦταν ὅλοι ἐφοπλιστὲς ἤ τραπεζῖτες. Ὅμως ὅλοι, πλὴνἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἦταν ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καὶ τῆς προκοπῆς.Ὄχι τοῦ τζᾶμπα.Ἀρκεῖ νὰ σᾶς πῶ πὼς ἡ γιαγιὰ Πολυξένη εἶχε μὲ τὸ σάρωθρον κατεβάσῃ σχεδὸν ἕνα μέτρο τὸ χῶμα στὴν αὐλή. Τὸ χῶμα σκούπιζε,ὅταν πιὰ εἶχε κάνῃ τὰ πάντα νὰ λάμπουν.
Προκομένοι ἄνθρωποι. Προκομένοι καὶ πάντα, καθ’ ὅ,τι Ἕλληνες, κυνηγημένοι.
Φιλονόη.
