Λίγο...

Aυτές οι μέρες, μέρες νηστείας λέξεων και σκέψεων, ζητούν το λίγο, μα το πολύτιμο λίγο απ' όλους μας...
με ζεστασιά
Ειρήνη

Λίγο

Ήταν η στιγμή
που γλίστρησες από το θόρυβο,
που απ’ τα πόδια σου έλυσες χρωματιστές κορδέλες
που έδεναν τις σκέψεις στο πολύ.
Κι έφυγες
σαν πούπουλο που στροβιλίζει ο άνεμος,
όχι αυτός που αγριεύει και φέρνει ξενιτιές,
μα δροσερός που παιχνιδίζει μελωδικά
μα άσκοπα…
Κι όταν μέθυσες στη ζάλη του χορού,
πούπουλο ανεπαίσθητο κι αδιάφορο για όλους,
σε μια γωνιά απόκαμες δίπλα στο λίγο.
Ήταν η στιγμή
που γλίστρησες μες της σιωπής το λίκνο
κι αγκάλιασες το λίγο σου μ’ άγια στοργή κι αφέθηκες
σ’ ένα γλυκό νανούρισμα
που τη ψυχή σου γήτεψε
και σού ‘δωσε καθρέφτη να ρωτάς:
καθρέφτη καθρεφτάκι μου για πες μου
ποια θα ’ναι τούτη η στιγμή που απέναντί μου θα ’σαι χωρίς να με κοιτώ;
Κι απάντηση δε θα ‘χες πούπουλο ανεπαίσθητο κι αδιάφορο για όλους,
παρά μονάχα
αν το μεδούλι σου έλιωνες και έδιωχνες το χνούδι
και ένα μικρό καλάμι έμενες μες της σιωπής το λίγο
κι άφηνες τον άνεμο να σε χωρά και να σ’ ορίζει
να είσαι συ η φλογέρα του και να ’ναι ο μουσικός.

Ειρηνη Λαρδούτσου - Κούρτη 
Εκπαιδευτικός