Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο γεμάτο οργή. Και σταμάτησα. Ένοιωσα πως αυτό που θα έγραφα δεν θα ήταν τίποτα άλλο από αυτό που τα τρέχοντα γεγονότα υπαγορεύουν. Τα γεγονότα που οι «καθηγητές» καθοδηγούν και οι μαθητές καλούνται να γράψουν την έκθεσή τους
πειθήνια, νομίζοντας πως αυτό που θα σκεφτούν είναι δικό τους. Νομίζοντας πως θα εκφράσουν το δικό τους προβληματισμό, τις γνώσεις τους, τα πιστεύω τους.
Μπούρδες. Αν ήθελα να γράψω κάτι που είναι δικό μου, θα έγραφα για τα πράγματα που αγαπώ, για εκείνα που μου δίνουν κέφι στη ζωή, για τα όνειρά μου. Θα έγραφα για τις ανακαλύψεις μου, τα βιβλία που διάβασα, τις ταινίες που είδα. Τα συναισθήματα που αντάλλαξα με τους ανθρώπους μου. Θα έγραφα για τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής που με γοητεύουν και για τις μεγάλες εικόνες που προσπαθώ να εξηγήσω. Στο μυαλό μου, στη ψυχή μου, δεν θα είχε θέση ούτε το μνημόνιο, ούτε οι τραπεζίτες, ούτε το μίσος και η βαρβαρότητα που αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, ούτε τα ηλίθια καμιάς ουσιαστικής αξίας αντικείμενα που τραβάνε τους ανθρώπους από τη μύτη, ούτε οι κομματικές φατρίες που κάνουν το παιχνίδι τους, ούτε η απανθρωπιά, ούτε ο φιλοτομαρισμός, ούτε το χρήμα, αυτή η ατέλειωτη δίψα για χρήμα. Όλα αυτά είναι ξένα σώματα μέσα μου. Τα φτύνω. Δεν με ενδιαφέρουν. Δεν βρίσκω καμιά ομορφιά επάνω τους, κανένα σοβαρό λόγο για να ασχοληθώ μαζί τους. Αυτό θα ήμουν κι αυτό θα έγραφα αν...
Αν δεν ήμουν μπλεγμένη στα γρανάζια της κιμαδομηχανής. Όπως όλοι. Αν δεν είχαν δέσει χειροπόδαρα τη ζωή μου με ένα σωρό βρώμικα κόλπα οι στείροι κι ανίκανοι να δουν την πραγματική ομορφιά της ζωής αχυράνθρωποι καθηγητές, που μου έχουν έτοιμο κάθε πρωί το θέμα της έκθεσης που θα μου πετάξουν μπρος τη μούρη, και θρασύτατα θα την ονομάσουν ελεύθερη έκφραση ιδεών. Ποιες είναι οι ελεύθερες ιδέες σ΄ενα κόσμο που πρέπει να δώσεις λογαριασμό σ΄ενα στρατό από άγνωστους και ξένους ανθρώπους που δεν έχεις καμιά επαφή μαζί τους. Ποια είναι η ελευθερία που έχει η κάθε μονάδα σ΄ενα σύστημα που σφίγγει όλο και περισσότερο τα λουριά της εξάρτησης, της αποχαύνωσης, του καθορισμένου, ένα σύστημα που ξερνάει συνέχεια κανόνες προσπαθώντας να ισιώσει σαν οδοστρωτήρας κάθε τι που εμποδίζει την επίστρωση, για την άσφαλτο του τελικού αυτοκινητόδρομου όπου ΟΛΑ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΑΘΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ θα είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ κι οι ταξιδιώτες θα προχωράνε σε μια ελευθερία που θα τσεκάρεται από διόδια σε διόδια.
Ποια ελευθερία όταν όλες οι ελεύθερες διαβάσεις έχουν κλειστεί με μπετόν κι οι φύλακες στρέφουν όσους «χάσουν» το δρόμο τους σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις?
Το 2009 είχαμε εκλογές και το 2012 είχαμε επίσης εκλογές
Στο ενδιάμεσο των δυο εκλογών μεσολάβησε το απεχθές μνημόνιο, του απεχθούς χρέους, της απεχθούς Τρόικας των απεχθών υποτακτικών και της απεχθούς λαϊκής υποτέλειας.
Αν συγκρίνουμε τα αποτελέσματα θα δούμε (με απλή μπακαλική και χωρίς τα φρου φρου κι αρώματα των επιστημονικών αναλύσεων )
πως το 2009 2.700.000 ψήφισαν κόμματα που είναι της δεξιάς μέχρι και ακροδεξιά (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΧΑ) Και το 2012 από το χώρο της δεξιάς επίσης ψήφισαν 2.811.187 (ΝΔ, ΑΝΕΞΕΛ,ΧΑ,ΛΑΟΣ)
ΤΟ ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ το2009 αν προσθέσουμε τις ψήφους τους είχαν πάρει 3.398.525
Αν υπολογίσουμε πάλι μαζί τις ψήφους τους το και προσθέσουμε και τη ΔΗΜΑΡ και τους ψήφους που απώλεσε το ΚΚΕ (277.204 απωλεσθέντες) πήραν συνολικά 3.073.235
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετακινούμενοι από εδώ εκεί άλλαξαν κάτι επάνω τους? Έγιναν καλύτεροι? Χειρότεροι? Συνειδητοποιημένοι? Έπαψαν να μισούν ή μετατόπισαν το μίσος αλλού? Έπαψαν να είναι λάτρεις του εαυτούλη τους ή απλά άλλαξαν πατέρα που θα τους φροντίζει? Έπαψαν να πληρώνουν συγκεκριμένη ταρίφα όταν γεννιούνται, συγκεκριμένους φόρους όσο δουλεύουν, συγκεκριμένη ταρίφα όταν τους θάβουν? Έπαψαν να είναι γεμάτοι ζήλιες, φθόνο, φατριασμούς, εγωισμούς? Έπαψαν να προσβλέπουν στο προσωπικό τους συμφέρον, στο πως θα τακτοποιήσουν τη ζωούλα τους, τη φωλίτσα τους, το παιδάκι τους, τη πάρτη τους γενικότερα? Απέκτησαν μέσα σε τρία χρόνια νέα ιδανικά? Νέες αξίες? Καταδίκασαν οριστικά το τρόπο ζωής τους και τώρα κάνουν κάτι άλλο? Είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν ή απλά πληγωμένοι γιατί δεν μπορούν να είναι το ίδιο όπως ήταν? Ιδου το μεγάλο ερώτημα...
Αν η ανατροπή ενός σάπιου κόσμου γινόταν με μετακινήσεις, τότε δεν θα λεγόταν έτσι θα τη λέγαμε...
Σβούρα....
Γι΄αυτό κι εγώ σήμερα δεν θα γράψω θυμωμένα. Δεν θα σηκώσω οποιαδήποτε παντιέρα μου υποβάλλουν οι καθηγητές μου. Δεν θα τσίμπησω το δόλωμα να γράψω για εκείνα που μου πλασάρουν τόσο έντεχνα για να έχουν καλύψει τα νώτα τους και όταν παριστάνω τον υποτακτικό και όταν νομίζω πως είμαι επαναστάτης...
Θα γράψω μόνο πως έχει ένα πολύ όμορφο αεράκι έξω. Η γη συνεχίζει και γυρίζει.Εκατοντάδες χιλιάδες πλάσματα πάνω στο πλανήτη ανασαίνουν, ερωτεύονται, γεννάνε, πεθαίνουν, κι ένα μοναδικό πλάσμα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το σκοπό του, το λόγο ύπαρξης, το σύνδεσμό του με τη μήτρα της δημιουργίας. Μπορεί να θυμηθεί έστω και ελάχιστα πλέον, παλιές δόξες, μόνο σε μια περίπτωση. Όταν καταφέρει να κλείσει μάτια, αυτιά, κι αφουγκραστεί τις φωνές που έρχονται από την αυλή... πέρα από το μάθημα. Στο διάλειμμα....
Αν αυτός ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας, αυτό το τεράστιο χωνευτήρι, εκτροφείο, όπως θέλετε πείτε το, είναι οπαδός του τάδε υπαρκτού συστήματος, της τάδε υπαρκτής θρησκείας, των τάδε υπαρκτών αξιών, του υπαρκτού νόμου και τάξης,
Ισως πρέπει να επιτρέψουμε επί τέλους στο ευαυτό μας, να γίνουμε οπαδοί του ανύπαρκτου...
