Η σχέση των ανθρώπων με τα σκουπίδια ήταν πάντα εχθρική παρότι τα σκουπίδια ήταν «παιδιά» των ανθρώπων. Η πρακτική ήταν να βρίσκονται μεταξύ τους όσο πιο μακριά γίνεται.
Με την όξυνση τη κρίσης όμως άρχισε να αλλάζει σταδιακά αυτή η σχέση. Κάποιοι άνθρωποι
άρχισαν να βλέπουν με… «συμπάθεια» τα σκουπίδια. Τα επισκέπτονταν τακτικά, είχαν διαλόγους μαζί τους και τα σκουπίδια βλέποντας για πρώτη φορά να αναγνωρίζεται η «αξία» τους άρχισαν να προσφέρουν στους ανθρώπους ό,τι αξιόλογο είχαν. Κανένα μπαγιατισμένο ψωμί, ρούχα που μπορούσαν να φορεθούν, πράγματα που δεν ήταν για όλους άχρηστα, καμιά κουβέρτα….
Ανοίγουν προσεκτικά τις σακούλες σκουπιδιών που είναι στοιβαγμένες στους κάδους, σαν να ξετυλίγουν χριστουγεννιάτικα δώρα. Κατόπιν ψάχνουν προσεκτικά για οτιδήποτε μπορεί να φαγωθεί ή να χρησιμοποιηθεί. Μετά απομακρύνονται αθόρυβα.
Αυτή η εικόνα με τρομάζει ! Οι πεινασμένοι αυτής της πόλης. Οι άνθρωποι ποντίκια, που σιγά σιγά γεμίζουν την πόλη και ξεπετιούνται από κάθε γωνία μέρα νύχτα. Για αυτούς ποιος θα κάνει κάτι;
Έχω τρομάξει !Άνθρωποι όχι χωρίς μέλλον, αλλά χωρίς καν παρόν, βρίσκονται δίπλα μας και κανείς δεν τους βλέπει
Αόρατα ενοχλητικά τρωκτικά που επιλέγουμε να μην κοιτάμε, είναι εδώ και πολλαπλασιάζονται .
Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Εγώ; Εσύ; Δεν ξέρω...
Κανένας άνθρωπος δεν είναι για τα σκουπίδια και κανένας άνθρωπος - όσο στραπατσαρισμένος και να είναι- δεν είναι σκουπίδι. Αλλά δεν ξέρω πια αν στη κοινωνία που είμαι καταδικασμένος να ζω ποιοι είναι οι χειρότεροι. Εκείνοι που παράγουν τα ανθρώπινα σκουπίδια, εκείνοι που τα ανακυκλώνουν ή εκείνοι που τα διαχειρίζονται;
του Τάκη Παπαδόπουλου.
