Η πλάνη του σπασμένου παράθυρου πρωτοαναφέρεται το 1850 από τον Γάλλο οικονομολόγο Φρεντερίκ Μπαστιά (Frédéric Bastiat) στο δοκίμιό του «Αυτό που φαίνεται και αυτό που δεν φαίνεται».
Ο Μπαστιά με την «πλάνη του τζαμά», όπως αλλιώς λέγεται, μας δείχνει ότι η καταστροφή δεν συνδέεται με την ανάπτυξη.
Και αυτό γιατί οι πόροι, η ενέργεια, οι δυνάμεις και ο χρόνος που δαπανώνται για την αποκατάσταση των ζημιών μιας σκόπιμης, προκαλούμενης από τον άνθρωπο καταστροφής (πχ πόλεμος), θα μπορούσαν να διατεθούν για άλλες ανάγκες της κοινωνίας.
Υπάρχουν όμως και κάποια κατεστημένα συμφέροντα που ωφελούνται από τέτοιου είδους καταστροφές και είναι αυτά που φροντίζουν να διατηρούν την πλάνη ζωντανή, αποκρύπτοντας την άλλη όψη, την δημιουργική εναλλακτική που έχουμε στην διάθεσή μας χωρίς να χρειάζεται να καταστρέψουμε.
Στο βίντεο (εδώ) η πλάνη του σπασμένου παράθυρου εξηγείται από τον καθηγητή Art Carden του Rhodes College.
Με άλλα λόγια μας δείχνει πώς το “κόστος ευκαιρίας” κι ο νόμος των “αθέλητων συνεπειών” , μπορούν να επηρεάσουν την οικονομική δραστηριότητα με τρόπους που είναι “αόρατοι” ή αγνοούνται.
