Και όμως …
Λιγοστεύουν οι μεγάλοι άνθρωποι σε τούτες μικρές ώρες… μίμοι μαζεύτηκαν και θεατρίνοι, που αλίμονο όχι μόνο δε γεμίζουν, μα δείχνουν το κενό ακόμη μεγαλύτερο…
“Μίμοι-υπερούσιοι θεοί μασκαρεμένοι-γκρινιάζουν, μουρμουρίζουν λόγια ακατάληπτα, πετάνε ακατάσχετα… ανδρείκελα είναι.
Σπαστικά υπακούουν τις εντολές κάποιων πλασμάτων άμορφων, τεράστιων,τεράστιων, που σέρνουν πότε από δω, πότε αποκεί τα σκηνικά, χτυπώντας τις γιγάντιες φιγούρες τους-ουαί!-τρομαχτικά.
Θα μείνει αξέχαστο -ασφαλώς- το πλούσιο ετούτο δράμα, το κλασσικό του Φάντασμα να τρέχει να ξεφύγει από το πλήθος, που όλο το φτάνει και δεν το πιάνει, κι όλο γυρίζει στο ίδιο σημείο, κι όλα βουλιάζουν
μέσα στην Τρέλα,
μέσα στο Αίσχος,
μέσα στον Τρόμο.”
EDGAR ALLAN POE
(μτφ. Γιώργος Μπλάνας)
