Σὲ τούτην τὴν κοινωνία γερόντων δὲν δίδω συμβουλὲς πρὸς νεολαίαν. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι γέρικος καὶ ἡλικιακὰ καὶ πνευματικά. Πιθηκίζει, ἀπὸ τὸ εὐρὼ μέχρι τὸ black metal. Πιθηκίζει τὴν Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή, τὸν οἱονδήποτε ἐπιτυχημένο: Χθὲς τὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀγγλία, σήμερα τὴν Ἑλβετία, τὴν Δανία, τὴν Ἰρλανδία, αὔριο τὴν Κίνα. Πιθηκίζει οἱοδήποτε μοντέλο πλὴν κάποιου ἑλληνικοῦ. Εἰσάγει τὰ πάντα: κοινοβουλευτισμό, συμμετοχικὴ δημοκρατία, ὁλοκληρωτισμό, ἐθνικισμό, νόμους καὶ συντάγματα. Δὲν ἐξάγει τίποτα. Ἔχουμε ξένη σκέψη, ποτὲ ἑλληνική. Ἀπὸ τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο, τὸν Ἰωάννη Συκουτρῆ, μέχρι τὸν Δημήτρη Λιαντίνη, οἱ ἐκλεκτοὶ βοοῦν ἐν τῇ ἐρήμῳ θυσιάζοντας τὶς σάρκες τους γιὰ ὅσους ἐλαχίστους ζωντανούς.
Λοιπόν, ὄχι συντάγματα καὶ νόμους ἀλλὰ γλῶσσα. Γλῶσσα ἑλληνικὴ καὶ πάλι γλῶσσα. Μία κυβέρνηση ποὺ ὡς μόνο μέλημα θὰ ἔχῃ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἐγὼ ποὺ γράφω δὲν τὴν γνωρίζω ἀλλὰ τὴν ἐρωτεύομαι. Εἶναι ἡ μόνη σταθερὴ ἀξία τοῦ θεοπνεύστου συμπαντικοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἀκόμη καὶ οἱ θρησκεῖες ἀλλάζουν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Ἀλλὰ ἐὰν χαθῇ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ μοναδικὴ (διότι δὲν ὑπάρχει ἀρχαία ἤ νεωτέρα) ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι τὸν Καβάφη, ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἐξαφανίζεται καὶ μαζὶ ὁ πολιτισμὸς ὁλοκλήρου τοῦ πλανήτου. Ὁ μελλοντικὸς ἡγέτης τῆς χώρας πρέπει νὰ ἀσχοληθῇ μὲ ἕνα πρᾶγμα. Νὰ ταξιδεύῃ ἀνὰ τὸν κόσμο ὡς ἱεραπόστολος καὶ νὰ ἱκετεύῃ τοὺς λαοὺς νὰ ἐνστερνισθοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γιὰ νὰ μὴν γνωρίσουν τὸν Ἀρμαγεδδῶνα. Νὰ βάλῃ τέλος στοὺς πολυπληθεῖς ἕλληνες φιλολόγους ποὺ συνεχίζουν νὰ πειραματίζονται μὲ χειρουργικὰ ἐργαλεῖα ἐπάνω στὸ ματωμένο σῶμα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Ἡ ξένη γλωσσολογία ἀπευθύνεται στὶς ὑπόλοιπες γλῶσσες τοῦ κόσμου. Δὲν δύναται νὰ ἀφορᾷ τὴν ἑλληνική, μητέρα ὅλων τῶν γλωσσῶν. Ὁ ΚΑ’ αἰὼν θὰ ὁμιλῇ ἑλληνικὰ ἤ δὲν θὰ ὑπάρξῃ. Πολὺ ἁπλά.
