Ορφέας Ομπρένοβιτς Την τρομαγμένη καλημέρα μου σε ολες/ους
* Η συνταρακτικη αυτη επιστολη εστάλη στο μεηλ μου, από φιλη μου, 47 ετών, καθηγήτρια φιλόλογο, με 20 χρόνια προϋπηρεσίας στη Μέση εκπαίδευση...
Αρχίζει ως εξής...
«… Φοβάμαι φίλε! Δεν έχω πια ύπνο τα βράδια. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μούσκεμα στον ιδρώτα. Κοιτάζω τα παιδιά μου και με παίρνουν τα κλάματα.
Τι θα γίνουν αυτά, αν με απολύσουν?"
Τη δημοσιευω με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να γνοιαστεί κανένας [ή τελος πάντων ελάχιστοι...]
Η απόλυτη νίκη της εξουσίας επάνω σε όλες και ολους μας, εδραζεται στο γεγονος οτι κάθε φορά που ο δήμιος δείχνει έναν από εμάς, οι υπολοιποιι χαιρόμαστε επειδη δεν ηταν η σειρα μας...
"... Φοβάμαι καλέ μου φίλε… Φοβάμαι!*
Στη δίκη του Κάφκα, ο άνθρωπος αρπάζεται από τους μισθοφόρους της εξουσίας, για να οδηγηθεί σε ένα δικαστήριο, όπου ούτε οι δικαστές δεν φαίνεται να γνωρίζουν το κατηγορητήριο.
Κατηγορείται απλώς!
Ο Κάφκα περιέγραψε έναν μελλοντικό κόσμο, εντός του οποίου ο άνθρωπος θα είναι καταδικασμένος να σέρνει μια διαρκή ενοχή, ανεξάρτητη από τις πράξεις του.
Μόνο που αυτός ο μελλοντικός για τον Κάφκα εφιάλτης είναι για εμάς, ο δικός μας κόσμος.
Δεν έχει καμιά σημασία το τι έπραξες, για να σε κρίνουν ένοχο ή όχι.
Σημασία έχει να κρέμεται από πάνω σου η Κατηγορία. Σημασία έχει να σε στιγματίζει η δια βίου Ενοχή.
Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι επίορκοι, που θα καταδικαστούν στην πιο βαριά ποινή, την ποινή της εξαθλίωσης και του αργού θανάτου? Είναι ένας, είναι κανένας, είναι εκατό χιλιάδες? Μέσα από ποιες πράξεις τεκμαίρεται ότι τους αξίζει να πεταχτούν στον δρόμο, να βουλιάξουν στη φτώχεια, στην αρρώστια, στην πείνα, να απωλέσουν κάθε ελπίδα, ακόμα και να πάψουν να ονειρεύονται?
Όχι, δεν υπάρχουν κριτήρια. Όχι δεν υπάρχει κατηγορητήριο.
Είμαστε όλοι επίορκοι!
Ναι, φοβάμαι φίλε μου… Ο τρόμος έχει εγκατασταθεί στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, στις σκέψεις μου, στους εφιάλτες μου.
Φοβάμαι να μιλήσω στους φίλους, φοβάμαι να μιλήσω στους συναδέλφους, φοβάμαι να μιλήσω στα παιδιά μου και προπαντός φοβάμαι να μιλήσω στον εαυτό μου.
Γράφω μόνον στα κρυφά τα λίγα μασημένα μου λόγια και τα στέλνω σε σένα, μήπως εσύ βρεις το θάρρος να τα βροντοφωνάξεις..
Από τη φίλη Νικολέττα Χ. στο facebook
