ΑΘΗΝΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2013
της Βένης Παπαδημητρίου
Γεννήθηκες μικρός, ανήμπορος, ντύθηκες σώμα, ντύθηκες ψυχή και πορεύτηκες. Μετρήθηκαν οι αντοχές σου όμοια με το ανάστημά σου. Σκόνταψες, έπεσες στη γη, την χάιδεψες, έριξες πάνω της το βάρος σου, την έβαψες με το αίμα σου, κι εκείνη σε έσπρωξε να παραμείνεις στο ύψος σου, όρθιος…
Πορεύτηκες…. άλλαξες θρανία, παιχνίδια, αγγίγματα… τα άθροισες όλα και δεν έμεινε τίποτα… κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, που σε νοιάζεται, που σε φροντίζει, που σ’ αγαπά, με τα θολά σύννεφα που πηγαινοέρχονται, που χάνονται, που σμίγουν, που κλαίνε, που ρίχνουν βροχή ανελέητη για να σε ξεπλύνουν… και να είναι έπειτα περήφανα για σένα και για τη γενιά σου.
Πορεύτηκες… Μέτρησες όσους πλήγωσες μα κάποιοι σε λογάριασαν κι αυτοί…Φάνηκε πως άλλαξες, γελάστηκες.. ο ίδιος περιμένεις κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό.. τον αλλιώτικο, που θεριεύει, που γαληνεύει, που φουντώνει σαν τη θάλασσα, σαν εσένα, τον μικρό, τον ανήμπορο…
Κι εσύ του ζητάς να γνωρίσεις τα πάντα, την αλήθεια, τη γνώση… Ποθείς το μήλο, μα φοβάσαι τη σκιά που σε πνίγει, δηλαδή εσένα… Φοβάσαι, μάχεσαι, λαβώνεσαι και πάλι φοβάσαι… κι έπειτα ο φόβος σε ανδρώνει και νικάς κι ύστερα μάχεσαι για τους άλλους κι οι άλλοι για τους υπόλοιπους, έως ότου η μάχη να είναι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, εκείνο που τρέφει το φόβο και γεννά το θάνατο…
Η γνώση, πλασμένη μαζί με τον άνθρωπο, καρφωμένη σε σελίδες, ειπωμένη σε χιλιάδες χείλη, προκαλεί συναισθήματα, ανατρέπει, απογοητεύει, ενισχύει, δίνει θάρρος κάνει τους πήλινους ανθρώπους να πιστεύουν σ’ ό,τι υπάρχει ή όχι…
Η γνώση ζυμωμένη μ’ εσένα, με τη γέννησή σου σ’ έμαθε να γνωρίζεις πού να στραφείς για να τραφείς, πού να ακουμπήσεις τη σκέψη σου, την ύπαρξή σου, με απόγνωση περισσή και ανάγκη…
Ακόμα θαρρείς πως δεν αλλάζεις κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό; Κι όμως… η γνώση σ’ άλλαξε άνθρωπε μικρέ, ανήμπορε… σ’ έμαθε να διακρίνεις το φως απ’ το σκοτάδι και η καρδιά σ’ έμαθε να επιλέγεις….
