Μια φράση του Μάο, λόγω και του επικείμενου ταξιδιού του Αντ. Σαμαρά στην Κίνα είναι χαρακτηριστική για όσα γίνονται στην κυβέρνηση: «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση». Όμως πρέπει να συμπληρωθεί με το ερώτημα: «ωραία κατάσταση, αλλά για ποιoν;».
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά στο ερώτημα, αλλά το ζήτημα είναι ότι η τρικομματική κυβέρνηση για μια ακόμη φορά παρουσιάζει μια εικόνα εξαιρετικά περίεργη που κινδυνεύει να γίνει και επικίνδυνη: η απεργία των καθηγητών που τινάζουν στον αέρα τις Πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά και το νομοσχέδιο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, είναι τα τελευταία δυο ζητήματα που δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα.
Η επιστράτευση των καθηγητών που είναι ζήτημα ωρών να ενεργοποιηθεί και τυπικά, ανάβει φωτιές και στο εσωτερικό της ΝΔ, ενώ υπάρχει διχασμός και στη ΔΑΚΕ, η πλειοψηφία της οποίας στηρίζει τις απεργίες των καθηγητών.
Πολλοί στο υπουργικό συμβούλιο θέτουν ερωτήματα για τη στάση και τις κινήσεις του υπουργού Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου, ενώ μεγάλος αριθμός βουλευτών θέτει ευθέως το ερώτημα: «μπορεί μια κυβέρνηση όταν έχει ένα σημαντικό πρόβλημα με μια εργασιακή ομάδα να χρησιμοποιεί συνεχώς την επιστράτευση;».
Στο εσωτερικό της ΚΟ της ΝΔ υπάρχει μεγάλη αναστάτωση και εκνευρισμός για τις κινήσεις της κυβέρνησης, ενώ ο Πρωθυπουργός θα αναχωρήσει για την Κίνα την προσεχή Τετάρτη με ανοικτά μέτωπα.
Αρκετοί διερωτώνται είμαστε ενώπιον κοινωνικής έκρηξης; Η καύσιμος ύλη υπάρχει άφθονη, η αφορμή μπορεί να δοθεί ανά πάσα στιγμή. Απομένει λοιπόν για να συμπληρωθεί το παζλ, να βρεθούν τα πολιτικά και συνδικαλιστικά υποκείμενα που θα εκφράσουν και θα καθοδηγήσουν το εξεγερσιακό πνεύμα της κοινωνίας.
Αυτή είναι η θεωρία που αναπτύσσει σε συνομιλητές του, στέλεχος της κυβέρνησης με αριστερή παιδεία. Μπορεί να τη δούμε στην παρούσα φάση; Λίγο δύσκολο λένε οι πιο μυημένοι, ενώ και στις πρεσβείες των Αθηνών, επικρατεί προβληματισμός και ανησυχία για κοινωνική έκρηξη, την οποία όμως βλέπουν για το φθινόπωρο.
Σύμφωνα με μια παραδοσιακή αριστερή αντίληψη οι προϋποθέσεις για την ανατροπή μιας κατάστασης δημιουργούνται όταν οι «από κάτω» έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους και δεν θέλουν να διαιωνιστεί το καθεστώς στο οποίο ζουν, ενώ οι «από πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν πια με τον τρόπο που το έκαναν.
Είμαστε σ’ αυτό το σημείο τούτη την ώρα; Θα μπορούσε να διακινδυνεύσει κανείς μια αρνητική απάντηση αν και, όπως λέει ο Τσόμσκι, «το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι αδύνατον να προβλεφθεί γιατί έτσι ήταν πάντοτε με τις ανθρώπινες υποθέσεις».
Σε κυβερνητικούς κύκλους παραδέχονται ότι η πολιτική της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση που υπαγορεύεται από το μνημόνιο, είναι όντως σκληρή γιατί πλήττει κυρίως τις λαϊκές τάξεις και τα μεσαία στρώματα.
Ωστόσο ρεαλιστική εναλλακτική λύση δεν έχει κατατεθεί από κανέναν άλλο χώρο και ως εκ τούτου επικρατεί εφησυχασμός.
Το ερώτημα είναι έως πότε. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα δυνατό ματς με τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και μένει να φανεί εάν θα βγει κερδισμένη.
Ιωάννης Μαρτέλλος
