Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Τις μέρες αυτές πολλές σκέψεις βασανίζουν το μυαλό των ανθρώπων.
Βλέπουν όλους εκείνους που μιλούσαν μέχρι πρότινος για δικαιοσύνη, για ειρήνη, για κοινωνική αλληλεγγύη, να βγάζουν τις μάσκες που φορούσαν και να αποκαλύπτουν το φρικτό τους πρόσωπο.
Το πρόσωπο του κατακτητή, το πρόσωπο του πολέμου, το πρόσωπο του δολοφόνου, το πρόσωπο του τοκογλύφου, το πρόσωπο του μαυραγορίτη αλλά και το πρόσωπο του δούλου, του υποτακτικού, του αρλεκίνου.
Δεν τους νοιάζει πόσοι θα πεθάνουν από την πείνα, πόσοι θα αυτοκτονήσουν, πόσοι θα
σκοτωθούν ένθεν κι ένθεν.
Βασανίζουν σκέψεις τον Πλανητάρχη για το πόσους αθώους σκοτώνουν οι στρατιώτες του στις χώρες που ακόμη και σήμερα λεηλατεί;
Νοιώθει ενοχές η Μέρκελ για το πόσοι Ευρωπαίοι του νότου αυτοκτονούν εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής που έχει επιβάλει;
Κανέναν δεν σκέφτονται, τίποτα δεν τους νοιάζει, είναι στείροι συναισθημάτων, στείροι ηθικών αρχών και μεγάλων ιδεών!
Το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα κερδίσουν περισσότερα, πως θα αυξήσουν με τρομοκρατικές ενέργειες την επιρροή τους στον κόσμο.
Γιατί κατακτητικοί είναι οι «απελευθερωτικοί» πόλεμοι που διεξάγουν οι ισχυροί και τα τσιράκια του κατά των χωρών εκείνων που έχουν πλουτοπαραγωγικές πηγές κι όλος ο απλός κόσμος το ξέρει.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά, άλλαξε αυτόματα κι ο τρόπος ζωής του πάνω στη γη.
Τα ζωώδη ένστικτά του άρχισαν να υποχωρούν κάτω από την ανάπτυξη της λογικής.
Η καλλιέργειά του μέσα από τις Τέχνες και τα Γράμματα τον οδήγησαν στα ουράνια, τον έκαναν θεάνθρωπο.
Όμως…
Η συνεύρεση του με τα ζώα κάποια στιγμή, οδήγησαν πολλούς από τους ανθρώπους να γίνουν απάνθρωποι, να γίνουν κτήνη.
Και το οδυνηρό είναι, ότι στην εξουσία πολύ δύσκολα ανεβαίνει κάποιος άνθρωπος.
Παρατηρείται ότι ο ισχυρός είναι ταυτόχρονα αχυράνθρωπος των υπανθρώπων, υπάνθρωπος κι αυτός, υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων.
Ισχυρός είναι εκείνος που πίσω του έχει οικονομικούς παράγοντες, πλουτοκράτες που αιώνες τώρα πίνουν το αίμα του κοσμάκη.
Ισχυρός είναι κι ο Πλανητάρχης όμως για τους απλούς ανθρώπους είναι υπάνθρωπος. Είναι ένα κατώτατο ον, ανάξιο της όποιας συμπάθειάς μας, ένα ον που μόνο αποστροφή δημιουργεί.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Δεν σκέφτηκε πως κάποιοι δίπλα του δεν είχαν τη δύναμη να αποβάλουν τα ζωώδη ένστικτά τους, δεν θα μπορούσαν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση, στον παράδεισο όπως λέγεται.
Και παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την πνευματική και ψυχική ανάταση του ανθρώπου από εκείνους που σήκωσαν τη ματιά τους στον ουρανό, ο κόσμος βάφεται με αίμα, μόνο και μόνο γιατί οι υπάνθρωποι δεν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι, δεν έχουν τη δύναμη να αντικρίσουν τον ήλιο.
Είναι οι αληθινοί βρικόλακες. Αυτοί που ζουν από το αίμα των αθώων ανθρώπων.
Είναι οι βρικόλακες που φοβούνται το φως του ήλιο.
Είναι οι βρικόλακες που για να εξοντωθούν χρειάζεται ειδικό όπλο.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Δεν φαντάστηκε πως η αλυσίδα του στη γη ήταν το αίμα των συνανθρώπων του.
Δεν κατάλαβε πως το αίμα του Χριστού, του μάρτυρα, του ήρωα, έπρεπε να το μεταλαμβάνει συχνά για να μη μπορεί καμία σκοτεινή δύναμη να του κρύψει τον ήλιο, να τον κάνει να κρατά σκυφτό το κεφάλι.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Είχε την ελπίδα ότι θα φύγει από τη γη που μόνο πίκρες κι οδύνες τον γέμιζε.
Είχε την ελπίδα ότι θα ανέβαινε ψηλότερα.
Κι έφτιαξε φτερά, έμαθε να πετάει.
Δεν φαντάστηκε όμως πως κι αυτά τα φτερά, το πέταγμά του στα ουράνια, οι υπάνθρωποι θα τα χρησιμοποιούσαν για να σκοτώνουν με ασφάλεια.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Είδε ένα αστέρι να λάμπει δυνατά.
Ήταν το δικό του αστέρι.
Αυτό που τον περιμένει…
Αυτό που πάνω του δεν έχει υπάνθρωπους, δεν έχει τον θάνατο…
Είναι το αστέρι που τον περιμένει, το αστέρι της αληθινής ζωής…
Βλέπουν όλους εκείνους που μιλούσαν μέχρι πρότινος για δικαιοσύνη, για ειρήνη, για κοινωνική αλληλεγγύη, να βγάζουν τις μάσκες που φορούσαν και να αποκαλύπτουν το φρικτό τους πρόσωπο.
Το πρόσωπο του κατακτητή, το πρόσωπο του πολέμου, το πρόσωπο του δολοφόνου, το πρόσωπο του τοκογλύφου, το πρόσωπο του μαυραγορίτη αλλά και το πρόσωπο του δούλου, του υποτακτικού, του αρλεκίνου.
Δεν τους νοιάζει πόσοι θα πεθάνουν από την πείνα, πόσοι θα αυτοκτονήσουν, πόσοι θα
σκοτωθούν ένθεν κι ένθεν.
Βασανίζουν σκέψεις τον Πλανητάρχη για το πόσους αθώους σκοτώνουν οι στρατιώτες του στις χώρες που ακόμη και σήμερα λεηλατεί;
Νοιώθει ενοχές η Μέρκελ για το πόσοι Ευρωπαίοι του νότου αυτοκτονούν εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής που έχει επιβάλει;
Κανέναν δεν σκέφτονται, τίποτα δεν τους νοιάζει, είναι στείροι συναισθημάτων, στείροι ηθικών αρχών και μεγάλων ιδεών!
Το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα κερδίσουν περισσότερα, πως θα αυξήσουν με τρομοκρατικές ενέργειες την επιρροή τους στον κόσμο.
Γιατί κατακτητικοί είναι οι «απελευθερωτικοί» πόλεμοι που διεξάγουν οι ισχυροί και τα τσιράκια του κατά των χωρών εκείνων που έχουν πλουτοπαραγωγικές πηγές κι όλος ο απλός κόσμος το ξέρει.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά, άλλαξε αυτόματα κι ο τρόπος ζωής του πάνω στη γη.
Τα ζωώδη ένστικτά του άρχισαν να υποχωρούν κάτω από την ανάπτυξη της λογικής.
Η καλλιέργειά του μέσα από τις Τέχνες και τα Γράμματα τον οδήγησαν στα ουράνια, τον έκαναν θεάνθρωπο.
Όμως…
Η συνεύρεση του με τα ζώα κάποια στιγμή, οδήγησαν πολλούς από τους ανθρώπους να γίνουν απάνθρωποι, να γίνουν κτήνη.
Και το οδυνηρό είναι, ότι στην εξουσία πολύ δύσκολα ανεβαίνει κάποιος άνθρωπος.
Παρατηρείται ότι ο ισχυρός είναι ταυτόχρονα αχυράνθρωπος των υπανθρώπων, υπάνθρωπος κι αυτός, υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων.
Ισχυρός είναι εκείνος που πίσω του έχει οικονομικούς παράγοντες, πλουτοκράτες που αιώνες τώρα πίνουν το αίμα του κοσμάκη.
Ισχυρός είναι κι ο Πλανητάρχης όμως για τους απλούς ανθρώπους είναι υπάνθρωπος. Είναι ένα κατώτατο ον, ανάξιο της όποιας συμπάθειάς μας, ένα ον που μόνο αποστροφή δημιουργεί.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Δεν σκέφτηκε πως κάποιοι δίπλα του δεν είχαν τη δύναμη να αποβάλουν τα ζωώδη ένστικτά τους, δεν θα μπορούσαν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση, στον παράδεισο όπως λέγεται.
Και παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την πνευματική και ψυχική ανάταση του ανθρώπου από εκείνους που σήκωσαν τη ματιά τους στον ουρανό, ο κόσμος βάφεται με αίμα, μόνο και μόνο γιατί οι υπάνθρωποι δεν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι, δεν έχουν τη δύναμη να αντικρίσουν τον ήλιο.
Είναι οι αληθινοί βρικόλακες. Αυτοί που ζουν από το αίμα των αθώων ανθρώπων.
Είναι οι βρικόλακες που φοβούνται το φως του ήλιο.
Είναι οι βρικόλακες που για να εξοντωθούν χρειάζεται ειδικό όπλο.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Δεν φαντάστηκε πως η αλυσίδα του στη γη ήταν το αίμα των συνανθρώπων του.
Δεν κατάλαβε πως το αίμα του Χριστού, του μάρτυρα, του ήρωα, έπρεπε να το μεταλαμβάνει συχνά για να μη μπορεί καμία σκοτεινή δύναμη να του κρύψει τον ήλιο, να τον κάνει να κρατά σκυφτό το κεφάλι.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Είχε την ελπίδα ότι θα φύγει από τη γη που μόνο πίκρες κι οδύνες τον γέμιζε.
Είχε την ελπίδα ότι θα ανέβαινε ψηλότερα.
Κι έφτιαξε φτερά, έμαθε να πετάει.
Δεν φαντάστηκε όμως πως κι αυτά τα φτερά, το πέταγμά του στα ουράνια, οι υπάνθρωποι θα τα χρησιμοποιούσαν για να σκοτώνουν με ασφάλεια.
Όταν ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά…
Είδε ένα αστέρι να λάμπει δυνατά.
Ήταν το δικό του αστέρι.
Αυτό που τον περιμένει…
Αυτό που πάνω του δεν έχει υπάνθρωπους, δεν έχει τον θάνατο…
Είναι το αστέρι που τον περιμένει, το αστέρι της αληθινής ζωής…
