Για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί ένας λαός περνάει κάμποσες «συμπληγάδες». Στη χαβούζα που λέγεται ιστορία, τη διαφορά έκαναν η αριθμητική αύξηση κι η ύπαρξη χαρισματικών ανθρώπων, με υψηλή νοημοσύνη και ανθρωπιστικές αρχές.
Ο κανόνας των «μεγάλων αριθμών». Όσο πολυπληθέστερη είναι μια κοινωνία, τόσο αυξάνει τις πιθανότητες να «σκάσουν μύτη» ωραίοι τύποι. Τέτοιοι που μπορούν να πάνε μια… παράλογη χώρα ένα βήμα μπροστά. Αργά ή γρήγορα, οι κοινωνίες χωνεύουν τις παλιές τους δόξες: Στήνουν αγάλματα σε ηγέτες, προικισμένους επιστήμονες, πρωτοπόρους καλλιτέχνες.
Η ακμή της κλασικής Αθήνας είχε μπόι 50 χρόνων. Δεν ήταν συγκεντρωμένοι μόνο στοχαστές και λόγιοι. Οι σύγχρονοί τους ήταν και γεωργοί, έμποροι, ναυτικοί, δούλοι. Χρειάζονταν όλους αυτούς μία χούφτα χαρισματικοί άνθρωποι για να κάνουν το μεγάλο ποιοτικό άλμα. Η ελληνική… παρακμή ακολούθησε. Και την «πάτησε» στις δύο συνθήκες: πλήθος-ήθος. Οι Έλληνες «σφάχτηκαν». Έγιναν μικρές και αντιμαχόμενες πόλεις-κράτη. Μαγκώθηκαν τα γεωγραφικά όρια. «Μάζεψε» ο πληθυσμός. Σειρά είχε η πλούσια ηθική τους σήψη. Βούλιαξαν στη διαφθορά και αυτοδιαλύθηκαν. Την ίδια διαδρομή εξαχρείωσης μιμήθηκαν κι οι ρωμαίοι κατακτητές τους. Από την ακμή στην ηδονοθηρία, τη λειψανδρία και τη διάλυση.
Σήμερα, στερούμαστε ξανά και πλήθους και ήθους. Στη μαγκωμένη -σαν άλλη Λωρίδα της Γάζας- Ελλάδα η μια χούφτα κάτοικοι έφαγαν κατραπακιά. Η πολιτεία ξαπόστειλε στη ξενιτειά πιο πολλούς Ελληνες από όσους έχουν απομείνει εδώ. Η μαγιά για χαρισματικά πρόσωπα σαπίζει. Για τους ελάχιστους που ξεμύτισαν, περιμένει στη γωνία ένα τέρας που τους αποκλείει, τους σπιλώνει, τους γελοιοποίει. Οι ανατρεπτικοί πνίγονται (;) στο κράτος του Δασκαλόπουλου και των δημοσιογραφικών οχετών. Η «Μεγάλη Ιδέα» της ενσωμάτωσης στην ευρωπαϊκή… οικογένεια (sic) πήγε άπατη. Εκεί την άμαξα σπρώχνει η Αγορά κι ο Ανταγωνισμός. Έμεινε καβάτζα η αναξιοπρεπής -κατά Κονδύλη- προσδοκία: «Άλλοι να μας ταΐζουν και άλλοι να μας φυλάνε τα σύνορα».
Η κτηνωδία πια βγάζει μάτι: η θεσμική καλοζωία των αστών. Η ζωή που δεν είναι ζωή. Η χώρα-χώρος. Που εξέλεξε (εδώ μίλησαν οι μεγάλοι αριθμοί) πρωθυπουργούς, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου. Που δήλωνε σαν υπουργός Εξωτερικών ότι «είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων».
Μόνο που αυτά τα στρέμματα έχουν όνομα και στάζουν ακόμα αίμα. Τα λένε Κύπρο, τα λένε Μανωλάδα, τα λένε Κάλυμνο, Λήμνο και Γαύδο. Τα λένε Θράκη. Και όποιος θέλει… κοιμάται.
