Η συγγνώμη της ιστορίας στον Κ. Καραμανλή

Σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου του Βελλίδειου στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2009, είδα για πρώτη φορά τον Καραμανλή τόσο προβληματισμένο. Ήταν σχεδόν βουρκωμένος στο τέλος της, καθώς χαιρετούσε τυπικά όσους ανθρώπους βρίσκονταν στον δρόμο του προς την έξοδο του εκθεσιακού κέντρου. Φαινόταν να ψάχνει να βρει περισσότερους από έναν ανθρώπους που δεν θα στέκονταν στην επιφάνεια των πραγμάτων. Ήξερε πως χάνει τις εκλογές, που είχε ο ίδιος προκηρύξει για τις 4 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, αλλά αυτό δεν τον ένοιαζε πολύ. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του «λεφτά υπάρχουν» είχε εκβιάσει τις εξελίξεις με μοχλό την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό που ενδιέφερε τον Καραμανλή ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία της χώρας και το ότι αυτή έπεφτε σε χέρια πρόθυμα να δώσουν «γη και ύδωρ» παντού, απλώς για να συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας. Φάνηκε, άλλωστε, από το ότι όταν εκείνη τη στιγμή στον δρόμο προς την έξοδο του Βελλιδείου βρήκε έναν ειλικρινή φίλο του, δεν τον χαιρέτησε απλώς, αλλά τον αγκάλιασε σαν να ήθελε να του πει «εσύ ξέρεις την αλήθεια» και ήταν πραγματικά λαβύρινθος τα όσα διέτρεχαν εκείνες τις μέρες. Προειδοποιητικά τηλέφωνα σε εφημερίδες, ακόμα και τότε κυβερνητικών στελεχών που περιέγραφαν με τα πιο μελανά χρώματα τη «μοίρα» του ίδιου του Καραμανλή. Από τον Ιούλιο κιόλας ή τον Αύγουστο του ίδιου έτους, και ενώ εξελισσόταν το Ευρωμπάσκετ εκείνη την εποχή, υπήρχαν τηλεφωνήματα που μιλούσαν για «ταπεινωτική αποχώρηση του Καραμανλή» και δήθεν μπελάδες που δεν θα έχουν τέλος. Τι σοφός είναι, όμως, αυτός ο λαός. Ο Καραμανλής είναι σήμερα από τους ελάχιστους πολιτικούς, που μάλιστα διετέλεσαν πρωθυπουργοί, όπου παρά τους «κουβάδες λάσπης» που έχει δεχθεί, και «χαμηλόφωνα» δέχεται ενίοτε ακόμη, μπορεί να απολαμβάνει την ευρεία αποδοχή του κόσμου. Πραγματικά, ούτε την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, ούτε και πολύ χρόνο μετά από αυτές, ο γράφων δεν θα είναι σε θέση να πει με σιγουριά αν ο Καραμανλής θα παίξει ή όχι άλλον κεντρικό ρόλο στο μέλλον. Βέβαιο είναι, όμως, πως μια πιθανή επάνοδος ενός πατριώτη πολιτικού ηγέτη, μέσα από την ψήφο του λαού σε όποιο αξίωμα τον καλέσει αυτός να αναλάβει, σαφώς και θα αποτελεί τη συγγνώμη που του χρωστά η ίδια η Ιστορία, όχι μόνο για το ότι πήγε να τον αδικήσει, αλλά ως αποκατάσταση μιας αλήθειας απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες.
Του ΠΑΡΙ ΚΟΥΡΤΖΙΔΗ