Μοναχός

Μες το σκοτάδι αχνοπατά, θρόισμα αέρα
με γιασεμιού λιβάνισμα, Άγιο μεθύσι
Από του κόσμου τις ρωγμές πήγε πιο πέρα
και μες τον κήπο της Εδέμ στήνει ξωκλήσι

Έχει του Άδη τα βαθειά, για κολυμπήθρα
Κι ολημερίς βαφτίζεται, να μην ξεχάσει
πως κάθε τέτοιο βάφτισμα είναι κλεψύδρα
που τη γυρίζει τρέμοντας να μην του σπάσει

Στα μάτια αν τύχει και σε δει, χάσου στο φως του
κράτα τα λόγια φυλαχτό και κομποσκοίνι
γιατί του κόσμου τ’ άλυτα απλώνει εμπρός του

και δάκρυα να ξεπλυθούν δικά του χύνει
Μες το κελί πώς χώρεσε κι είναι δικός του
όλος ο κόσμος μονομιάς με ευφροσύνη;

Ειρήνη Λαρδούτσου-Κούρτη

Εκπαιδευτικός