Του Χρήστου Τσάπου
Με το κείμενο που ακολουθεί εστιάζω σε δύο θέματα της εκπαιδεύσεως, ένα τρέχον και ένα χρόνιο. Το πρώτο αφορά στο “για ποιο λόγο επέλεξε η κυβέρνηση να συγκρουσθεί με τον κλάδο των καθηγητών” λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. Το δεύτερο αφορά στο χρόνιο πρόβλημα της ελλείψεως ΠΑΙΔΕΙΑΣ στην κοινωνία μας αλλά και στην πολιτική που εφαρμόζει το υπουργείο.
Α. Ποια σημασία είχαν οι προσχηματικές μεθοδεύσεις του Υπουργείου “Παιδείας” – περί υπεραρίθμων, υποχρεωτικών μεταθέσεων πανελλαδικής εμβέλειας, κλείσιμο σχολικών μονάδων, αύξηση αριθμού μαθητών ανά αίθουσα και αύξηση του ωραρίου – στις παραμονές των πανελληνίων εξετάσεων; Γιατί όλα αυτά δημοσιοποιήθηκαν τώρα και δεν περίμενε η κυβέρνηση έναν μήνα αργότερα που προφανώς γνωρίζει ότι θα ήταν πολύ δυσκολότερο να ενεργοποιηθούν οι καθηγητές; Γιατί αυτή η σπουδή;
Έχουν γραφτεί αρκετά στον τύπο (κυρίως στον ηλεκτρονικό) τις τελευταίες μέρες για το ότι η 7κομματική κατοχική κυβέρνηση [1] επέλεξε την σύγκρουση αυτή (αγνοώντας ακόμα και το άρθρο 23 του Συντάγματος) για λόγους που καθόλου δεν αφορούν στην εκπαίδευση: αφορούν στην δική της δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μετά από τις σε καθημερινή βάση αποκαλύψεις Ελλήνων ερευνητών για το μέγεθος της σήψης του τραπεζικού–πολιτικού κατεστημένου και την απόλυτη εξάρτησή του από τις ντόπιες και διεθνείς ελίτ, οι οποίες ως γάγγραινα λυμαίνονται την χώρα μας επί αιώνες.
Επιλέγοντας να συγκρουστεί τώρα είναι σίγουρη ότι θα δώσει τροφή στα φερέφωνα των κατεστημένων ΜΜΕ αποπροσανατολίζοντας για λίγο ακόμα τον λαό με τις προσφιλείς μεθόδους αντιπερισπασμού που εφαρμόζουν ειδικά τα 3 τελευταία χρόνια οι εντός του άντρου της βουλής δοσίλογοι. Έτσι λειτουργεί το πολιτικό κατεστημένο από την εποχή της σκηνοθετημένης προσφυγής σε αλλότριους και εγκληματικούς οικονομικούς μηχανισμούς υποδούλωσης (τράπεζες, ΔΝΤ, ΕΕ). Είναι προτιμότερο να εξεγείρεις την μια ομάδα πληθυσμού εναντίον της άλλης από το να έχεις να αντιμετωπίσεις όλον τον πληθυσμό ενωμένο, ενώ θα προβαίνεις στην διαδικασία διάλυσης της χώρας. Λοιπόν, ας μην κουβαλήσουμε και εμείς οι εκπαιδευτικοί νερό στον μύλο τους…
Β. Είδατε σε καμία από τις ανακοινώσεις του υπουργείου τώρα ή παλαιότερα να θίγεται το θέμα της γενικής ελλείψεως ΠΑΙΔΕΙΑΣ; Διότι παιδεία δεν είναι η εκπαίδευση (ή αγωγή) που μπορεί κάποιος να παρέχει ακόμα και στον σκύλο του. Δεν είναι η με πειθαναγκασμό διοχέτευση – προαποφασιμένων από τους κρατούντες – συνήθως άγονων γνώσεων προς τους νέους, προκειμένου να παραχθούν οι αυριανοί δούλοι του συστήματος. Δεν είναι η παπαγαλία προς άγραν βαθμών, δεν είναι οι έπαινοι προς τους επιμελώς λειτουργούντες φυλακισμένους νέους, δεν είναι η τιμωρία για τους αδυνατούντες να συμμορφωθούν προς τις επιταγές του συστήματος διαμόρφωσης πολιτών με ψυχισμό κατώτερου όντος.
Αναφέρομαι στο λειτούργημα που οφείλει να επιτελεί η ίδια η πολιτεία ως παιδευτής αξιών της κοινωνίας μέσα από το δικό της έργο: “Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶὄντες τισὶν ἢ μιμούμενοι ἑτέρους” [2]. Μια τέτοια κοινωνία δεν θα είχε ανάγκη να διδάξει με λόγια τους νέους αφού η ίδια θα ήταν το σχολείο-παράδειγμα προς μίμηση.
Είδατε ποτέ στον πρόσφατο πολιτικό βίο να αγγίζεται το θέμα της Αρετής, της Αιδούς, του Εσθλού; Είδατε κανέναν από τους πολιτικούς μας ταγούς όπως και την συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων λειτουργών να εμφορούνται από αξίες ικανές από μόνες να διδάξουν, μέσα από τις ίδιες τις άξιες πράξεις και τα έργα των, την αρετή στους νεώτερους και να τους καλέσουν να ξεπεράσουν τους προγόνους σε ανδρεία, ηρωισμό, φιλοπατρία, φιλοκαλία;
Έγνοια του δασκάλου είναι να εμπνέει τον άνθρωπο της αρετής σμιλεύοντας το ακατέργαστο μάρμαρο της νέας γενιάς. Να πλάθει χαρακτήρες με γνώμονα το ήθος, χαράσσοντας ανεξίτηλες βάσεις αξιών στο μάρμαρο που θα κληθούν μόνοι να διακοσμήσουν οι νέοι πολίτες, ενώ σήμερα ο δάσκαλος κατάντησε να εκλιπαρεί για τον μισθό του και να παρακαλά για την επιβίωσή του. Έγνοια του δασκάλου και του συστήματος Παιδείας θα έπρεπε να είναι η διευκόλυνση των νέων προς την δική τους πορεία (του καθενός χωριστά) να πραγματώσουν τα όνειρά τους. Αυτά που οι νέοι καλούνται από την Ψυχή της γενιάς τους να υλοποιήσουν, όχι το μέλλον που εμείς προαποφασίσαμε γι’ αυτούς. Οι δάσκαλοι τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε από το να στήσουμε τις γέφυρες με αρετή και σεβασμό προς το Φως της γενιάς που ανέτειλε;
Δεν θα έπρεπε τα σχολεία να είναι ναοί ανοιχτοί στο πνεύμα της δημιουργίας μακριά από ύποπτης ποιότητας ιστορικά συγγράμματα, μακριά από δεισιδαιμονίες, ανταγωνισμούς, άγονες αντιπαραθέσεις; Μα τα σχολεία μας χτίσαμε σαν φυλακές με κάγκελα και τσιμεντένιες αυλές όπου το παιδί καταναγκάζεται με το φόβητρο της τιμωρίας στην αποστήθιση γνώσεων ελάχιστα χρήσιμων για την παιδεία και την ανάδειξή του σε ελεύθερο πολιτικό όν, στην βασική μονάδα της πολιτείας δηλαδή. Πόσους δασκάλους σαν τον Δελμούζο και τον Γληνό έχουμε σήμερα; Λίγους; Πόσος κόπος και πόσος μόχθος θα χρειαστεί για να στήσουμε την παίδευση της πολιτείας και τον ραγισμένο ηθικό κώδικα που θα δώσει αύριο τους άξιους δασκάλους και αυτοί με τη σειρά τους τον νομοθέτη (είτε σαν άτομο είτε σαν συλλογική οντότητα); Αυτή την ευθύνη έχουμε στα χέρια μας σήμερα. Και οι γονείς και ο κάθε πολίτης και κυρίως εμείς οι δάσκαλοι [3].
Ας αφήσουμε λοιπόν το υπουργείο και την άβουλη βουλή να σκαρφίζονται νόμους για την εξαθλίωση των δασκάλων και την ευθυγράμμιση της εκπαιδεύσεως προς τις επιταγές των αφεντικών τους εντός και εκτός χώρας. Νιώθω το βαρύ χρέος προς τις ερχόμενες γενιές να παραδώσω ακέραια την σκυτάλη του ήθους και της αρετής στον δημόσιο βίο όπως την δίδαξαν οι πρόγονοι και ακόμα καλύτερη. Νιώθω την ευθύνη να μην παραδώσω λιγότερη την πατρίδα απ’ ότι την παρέλαβα ακόμα κι αν αμείβομαι με μισθό πείνας από το υπουργείο. Στα μάτια των παιδιών βλέπω την ανταμοιβή μου. Νιώθω την ανάγκη να συμμετέχω στην αφύπνιση της Ελληνικής Ψυχής όπου σταθώ κι όπου βρεθώ.
Μόνον να εργάζομαι τώρα μπορώ για την εδραίωση της Παιδείας και την απελευθέρωση της Πατρίδας.
Δεν έχω χρόνο για απεργίες.
Δρ Χρήστος Τσάπος, Εκπαιδευτικός ΠΕ-12
—–
Σημειώσεις – αναφορές
[1]. Κανένα κόμμα από την αντιπολίτευση δεν παραιτείται και επομένως συναινούν έμμεσα με την παρουσία τους εντός του κοινοβουλίου στην συνεχιζόμενη κατοχή της χώρας.
