Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Τί λέτε μωρέ; Πεθαίνει ἡ Ἑλλάς;


Τὸ παρακάτω κείμενον «χάθηκε» μέσα στὸ χάος τῆς μεταφορᾶς μας…
(Ἀπὸ τὸ δημόσιον βῆμα του χάθηκε, ὄχι ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα μας….)
Κι ἐφ’ ὅσον ξεκίνησε ἡ συζήτησις γιὰ τὸ ἐὰν πεθαίνῃ ἤ ὄχι ἡ Ἑλλάς, σκέφθηκα πὼς εἶναι κατάλληλος στιγμὴ νὰ τὸ ξαναδοῦμε…Μὲ ἄλλην ματιὰ ὅμως….
Ἐὰν ἀνατρέξουμε στὸ ταινικάκι ποὺ ἀπεικονίζει τοὺς γλεντζέδες τῶν Σελλῶν, τότε πράγματι, αὐτὴ ἡ Ἑλλὰς πρέπει ταχύτατα νὰ πεθάνῃ… Κι ἄργησε…
Ἐὰν τὸ ἀναγάγουμε ὅλο αὐτὸ σὲ ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ, τότε θὰ ἀνακαλύψουμε πὼς δὲν εἶναι μόνον ἡ ὕπαρξις μίας φωτιᾶς ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ συμπεριφερθοῦμε μὲ ἀπόλυτον ἀναισθησία, ἀλλὰ κι ἄλλα, πολλὰ περισσότερα, ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν κυρίως μὲ τὴν ἀδιαφορία μας καὶ τὴν ἀνοχή μας. 
Καὶ ναί, ἐπιτέλους, πρέπει νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια κατάματα. 
Αὐτὴ ἡ «Ἑλλὰς» δὲν μᾶς χρειάζεται! Πρέπει νὰ πεθάνῃ!
Νὰ σκοτώσουμε μέσα μας κάθε της τέτοιαν ἔκφρασιν, ὥς περιττὴν καὶ ὑβριστική. 
Καὶ κυρίως νὰ πάψουμε νὰ ἐπαναπαυόμαστε σὲ δᾶφνες ἄλλων. 
Ἐμεῖς τί ἔχουμε κάνει; Μήπως ἐπί τέλους ἔφθασε ἡ στιγμή νά κάνουμε τό πᾶν;
Φιλονόη.  

Ἡ καλή μου φίλη Ἀγγελικούλα μοῦ ἔστειλε τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, συνοδευόμενον ἀπὸ ἕνα ἐνδιαφέρον κείμενον, τὸ ὁποῖον ὅμως ἀφήνω στὴν ἄκρη πρὸς ὥρας.
Θὰ ἐπικεντρωθῶ στὸ θέμα τοῦ ἀποσπάσματος, ποὺ ὁ ἀγαπημένος Θανάσης Βέγγος (περὶ τὸ 2:10) καταγγέλει-ἀποδέχεται ὁμολογεῖ κάτι ποὺ ὅλοι μας κατὰ βάθος γνωρίζουμε! 

Ὁ Ἀγγελόπουλος τὸ «ἔπιασε» τὸ νόημα ἀλλὰ μόνον ἕνα μέρος τοῦ νοήματος!
Ἡ Ἓλλὰς δὲν γίνεται νὰ πεθάνῃ!
Τὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστὰν ναί, ἡ Ἑλλὰς ποτέ!
Ὅσα σάπια καὶ βρώμικα καὶ ὑβριστικὰ κατασκευάσματα μᾶς καταδυναστεύουν τὴν ζωή σήμερα, ἔχουν λάβει τὴν ἄγουσα πρὸς τὴν παύσι τους!
Θὰ εἶναι θαυμάσια ἡ εἰκόνα τῆς ἐπομένης ἡμέρας…
Κι ἀκόμη πιὸ ὄμορφη θὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ ζωὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ….
Ἀλλὰ ἡ Ἑλλὰς ποτὲ δὲν πεθαίνει!
Ἀντιθέτως, ὡς ἄλλος Φοίνιξ, ἐκ τῆς τέφρας της ἀναγεννᾶται καὶ πετᾶ!

Φιλονόη.

Υ.Γ.Οὔτως ἢ ἄλλως θὰ νικήσουμε! Οὔτως ἢ ἄλλως εἶναι μονόδρομος! Οὔτως ἢ ἄλλως πρέπει νὰ δόσουμε χρόνο στὸ νέο νὰ γεννηθῇ! Ἡ γέννα ἔχει αἷμα… θάνατο… καὶ φέρνει τὴν ζωή! Ὑπομονή! Ἔχουμε βγεῖ στὸν δρόμο καὶ τὸ γνωρίζουμε…