Έψαχνα τη λέξη. Έψαχνα, έψαχνα, κι είχα σπάσει το το κεφάλι μου για να τη βρω. Και να τους περιγράψω. Να τους χαρακτηρίσω. Να μάθουν όσοι με διαβάζουν με τι ακριβώς έχουν να κάνουν.
«Απόγαιον κυνισμού», ήταν η πρώτη έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό –την είχα χρησιμοποιήσει πρόσφατα για τη δήλωση του Στουρνάρα περί κοπώσεως των βουλευτών.
Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι είχα να κάνω με… κάτι ακόμα πιο δυνατό, κάτι πάνω από το κυνικό, κάτι που πραγματικά ξεπερνά την έννοια άνθρωπος, και γύρευα μιαν έννοια ακόμα πιο σκληρή, έναν πολύ μεταλλικό όρο, ατσάλινο, με το οποίο να καταφέρω να αποδώσω την αλήθεια.
Έναν όρο που να δείχνει ωμότητα, σφιγμένα χείλη, μάτια σμιχτά, και παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο –ή μάλλον ένα πρόσωπο τελείως ανέκφραστο.
Σκέφθηκα, σκέφθηκα και καθώς σκεπτόμουν, συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με ανθρώπους αδίστακτους. Ναι, αυτό ήταν! «Αδίστακτοι», ήταν η λέξη.
Η καθηγήτρια Κλαίρη Καψαχάτη ήταν η πρώτη εκπαιδευτικός που πληροφορήθηκε επίσημα από το υπουργείο Παιδείας ότι τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Λίγες ημέρες αργότερα, την πρόδωσε η καρδιά της· και πέθανε. Τα δύο γεγονότα συνδέθηκαν αμέσως στη συνείδηση του κόσμου.
Ακολούθησε ανάκληση της διαθεσιμότητας. Όλοι σκεφθήκαμε αμέσως: Άθλιοι υποκριτές, πονηροί γραφειοκράτες! Να γλυτώσετε από την οργή, ε;
Μετά, διάβασα την απόφαση που ανακαλούσε τη διαθεσιμότητα:
Το προσέξατε; Προσέξατε τι αναφέρει ως αιτιολογία, τι επικαλείται; Ναι, τη Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου. Επικαλούνται ως δικαιολογία τη Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου! Αυτήν και μόνο. Τι δηλαδή; Ενοχή; Περίσπαση της Κοινής Γνώμης; Φόβος μή τυχόν κάποιος οικείος της εκπαιδευτικού χάσει την ψυχραιμία του; Μπα… Τίποτε από όλα αυτά· αλλά και όλα αυτά μαζί ένα τίποτε. Άλλωστε, η δυστυχής εκπαιδευτικός είχε διαπιστωμένα ασθενική καρδιά, και θεωρητικά θα μπορούσε να την είχε κάνει να σταματήσει να χτυπάει ακόμα και μια απλή τρομάρα· από έναν τυχαίο θόρυβο, το ξαφνικό γάβγισμα από ένα αθέατο σκυλάκι, το πλατάγισμα μιας πόρτας από τον άνεμο, χίλια δυό –είναι μανούλες σε κάτι τέτοιες γυριστές· τώρα θα τους μάθουμε τους λεγάμενους;
Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που πραγματικά άλλαξε ο θάνατος της δύστυχης γυναίκας στο νοσηρό μυαλό των μανδαρίνων και των αφεντικών τους;
Ξερώ, δεν το χωράει ανθρώπου νους, αλλά εκείνο που άλλαξε όλο κι όλο είναι ότι ο θάνατος άδειασε μια θέση· μια θέση πλέον διαθέσιμη στα σχέδιά τους, ώστε να μπορεί να τεθεί τώρα σε διαθεσιμότητα άλλος ένας άνθρωπος· μια θέση άδεια για μιαν άλλη, για μια Κλαίρη ακόμα.
Είναι αδίστακτοι. Αδίστακτοι. Δεν έχουν μέσα τους κανένα ανθρώπινο στοιχείο, καμιά ανθρώπινη χορδή, κανένα ανθρώπινο κριτήριο, για να λάβουν υπόψη τους. Μόνο εκτελούν ένα πρόγραμμα. Πιστά. Χωρίς παρεκκλίσεις. Χαλασμένοι ως άνθρωποι, λειτουργούν άψογα ως μηχανές.
Πηγή Sotoshttp://kostasxan.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6310.html
