Άνοιξα την τηλεόραση να δώ ειδήσεις μετά απο αρκετό καιρό. Μετά απο 20 λεπτά την έκλεισα. Άνοιξα τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες να φύγει η δυσωδία, να φύγει η βρωμιά που μπήκε ξαφνικά μέσα στο σπίτι μου και στη ζωή μου.
Πολλά τα ρεπορτάζ για την δίκη του Τσοχατζόπουλου, πολλά και τα ρεπορτάζ για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ. Περίμενα να δώ και ρεπορτάζ απο την δίκη για το κάψιμο των τριών υπαλλήλων της μαρφίν. Πουθενά. Ομερτά.
Τρεις δολοφονίες υπαλλήλων με σαφείς ευθύνες της τράπεζας, αφού δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου, αφού δεν τους άφησαν να φύγουν και τους κράτησαν σαν σκλάβους μέσα στην τράπεζα.
Κάηκαν, τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ, με δεκάδες μάρτυρες και δεκάδες κάμερες ασφαλείας να καταγράφουν. Δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Οι κάμερες φαίνεται ότι είναι υλικό προς χρήση μόνο για τις ληστείες και όχι για τις δολοφονίες υπαλλήλων. Οι κάμερες είναι χρήσιμες όταν καταγράφουν βιαιοπραγίες εναντίων των χρυσοθήρων, όπως έγινε στις Σκουριές.
Δεκάδες και τα ρεπορτάζ για την τρομοκρατική επίθεση στην Βοστώνη, εκατοντάδες ώρες τρομοκράτησης του λαού. Στο Μπαγκάντές σκοτώθηκαν 500 άνθρωποι, 500 εργάτες που θυσιάστηκαν για τις πολυεθνικές αλλά έπαιξε στα ψιλά, όπως η δίκη της μαρφίν.
Ακόμα να ξεμυρίσει το σπίτι μου απο την δυσωδία. Ξέρω, δεν φεύγει έτσι εύκολα,υπάρχει στον γείτονα ακριβώς δίπλα μου. Τι και εαν άνοιξα τα παράθυρα να φύγει απο το δικό μου σπίτι, την μυρίζω στα σπίτια των φίλων μου, των συγγενών μου.
Οι ανθρωποφάγοι δεν έχουν σταματημό, έχουν εθιστεί σε αυτό που κάνουν. Υπηρετούν με συνέπεια και συνέχεια τα μεγάλα αφεντικά, δίνουν ειδήσεις κατά βούληση και με σκοπό να τρομοκρατήσουν.
