Δεν γίνεται να αποδώσει κανένας δάσκαλος με το ζόρι. Δεν γίνεται να έχουμε επίστρατους δασκάλους αλλά στρατευμένους ομόψυχα, αφού πρώτα εξασφαλίσουμε την αξιοπρέπειά τους, σε έναν εθνικό στόχο. Ούτε γίνεται να έχεις δάσκαλο που να πεινάει και να περιμένεις να διδάξει σωστά το παιδί σου ή μαθητή που να πεινάει και να περιμένεις να μάθει γράμματα…Και ναι χρειάζεσαι ένα επιστημονικά αποδεκτό, αξιοκρατικό, μη τιμωρητικό αλλά ενισχυτικό σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.
Έλεγε ο Ευάγγελος Παπανούτσος ο τελευταίος Έλληνας που άλλαξε την Παιδεία μας :
«Κατάλαβέ το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).»
