Από την Εύη Μπότσαρη
Κυρία Ρεπούση,
Η υγιής εθνική καταβολή που αναγκάζεται να συνωστισθεί μέσα σε κίβδηλες και εμπορεύσιμες «επιστημονικές» εκφορές αξιωματούχων απόψεων, μπορεί να ασθενήσει θανατηφόρα και να απέλθει ως μνήμη και κληρονομιά… να πεθάνει από ασφυξία…
Αυτός είναι εξ’ άλλου και ο σκοπός της εργασίας σας.
Όχι όμως στην περίπτωση που η καταβολή είναι τόσο δυνατά επώδυνη, ώστε ν’ αξιώνεται να κουβαλήσει στους ώμους της όλους, τους κατ’ εσάς, αιματοβαμμένους συνωστισμούς και μυθικές υπερβάσεις, που άντρωσαν το κύτταρό της και το έφεραν μέχρι και σήμερα ενώπιόν σας, ίσως και μόνο για να σάς αναγκάσει να το αντικρύσετε κι εσείς η ίδια… αυτό το δυσθεόρατα επίμονο κύτταρο.
Αν θα θελήσετε να αντικρύσετε επιστημονικά ή όχι, αυτό το κύτταρο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η επιστήμη στην αμιγώς Ελληνική συνείδηση, μεταφέρει την πρόθεση του «επί» στο ρηματικό «ίστημι» της προσδοκίας και της καταβολής του ΄Ελληνα… ενώ εσείς ίστασθε -δήθεν επιστημονικά- στο «κάτι μού επέβαλλαν να επιβάλλω…»
Αυτό σάς δίδαξαν οι εγκάθετοι διδάσκαλοί που στήριξαν τις περγαμηνές σας; Αυτό σάς υπαγόρευσε η φυλετική σας συνείδηση και η γήινη υπόστασή σας;
Η υπόστασή σας γενικώς…. τι περισσότερο σας δίδαξε πέρα από το να μαχόσαστε ενάντια στους Έλληνες και τις Μνήμες τους;
Θα επιθυμούσα να μού απαντήσετε με επιχειρήματα , όχι επιστημονικά (που πάντα επιστημονικά αναιρούνται…!), αλλά να μεταφέρετε επιχειρήματα μνημονικά, που διαβαίνουν κι ανασαίνουν πάνω στο αίμα της φυλής μου.
Γιατί, κυρία Ρεπούση, εγώ είμαι Άνθρωπος και δεν ανήκω σε ράτσα — τα πολυαγαπημένα μου σκυλιά και τα λοιπά ζώα ανήκουν σε ράτσες.
Εγώ είμαι άνθρωπος κι ανήκω σε φυλή, γι’ αυτό κι αδυνατώ να δεχτώ ρατσιστικά επιχειρήματα, νόμους, αφορμές κι αιτίες που αντικρούουν το Δίκαιο του Ανθρώπου, την Ουσία της Ελληνικότητάς μου, την Αιτία της Ουσίας μου και την ενστικτώδη Αφορμή προς τον πολέμιο της Φυλής μου…
Είμαι Άνθρωπος που ευλογήθηκε να γεννηθεί σε τούτο τον πολύπαθο τόπο κι εξακολουθώ να παραμένω στην Ελλάδα για να προσφέρω την σταγόνα μου, που δεν μπορεί να σβήσει την φωτιά, όμως θ’ αποδεικνύει ότι είμαι εδώ για ν’ αποδώσω τη δικιά μου αναλογία στη μάνα που με γέννησε.
Απροσμέτρητοι είναι οι λόγοι με αναγκάζουν να μένω στην Ελλάδα και θ’ αναφέρω μόνο μερικούς, όπως την ιστορία που δόμησε το «είναι» μου,
τη φιλοσοφία που θεμελίωσε την επιστήμη,
το θέατρο που επαναφέρει την αλήθεια μέσα από του χορού το κυκλικό,
τους ήρωες που μετουσίωσαν το λάθος σε άθλο,
την μνήμη της ψυχής,
το κύτταρο του σώματος που αναζητά το φως μέσα απ’ τον ήλιο,
την απορία που αναζητά απάντηση μέσα από πορεία,
την εντολή γι’ αναρρίχηση που ήρθε από εμένα προς εμένα,
το ξεπέρασμα της δυσκολίας που θα με κάνει ακόμη πιο δυνατό Έλληνα.
Μένω στην Ελλάδα, γιατί δέχθηκε να με γεννήσει και να μού κληροδοτήσει τον τίτλο του Έλληνα, που δεν είναι προσδιορισμός υπηκοότητας, αλλά είναι Τίτλος!
Μένω στην Ελλάδα για να τιμήσω τον Τίτλο μου…
