Όταν ήμουν μικρή προτιμούσα τις πάνινες κούκλες. Εκείνες με τα μεγάλα μάτια και τις αστείες φατσούλες που τις ζούλαγες στην αγκαλιά σου και το ευχαριστιόσουν με την ψυχή σου. Οι πλαστικές με τα ωραία ρούχα και τα λαμπερά μαλλιά μου προκαλούσαν παγωμάρα. Η έμφυτη ανάγκη μου προφανώς να εκφράσω κάποια μητρικά συναισθήματα ήθελε να βγει απαραβίαστη και ανεπηρέαστη από τη μόδα της εποχής.
Αυτή τη μόδα, που σε απομακρύνει από το δικό σου κριτήριο και εναποθέτει στη θέση του ένα φίλτρο μέσα από το οποίο θα πρέπει να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Σου λέει, θα αγαπήσεις το ‘όμορφο’, το λαμπερό, το καλοντυμένο και έτσι θα γίνεις και εσύ ευτυχισμένη.
Σου αφαιρεί τη δυνατότητα να εκφραστείς ελεύθερα και να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου.
Σου βάζει όρους και προϋποθέσεις πάνω στο ίδιο το συναίσθημα. Εγώ αυτό το λέω, αρχή της ‘συναισθηματικής απονεύρωσης’.
Αργότερα κατάλαβα που ακριβώς αποσκοπούσε όλη αυτή η ιστορία, ότι ήταν το ξεκίνημα μιας μαζικής προετοιμασίας των μελλοντικών καταναλωτριών της γενιάς μου που θα έτρεχαν να ικανοποιήσουν μια κατασκευασμένη παιδική φαντασίωση με τη βοήθεια της… πιστωτικής κάρτας.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι όσο μεγάλωνε κανείς, τόσο περισσότερο έσφιγγε μια θηλιά γύρω του που τον έσπρωχνε να αποδεχτεί έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και συνεπώς να ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Θα μπορούσες φυσικά να προχωρήσεις και μόνος σου με το σταυρό στο χέρι αλλά το πιο πιθανό ήταν να μείνεις στην αφάνεια και στη φτώχεια.
Από μια ‘απαρατήρητη’ παρέμβαση στην τρυφερή παιδική ηλικία, η προτροπή να εξυμνείς και να θέλεις το ίδιο πράγμα με τους άλλους γινόταν όλο και πιο επιτακτική και εξελισσόταν σε ζήτημα επιβίωσης.
Ως μυημένος καταναλωτής έπρεπε τώρα να κερδίσεις τα ‘προς το ζην σου’, έπρεπε να ξεδιπλώσεις το είναι σου, να εκφραστείς. Οι ευκαιρίες που σου δίνονταν να το πετύχεις ήταν πάμπολλες και όσο πιο πολύ διάβαινες τούτο το κατώφλι, τόσο περισσότερο αναίσθητος γινόσουν.
Γιατί να μην εκμεταλλευτείς το θείο σου που έχει γνωριμίες;
Γιατί να μην κοπροσκυλιάσεις στο σωματείο του εργοστασίου που δουλεύεις; Πού ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα να γίνεις και πρωθυπουργός.
Γιατί να μην βρεις και ‘συ ένα παραθυράκι στο νόμο για να κάνεις γερή μπάζα όπως κάνουν κάποιοι άλλοι;
Και όσο πιο πολύ ανέβαινες, τόσο πιο πολύ έμπαινες στα κόλπα και δεν δίστασες ούτε τον συμπολίτη σου να κλέψεις, ούτε τον τίμιο, ταλαιπωρημένο Έλληνα να αδικήσεις.
Η επικρατούσα αντίληψη ήταν να βρω μια ‘καλή δουλειά’, να πάρω ένα ωραίο αμάξι και γενικώς να ‘την πιάσω από την καλή’. Όσοι κατάφεραν να βρουν μια ‘άκρη’ καλώς, όσοι έμειναν απ’ έξω ήλπιζαν ότι κάποια μέρα θα τους ‘δεήσει ο Θεός’ να δουν μια ‘άσπρη μέρα’.
Ούτως ή άλλως οι πωλητές της ελπίδας αφθονούν και όπως γνωρίζουμε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Τα πράγματα ήταν δομημένα έτσι ώστε να κυνηγάς ένα και μόνο ένα πράγμα, ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ, είτε για να πλουτίσεις περισσότερο είτε απλά για να επιβιώσεις.
Να βρεις μια δουλειά “για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου”. Μια ανελέητη ζούγκλα επιβίωσης όπου ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΕΙ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, στις αναμεταξύ τους σχέσεις, στις σχέσεις τους με τους πολιτικούς, στις σχέσεις τους με το Κράτος και την Πολιτεία γενικώς, στις αντιλήψεις τους περί ‘ευτυχίας’, στις αντιλήψεις τους περί Δημοκρατίας, στις αντιλήψεις τους περί του σκοπού της ίδιας τους της ζωής.
Ακόμα και ο ‘αντίλογος’ εστιαζόταν στο πως θα γίνει αυτό: “κάτω το κεφάλαιο, ζήτω η ταξική ισότητα”. Όλα τα άλλα μπήκαν ξαφνικά στον αυτόματο και τα ανέλαβε ο άγιος φαταούλας γιατί εσένα ΣΕ ΕΙΧΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ.
Ποια ήταν αυτά τα άλλα;; Μα το ότι πρέπει να τα εξηγήσω σημαίνει πόσο πολύ τα αμελήσαμε. Νομίζω ότι ο Κολοκοτρώνης τα περιγράφει όλα μέσα σε 7 λέξεις: “Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώγωμεν πέτρες”. Και η λέξη ΕΛΛΑΔΑ, έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα της.
![]()
Εσένα όμως σε εκπαιδεύσανε καλά γιατί μετά από τρια χρόνια και ενώ είναι πια ξεκάθαρο ότι…
Ξεπουλάνε την Πατρίδα σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Σκοτώνουν το μέλλον των παιδιών σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Οδηγούν χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Παραποιούν την ιστορία σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Δολοφονούν τη γλώσσα σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Σε αφελληνίζουν, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Είναι βυθισμένοι στη διαφθορά, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Έχουν εξαγοράσει τη δικαιοσύνη, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Διώχνουν τους Έλληνες απ’ την Μάννα Πατρίδα και τη γεμίζουν με απολίτιστους, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΗ, ΕΣΥ ΑΚΟΜΑ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΜΝ ΣΟΥ ΜΙΣΘΟ.
Θα σου φτιάξω ένα παλάτι ρε ΑΛΗΤΗ μέσα σε μια έρημο να δούμε τι θα καταλάβεις.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να είσαι εσύ απόγονος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ την τιμή που σου έκαναν οι πρόγονοί σου να λέγεσαι ακόμα Έλληνας. Δεν αξίζει να πατάς σε τούτα τα Άγια Χώματα. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ που βλέπεις ότι εκπορνεύουν την Πατρίδα σου, ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ να κυνηγάς ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ που σου τη στέρησε.
Θυμήσου το ΓΑΠ με το ‘λεφτά υπάρχουν’ για να το εμπεδώσεις. Ο Χ βγαίνει στους δρόμους τη Δευτέρα για τα αιτήματα του κλάδου του και παρακολουθεί τον Ψ που βγαίνει για τα δικά του αιτήματα την Τρίτη και όλοι μαζί στο τέλος παρακολουθούν τον Ω που βγαίνει και αυτός μια άλλη μέρα για τα δικά του αιτήματα.
ΞΥΠΝΑ ΒΟΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ. ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΤΟΜΑΡΑΚΙ ΣΟΥ ΠΙΣΩ στη γαλαρία, εκεί που του αρμόζει, γιατί τούτος ο αγώνας ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ.
Βγαίνετε χώρια λιγόψυχοι για να ψωνίσετε σαν την πόρνη στη Συγγρού ένα ‘νονό’ (ντόπιο ή αλλοδαπό δεν σας νοιάζει) να σας υιοθετήσει.
Βγαίνετε χώρια γιατί τον δίπλα σας θα τον φάτε με την πρώτη ευκαιρία.
Βγαίνετε χώρια γιατί μάθατε να συμπεριφέρεστε ανταγωνιστικά σαν τις ίδιες τις αγορές, σαν τα σκυλόψαρα που θέλουν μόνο να φάνε.
ΦΑΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.
ΦΑΤΕ ΟΣΟ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ γιατί σε λίγο έρχεται και η σειρά σας. Είστε μέρος της διατροφικής αλυσίδας των αγορών και κάνετε τη βρωμοδουλειά της εκκαθάρισης. ΞΕΠΑΣΤΡΕΥΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΣΑΣ με τον ατομισμό σας και διευκολύνετε τις αγορές, τους μεγάλους καρχαρίες.
ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ όχι μόνο στα μάτια της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους αλλά και στα μάτια του Θεού.
“Μέλλω έμεσαι” [ΘΑ ΣΕ ΞΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ] είπε ο Κύριος στον επίσκοπο Λαοδικείας και αυτό όχι γιατί ήταν κακός (ψυχρός) αλλά ΧΛΙΑΡΟΣ. Ο κακός έχει ελπίδες να αλλάξει γιατί γνωρίζει ότι είναι κακός. Ο χλιαρός όμως είναι ο πιο σιχαμερός όλων γιατί νομίζει ότι είναι σωστός και δεν έχει ποτέ ελπίδα να αλλάξει. Ο χλιαρός είναι αδιάφορος (δεν υπάρχουν κίνδυνοι πουθενά, όλα πάνε ρολόι) και πνευματικά στάσιμος (αφού ο εγωισμός του τον κατευθύνει και δεν του επιτρέπει να δει τα λάθη του). Ο χλιαρός άνθρωπος στην Αποκάλυψη περιγράφεται ως ταλαίπωρος, γυμνός, ελεεινός, τυφλός, φτωχός. Έχει έλλειψη από όλα αυτά που νομίζει ότι έχει. Ο ΧΛΙΑΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΑΛΛΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΕΡΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ, ΟΧΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟ.
Η Πατρίδα, όπως και η Αρετή, θέλουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, όχι τις μπούρδες του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ και του Τσικρικά της ΑΔΕΔΥ. Όχι τις μεμονωμένες διαμαρτυρίες των διαφόρων κλάδων (όποτε τους θυμηθεί και τους καπνίσει) για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΤΕΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, χωρίς τους αδελφούς μας κοντά μας (αυτούς που αυτοκτονούν, που μεταναστεύουν, αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους), Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΩΡΩΝ ΑΝ ΟΧΙ ΛΕΠΤΩΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙΣ. Η Πατρίδα μας είναι το χώμα που πατάμε, και όλοι εμείς.
Μόνο που εσύ, τόσο ψυχικό απόθεμα διαθέτεις. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΖΩΗΣ μπορείς να παλέψεις και ΜΟΝΟ για τον εαυτούλη σου. Αυτή η Πατρίδα που σχεδιάζεις, χωράει μόνο εσένα μέσα….. ΜΙΑ ΚΑΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΚΡΟ.
Ας δώσει λοιπόν ο Θεός δύναμη και κουράγιο σε όλους αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ, αυτούς που δεν έχουν καν την δύναμη να ακουστούν, που ήδη βρίσκονται σε στιγμές απελπισίας, να αντέξουν μέχρι να ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ τούτος ο Τόπος από τις ΒΔΕΛΛΕΣ που Του πίνουν το αίμα.
Γιατί η ελπίδα που τρέφω μέσα μου, μου λέει ότι το δικό τους ψυχικό απόθεμα θα τους κρατήσει ζωντανούς αυτή τη φορά. Γιατί ο Θεός ΣΙΧΑΘΗΚΕ να βλέπει τούτον τον Τόπο να γίνεται έρμαιο ποταπών και ηθικά πτωχευμένων ανθρώπων. ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΡΑΣΕΙ. Γιατί αυτό το μεταλλαγμένο γονίδιο ΝΤΡΟΠΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ σ’ αυτόν τον ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟΠΟ. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το είχε πει με δικά του λόγια: “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους“.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ. Ένας Κολοκοτρώνης θα εμφανιστεί πάλι να βγάλει το φίδι απ΄ την τρύπα. Ένας Κολοκοτρώνης, ένας Σωκράτης που εσύ ‘έλληνα’ το έχεις στο αίμα σου να τους καταδικάζεις. Εσύ, ΧΛΙΑΡΕ ‘έλληνα’, ΕΦΙΑΛΤικH ΚΑΤΑΡΑ αυτού του Τόπου, μπορείς να γράψεις από τώρα το όνομά σου στις ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ της Ιστορίας του Έθνους και πάνω στη μαυρίλα τους θα ξεχωρίσουν (όπως πάντα) τα ΧΡΥΣΑ ονόματα των Ηρώων που θα χύσουν για άλλη μια φορά το αίμα τους για την δακρυσμένη ΕΛΛΑΔΑ.
Ένας ΝΕΚΡΟΣ να γράψεις,
που έπεσε στη μάχη για μια άθλια ‘ζωή’ δύο ωρών.
και’ μείς, θα καταλάβουμε…
Αυτή τη μόδα, που σε απομακρύνει από το δικό σου κριτήριο και εναποθέτει στη θέση του ένα φίλτρο μέσα από το οποίο θα πρέπει να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Σου λέει, θα αγαπήσεις το ‘όμορφο’, το λαμπερό, το καλοντυμένο και έτσι θα γίνεις και εσύ ευτυχισμένη.
Σου αφαιρεί τη δυνατότητα να εκφραστείς ελεύθερα και να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου.
Σου βάζει όρους και προϋποθέσεις πάνω στο ίδιο το συναίσθημα. Εγώ αυτό το λέω, αρχή της ‘συναισθηματικής απονεύρωσης’.
Αργότερα κατάλαβα που ακριβώς αποσκοπούσε όλη αυτή η ιστορία, ότι ήταν το ξεκίνημα μιας μαζικής προετοιμασίας των μελλοντικών καταναλωτριών της γενιάς μου που θα έτρεχαν να ικανοποιήσουν μια κατασκευασμένη παιδική φαντασίωση με τη βοήθεια της… πιστωτικής κάρτας.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι όσο μεγάλωνε κανείς, τόσο περισσότερο έσφιγγε μια θηλιά γύρω του που τον έσπρωχνε να αποδεχτεί έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και συνεπώς να ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Θα μπορούσες φυσικά να προχωρήσεις και μόνος σου με το σταυρό στο χέρι αλλά το πιο πιθανό ήταν να μείνεις στην αφάνεια και στη φτώχεια.
Από μια ‘απαρατήρητη’ παρέμβαση στην τρυφερή παιδική ηλικία, η προτροπή να εξυμνείς και να θέλεις το ίδιο πράγμα με τους άλλους γινόταν όλο και πιο επιτακτική και εξελισσόταν σε ζήτημα επιβίωσης.
Ως μυημένος καταναλωτής έπρεπε τώρα να κερδίσεις τα ‘προς το ζην σου’, έπρεπε να ξεδιπλώσεις το είναι σου, να εκφραστείς. Οι ευκαιρίες που σου δίνονταν να το πετύχεις ήταν πάμπολλες και όσο πιο πολύ διάβαινες τούτο το κατώφλι, τόσο περισσότερο αναίσθητος γινόσουν.
Γιατί να μην εκμεταλλευτείς το θείο σου που έχει γνωριμίες;
Γιατί να μην κοπροσκυλιάσεις στο σωματείο του εργοστασίου που δουλεύεις; Πού ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα να γίνεις και πρωθυπουργός.
Γιατί να μην βρεις και ‘συ ένα παραθυράκι στο νόμο για να κάνεις γερή μπάζα όπως κάνουν κάποιοι άλλοι;
Και όσο πιο πολύ ανέβαινες, τόσο πιο πολύ έμπαινες στα κόλπα και δεν δίστασες ούτε τον συμπολίτη σου να κλέψεις, ούτε τον τίμιο, ταλαιπωρημένο Έλληνα να αδικήσεις.
Η επικρατούσα αντίληψη ήταν να βρω μια ‘καλή δουλειά’, να πάρω ένα ωραίο αμάξι και γενικώς να ‘την πιάσω από την καλή’. Όσοι κατάφεραν να βρουν μια ‘άκρη’ καλώς, όσοι έμειναν απ’ έξω ήλπιζαν ότι κάποια μέρα θα τους ‘δεήσει ο Θεός’ να δουν μια ‘άσπρη μέρα’.
Ούτως ή άλλως οι πωλητές της ελπίδας αφθονούν και όπως γνωρίζουμε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Τα πράγματα ήταν δομημένα έτσι ώστε να κυνηγάς ένα και μόνο ένα πράγμα, ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ, είτε για να πλουτίσεις περισσότερο είτε απλά για να επιβιώσεις.
Να βρεις μια δουλειά “για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου”. Μια ανελέητη ζούγκλα επιβίωσης όπου ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΕΙ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, στις αναμεταξύ τους σχέσεις, στις σχέσεις τους με τους πολιτικούς, στις σχέσεις τους με το Κράτος και την Πολιτεία γενικώς, στις αντιλήψεις τους περί ‘ευτυχίας’, στις αντιλήψεις τους περί Δημοκρατίας, στις αντιλήψεις τους περί του σκοπού της ίδιας τους της ζωής.
Ακόμα και ο ‘αντίλογος’ εστιαζόταν στο πως θα γίνει αυτό: “κάτω το κεφάλαιο, ζήτω η ταξική ισότητα”. Όλα τα άλλα μπήκαν ξαφνικά στον αυτόματο και τα ανέλαβε ο άγιος φαταούλας γιατί εσένα ΣΕ ΕΙΧΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ.
Ποια ήταν αυτά τα άλλα;; Μα το ότι πρέπει να τα εξηγήσω σημαίνει πόσο πολύ τα αμελήσαμε. Νομίζω ότι ο Κολοκοτρώνης τα περιγράφει όλα μέσα σε 7 λέξεις: “Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώγωμεν πέτρες”. Και η λέξη ΕΛΛΑΔΑ, έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα της.
Ξεπουλάνε την Πατρίδα σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Σκοτώνουν το μέλλον των παιδιών σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Οδηγούν χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Παραποιούν την ιστορία σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Δολοφονούν τη γλώσσα σου, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Σε αφελληνίζουν, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Είναι βυθισμένοι στη διαφθορά, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Έχουν εξαγοράσει τη δικαιοσύνη, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
Διώχνουν τους Έλληνες απ’ την Μάννα Πατρίδα και τη γεμίζουν με απολίτιστους, εσύ ακόμα βγαίνεις στους δρόμους ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ.
ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΗ, ΕΣΥ ΑΚΟΜΑ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΜΝ ΣΟΥ ΜΙΣΘΟ.
Θα σου φτιάξω ένα παλάτι ρε ΑΛΗΤΗ μέσα σε μια έρημο να δούμε τι θα καταλάβεις.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να είσαι εσύ απόγονος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ την τιμή που σου έκαναν οι πρόγονοί σου να λέγεσαι ακόμα Έλληνας. Δεν αξίζει να πατάς σε τούτα τα Άγια Χώματα. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ που βλέπεις ότι εκπορνεύουν την Πατρίδα σου, ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ να κυνηγάς ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ που σου τη στέρησε.
Θυμήσου το ΓΑΠ με το ‘λεφτά υπάρχουν’ για να το εμπεδώσεις. Ο Χ βγαίνει στους δρόμους τη Δευτέρα για τα αιτήματα του κλάδου του και παρακολουθεί τον Ψ που βγαίνει για τα δικά του αιτήματα την Τρίτη και όλοι μαζί στο τέλος παρακολουθούν τον Ω που βγαίνει και αυτός μια άλλη μέρα για τα δικά του αιτήματα.
ΞΥΠΝΑ ΒΟΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ. ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΤΟΜΑΡΑΚΙ ΣΟΥ ΠΙΣΩ στη γαλαρία, εκεί που του αρμόζει, γιατί τούτος ο αγώνας ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ.
Βγαίνετε χώρια λιγόψυχοι για να ψωνίσετε σαν την πόρνη στη Συγγρού ένα ‘νονό’ (ντόπιο ή αλλοδαπό δεν σας νοιάζει) να σας υιοθετήσει.
Βγαίνετε χώρια γιατί τον δίπλα σας θα τον φάτε με την πρώτη ευκαιρία.
Βγαίνετε χώρια γιατί μάθατε να συμπεριφέρεστε ανταγωνιστικά σαν τις ίδιες τις αγορές, σαν τα σκυλόψαρα που θέλουν μόνο να φάνε.
ΦΑΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.
ΦΑΤΕ ΟΣΟ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ γιατί σε λίγο έρχεται και η σειρά σας. Είστε μέρος της διατροφικής αλυσίδας των αγορών και κάνετε τη βρωμοδουλειά της εκκαθάρισης. ΞΕΠΑΣΤΡΕΥΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΣΑΣ με τον ατομισμό σας και διευκολύνετε τις αγορές, τους μεγάλους καρχαρίες.
ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ όχι μόνο στα μάτια της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους αλλά και στα μάτια του Θεού.
“Μέλλω έμεσαι” [ΘΑ ΣΕ ΞΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ] είπε ο Κύριος στον επίσκοπο Λαοδικείας και αυτό όχι γιατί ήταν κακός (ψυχρός) αλλά ΧΛΙΑΡΟΣ. Ο κακός έχει ελπίδες να αλλάξει γιατί γνωρίζει ότι είναι κακός. Ο χλιαρός όμως είναι ο πιο σιχαμερός όλων γιατί νομίζει ότι είναι σωστός και δεν έχει ποτέ ελπίδα να αλλάξει. Ο χλιαρός είναι αδιάφορος (δεν υπάρχουν κίνδυνοι πουθενά, όλα πάνε ρολόι) και πνευματικά στάσιμος (αφού ο εγωισμός του τον κατευθύνει και δεν του επιτρέπει να δει τα λάθη του). Ο χλιαρός άνθρωπος στην Αποκάλυψη περιγράφεται ως ταλαίπωρος, γυμνός, ελεεινός, τυφλός, φτωχός. Έχει έλλειψη από όλα αυτά που νομίζει ότι έχει. Ο ΧΛΙΑΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΑΛΛΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΕΡΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ, ΟΧΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟ.
Η Πατρίδα, όπως και η Αρετή, θέλουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, όχι τις μπούρδες του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ και του Τσικρικά της ΑΔΕΔΥ. Όχι τις μεμονωμένες διαμαρτυρίες των διαφόρων κλάδων (όποτε τους θυμηθεί και τους καπνίσει) για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΤΕΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, χωρίς τους αδελφούς μας κοντά μας (αυτούς που αυτοκτονούν, που μεταναστεύουν, αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους), Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΩΡΩΝ ΑΝ ΟΧΙ ΛΕΠΤΩΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙΣ. Η Πατρίδα μας είναι το χώμα που πατάμε, και όλοι εμείς.
Μόνο που εσύ, τόσο ψυχικό απόθεμα διαθέτεις. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΖΩΗΣ μπορείς να παλέψεις και ΜΟΝΟ για τον εαυτούλη σου. Αυτή η Πατρίδα που σχεδιάζεις, χωράει μόνο εσένα μέσα….. ΜΙΑ ΚΑΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΚΡΟ.
Ας δώσει λοιπόν ο Θεός δύναμη και κουράγιο σε όλους αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ, αυτούς που δεν έχουν καν την δύναμη να ακουστούν, που ήδη βρίσκονται σε στιγμές απελπισίας, να αντέξουν μέχρι να ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ τούτος ο Τόπος από τις ΒΔΕΛΛΕΣ που Του πίνουν το αίμα.
Γιατί η ελπίδα που τρέφω μέσα μου, μου λέει ότι το δικό τους ψυχικό απόθεμα θα τους κρατήσει ζωντανούς αυτή τη φορά. Γιατί ο Θεός ΣΙΧΑΘΗΚΕ να βλέπει τούτον τον Τόπο να γίνεται έρμαιο ποταπών και ηθικά πτωχευμένων ανθρώπων. ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΡΑΣΕΙ. Γιατί αυτό το μεταλλαγμένο γονίδιο ΝΤΡΟΠΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ σ’ αυτόν τον ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟΠΟ. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το είχε πει με δικά του λόγια: “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους“.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ. Ένας Κολοκοτρώνης θα εμφανιστεί πάλι να βγάλει το φίδι απ΄ την τρύπα. Ένας Κολοκοτρώνης, ένας Σωκράτης που εσύ ‘έλληνα’ το έχεις στο αίμα σου να τους καταδικάζεις. Εσύ, ΧΛΙΑΡΕ ‘έλληνα’, ΕΦΙΑΛΤικH ΚΑΤΑΡΑ αυτού του Τόπου, μπορείς να γράψεις από τώρα το όνομά σου στις ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ της Ιστορίας του Έθνους και πάνω στη μαυρίλα τους θα ξεχωρίσουν (όπως πάντα) τα ΧΡΥΣΑ ονόματα των Ηρώων που θα χύσουν για άλλη μια φορά το αίμα τους για την δακρυσμένη ΕΛΛΑΔΑ.
Ένας ΝΕΚΡΟΣ να γράψεις,
που έπεσε στη μάχη για μια άθλια ‘ζωή’ δύο ωρών.
και’ μείς, θα καταλάβουμε…
Πηγή: Μόνο για δυο ώρες ζωής… λίγα λόγια στους νεκρούς αυτού του τόπου - RAMNOUSIA
