Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.
Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.
Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν... και πάντα έφευγαν...
Ανάμεσα σε δύο χώρες ταλαντεύομαι. Πληρώνω την πρώτη σαν τον ραγιά για να μου ταυτοποιήσει την υπηκοότητα. Αντέχω για χάρη της δεύτερης για να επιζήσει η ταυτότητά μου.
