ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣΤρία χρόνια μετά την 4η Οκτωβρίου του 2009, η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να αισθάνεται… κάπως. Στην επέτειο της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ σε εκείνη την αναμέτρηση, που άνοιξε το δρόμο στον Γιώργο Παπανδρέου για την πρωθυπουργία, το Καστελόριζο, το Μνημόνιο, την εθνική χρεοκοπία, η μνήμη ξεσηκώνεται. Και απορεί με τους Έλληνες.
Ποιος θα ξεχάσει το «λεφτά υπάρχουν»… Το «πάμε»… Τη συνειδητή υπονόμευση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή και προσωπικά του πρώην πρωθυπουργού, όχι μόνο από την τότε ακραία αντιπολίτευση, αλλά και από τα ΜΜΕ, που συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση μη αναστρέψιμου κλίματος.
Αποχωρώντας από το Μέγαρο Μαξίμου, και αφού είχε συγχαρεί τον Γιώργο Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής ήξερε ότι είχε πει «όλη την αλήθεια», όπως ακριβώς ήταν η αποστροφή του στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας στην Αθήνα, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου. Η ελληνική κοινωνία ωστόσο δεν τον άκουσε. Προτίμησε να δοκιμάσει τις τύχες της (και πάλι) με το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, η πολιτική και ιδεολογική εξαφάνιση του Κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου, αποτελεί ένα παράλληλο και αυθεντικό mea culpa από την πλευρά της κοινωνίας, για εκείνη τη μοιραία επιλογή της.
Δυστυχώς όμως, οι συνέπειες δεν αναστρέφονται. Η Ελλάδα παγιδεύτηκε σε ένα εθνικό αδιέξοδο, η υπέρβαση του οποίου απαιτεί υπομονή και θυσίες. Κι όλα αυτά, επειδή τότε, προσεγγίσαμε την ψήφο με διάθεση ιστορικού… χαβαλέ.
