Είμαστε η χώρα του παραλόγου. Είμαστε όλοι για τα μπάζα. Αυτή τη στιγμή έχουμε γίνει η φτωχότερη σε εισοδήματα χώρα της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα μια από τις ακριβότερες στις τιμές. Μα αν θυμόμαστε καλά το πρόγραμμα του ΔΝΤ το οποίο διαθέτει και τη σχετική τεχνογνωσία (λέμε τώρα…), ήταν η εσωτερική υποτίμηση. Η λογική του προγράμματος έλεγε πως...
αν πέσουν οι μισθοί και οι συντάξεις, τότε αναγκαστικά θα πέσουν και οι τιμές των προϊόντων στην αγορά και επομένως δεν θα γίνει στην πραγματικότητα αισθητή η εισοδηματική μείωση.
Εδώ όμως βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, όχι μόνο δεν πέφτουν οι τιμές, αλλά τουναντίον τσιμπάνε και προς τα πάνω.
Το ΔΝΤ προφανώς είχε υπόψη του μια κοινωνία όπου η άρχουσα ελίτ της χώρας θα λειτουργούσε με οικονομικούς όρους αυτοσυντήρησης και επομένως θα ακολουθούσε τους οικονομικούς νόμους της αγοράς. Έλα όμως που εδώ έχουμε μια άρχουσα παρασιτική τάξη κλεφτοκοτάδων και κυρίως κρατικοδίαιτη. Όχι μόνο δεν λειτουργεί με όρους αυτοσυντήρησης και με βάση τους οικονομικούς κανόνες, αλλά βρήκε την κρίση ως ευκαιρία για να αρπάξει από τον χειμαζόμενο Έλληνα τα τελευταία του ευρώ και να τα καταθέσει στο εξωτερικό, ώστε να επανέλθει κάποια στιγμή για να του πάρει και τα ακίνητα. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά.
Τι κάνει η κυβέρνηση; Θα βάλει επιτέλους φρένο στα δίκτυα των θυγατρικών εταιριών που αυξάνουν γεωμετρικά και τεχνητά το κόστος των προϊόντων για να κερδίζει ο ίδιος επιχειρηματίας; Θα σπάσει τα καρτέλ και τα μονοπώλια;
Επιτέλους θα βάλει κάποια διατίμηση; Απαγορεύεται λέει η διατίμηση, γιατί έχουμε ελεύθερη αγορά. Λάθος. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ελεύθερη αγορά μόνο σε ότι αφορά τις τιμές, αλλά να έχουμε υπόδουλη αγορά στον τομέα της εργασίας. Γιατί λοιπόν δεν επιτρέπονται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας;
Όχι φίλοι μου δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είτε ελεύθερη οικονομία σε όλα, είτε διατίμηση σε όλα. Τελεία και παύλα.
