Είναι γεγονός ότι το δημόσιο είναι η μεγάλη μαύρη τρύπα της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια δεν φταίνε αποκλειστικά οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κυρίως η δράση των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων και κρατικοδίαιτων παρασίτων, των σύγχρονων χρυσοκάνθαρων, καθώς και η σπατάλη και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος που δεν περιορίζονται με τίποτα.
Όπως είναι γνωστό, σε όσες χώρες μπήκε το ΔΝΤ ακολούθησε απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Στη χώρα μας όμως....
δεν εφαρμόστηκε αυτή η λύση ακόμα, για λόγους που έχουν να κάνουν με την διάσωση του ίδιου του καθεστώτος, αλλά αντίθετα το καθεστώς προτιμά να περικόπτει μισθούς, υπονοώντας, για να μην πούμε εκβιάζοντας σιωπηρά πως αν υπάρξουν αντιδράσεις, θα υπάρξουν αναγκαστικά και απολύσεις. Ανθρώπινο λοιπόν είναι, οι δημόσιοι υπάλληλοι να ανέχονται αυτές τις περικοπές και θα ανεχτούν πολλές ακόμα, μέχρι πλήρους εξαθλιώσεως όλων, χωρίς αντίδραση, με την προσδοκία ότι τελικά θα διασώσουν τις θέσεις εργασίας τους αυτόν τον δύσκολο καιρό και μετά βλέπουμε. Αυτό το μετά όμως θα τραβήξει κάποιες δεκαετίες μάλλον.
Εμείς λοιπόν φοβόμαστε πως όταν οι μισθοί θα γίνουν μισθοί πείνας και προσβολής της ανθρώπινης προσωπικότητας, ίσως στο τέλος να μην αποφευχθούν και οι απολύσεις, είτε με τη μορφή άμεσων απολύσεων, είτε με τη μορφή της κατάργησης των λειτουργικών θέσεων, είτε με τη μορφή των ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι το καθεστώς θα είναι διπλά κερδισμένο. Και ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων θα έχει απολυθεί και οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν με μισθούς πείνας, χωρίς αντιδράσεις.
Αυτή την πιθανή εξέλιξη θα πρέπει να την λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι δημόσιοι υπάλληλοι και να μην "μασάνε" τώρα στις μειώσεις των μισθών τους με την προσδοκία ότι τελικά θα γλιτώσουν τις θέσεις εργασίας τους.
Το καθεστώς τους έχει τώρα ανάγκη. Βασίζεται αποκλειστικά στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και την χρησιμοποιεί για να καταδυναστεύσει την κοινωνία. Αν λοιπόν εκεί δεχτεί την κάθετη άρνηση, θα αναγκαστεί να αλλάξει γραμμή πλεύσης.
