Όσο περνάει ο καιρός, οι αρχικές προσδοκίες του κόσμου τις οποίες δημιούργησε η κινηματική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, σιγά σιγά εξατμίζονται. Οι πολίτες και κυρίως οι πιο ανήσυχοι εξ αυτών που δρουν μέσα στο διαδίκτυο (το οποίο υπενθυμίζουμε, πρωτοστάτησε στην εκλογή Σαμαρά, νικώντας κατά κράτος ΜΜΕ και εταιρίες δημοσκοπήσεων), ενώ αρχικά ήταν ενθουσιώδεις, τελευταία γίνονται όλο και πιο προβληματισμένοι και πολλοί διατυπώνουν πλέον ανοιχτά τις....
απόψεις τους με αιχμηρά μάλιστα σχόλια. Ταυτόχρονα πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και να βάζουν προσωπικά στίγματα για το μέλλον, είτε να επαναφέρουν συνεχώς ανούσια ζητήματα περί μεσαίου χώρου και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Αυτά δεν είναι καθόλου καλά σημάδια.
Ο κ. Παπανδρέου από το άλλο μέρος, μπορεί να έχει φθορά όσο περνάει ο καιρός, αλλά προσπαθεί, με την αμέριστη συμπαράσταση όλου του καθεστώτος, να αξιοποιήσει το χρόνο που διαθέτει για να κάμψει τις αντιστάσεις της κοινωνίας στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνει και να παγιώσει την κατάσταση (όπως ο βιαστής τον βιαζόμενο) με μοναδικό στόχο να διασωθεί το καθεστώς των κρατικοδίατων παρασίτων. Αυτή είναι μια μάχη με το χρόνο που δίνει ο κ. Παπανδρέου για τη διάσωση στην ουσία του καθεστώτος. Όταν ομιλεί λοιπόν περί μαχών που δίνει, αυτό ακριβώς εννοεί.
Σε ότι αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, δίνεται η αίσθηση στον κόσμο, είτε ότι βάζει ηθελημένα πλάτη και παρέχει το χρόνο που θέλει ο εξουσιαστής κ. Παπανδρέου για να επιτύχει τους στόχους του, είτε ότι δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Μάλιστα το δεύτερο σενάριο της αδυναμίας είναι χειρότερο από το πρώτο στη συνείδηση του κόσμου. Για παράδειγμα ο κ. Καρατζαφέρης κ.λ.π. εξαπτέρυγα, έχουν ευθαρσώς επιλέξει την πρώτη στάση και πουλάνε δύναμη και τσαμπουκά, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς, δηλώνει ότι δεν στηρίζει τον κ. Παπανδρέου, αλλά έτσι μοιάζει αδύναμος και να τον εμποδίσει.
Ο Αντώνης Σαμαράς, εκτιμούμε πως δεν έχει πολύ χρόνο. Είτε θα επιλέξει να υποταχθεί ολοκληρωτικά στο σύστημα περιμένοντας απλά τη σειρά του να κυβερνήσει, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα χρονοδιαγράμματα των πιο πάνω από αυτόν, δηλαδή των αφεντικών του συστήματος, είτε θα πάει στο λαό και θα ζητήσει στήριξη για να ανατρέψει το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια μεγάλων ελιγμών. Εδώ δεν είχε περιθώρια ελιγμών ο κ. Καραμανλής σε άλλες καλύτερες εποχές. Έγινε κι αυτός απλά ένας διαχειριστής του συστήματος και τελικά το ίδιο το σύστημα τον απέβαλε όταν δεν θέλησε να παίξει τον σημερινό ρόλο του κ. Παπανδρέου.
Τι σημαίνει όμως να πάει στο λαό;; Δεν εννοούμε να βγάλει τον κόσμο στο δρόμο ή να κάνει επανάσταση. Απλά να βάλει τους όρους της ανατροπής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και της εγκαθίδρυσης στη χώρα πραγματικής Δημοκρατίας. Απλά επαναλαμβάνουμε να βάλει τους όρους. Ένα υπονοούμενο, ένα σύνθημα, μια πρόταση (π.χ. η λέξη δημοψήφισμα), όχι τίποτα το τρομερό. Όλα τα υπόλοιπα θα πυροδοτηθούν αυτόματα μόνα τους. Αρκεί ο λαός να ξέρει ότι έχει ένα σημείο αναφοράς. Ότι έχει εκείνον τον συνεκτικό κρίκο που του λείπει αυτή τη στιγμή για να ελπίζει. Μπορεί ο Σαμαράς να αναζητήσει το πεπρωμένο του ή απλά θα αρκεστεί στην αναμονή του καθεστώτος;;
Αν η Νέα Μεταπολίτευση, όπως πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς χαρακτήρισε την νέα μεταπολιτευτική εποχή, γίνει η εποχή του «χορεύοντας με τους τοκογλύφους», τότε και το μέλλον του όποιου διαχειριστή του συστήματος των τοκογλύφων είναι ήδη προκαθορισμένο.
