Στο όνομα της οικονομικής κρίσης συμπαρασύρεται ο ίδιος ο πολιτισμός και η ύπαρξη μιας ολόκληρης χώρας.Δεν επιθυμώ να γενικεύσω και να ισοπεδώσω στο όνομα μιας ανούσιας κριτικής,απλά θέλω να τονίσω την ανάγκη για μια Εθνική στρατηγική που δεν σταματά στις αλλαγές που ευαγγελίζεται το υπουργείο αποκλειστικά και μόνο για την παιδεία.
Θεωρώ ότι κανείς γνωστικός δεν αντιτίθεται στις όποιες συγχωνεύσεις εξυπηρετούν την εξεύρεση πόρων για την οικονομία αλλά που σε καμία περίπτωση δεν θίγουν το δικαίωμα στη μάθηση.Έτσι λοιπόν δεν είναι δυνατόν από τη μια να μιλάμε για ανάπτυξη της περιφέρειας και από την άλλη να καταργούμε σχολεία στην Ελληνική ύπαιθρο στερώντας το δικαίωμα στη μάθηση των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.Γιατί αυτός που θίγεται είναι ο φτωχός Έλληνας μαθητής της Ελληνικής υπαίθρου που θα αναγκάζεται πλέον να κάνει 30 και πλέον χιλιόμετρα για να επιζητήσει την πολυπόθητη μόρφωση(εάν βέβαια πληρώνονται οι μεταφορές).
Πώς είναι δυνατόν να…μιλάμε για προοπτικές ανάπτυξης της Ελληνικής υπαίθρου όταν στερείς από ένα νέο τη δυνατότητα πρόσβασης στη μόρφωση;
Πώς περιμένουμε να αναγεννηθεί η περιφέρεια όταν κλείνουμε σχολεία σ΄ αυτήν και διώχνουμε τους νέους ανθρώπους πίσω στ΄ αστικά κέντρα.
Είναι λογικό και σώφρον να μιλάμε για πολιτική αποκέντρωσης όταν υλοποιούμε τέτοιες πρακτικές που συντελούν στην ερημοποίηση της υπαίθρου;
Πώς μπορούμε να περιμένουμε να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα στην οικονομία της χώρας όταν αποκλείουμε κάθε προσπάθεια για αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού αλλά και της ίδιας της Ελληνικής γης αφού σπρώχνουμε τους νέους στην αστυφιλία;
Εν κατακλείδι τι είδους πολιτισμό θα παράγουμε όταν θα στοιβάζουμε μαθητές σε αίθουσες των 27 ατόμων;
ΧR ΑΡΤ
