Δεν αναπολούμε το καλοκαίρι που πέρασε, αλλά όλα αυτά που χάνουμε καθώς ο χρόνος περνά και ενώ μας βρίσκει καθισμένους, μας προσπερνά, για να μας δώσει το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής, αφού μας δίνει την ευκαιρία να τον εκμεταλλευτούμε χωρίς όμως να μπορούμε να ποτέ να τον κατακτήσουμε και να τον κάνουμε δικό μας...
Αλλά εμείς, οι άθλιοι, προτιμήσαμε να γίνουμε κατάδικοί του...
Και μένουμε στο πέρασμα του χρόνου, στην άκρια του δρόμου, να αναπολούμε τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα ταξίδια έρχονται και χάνονται, αφήνοντας τον δρόμο άδειο, δίχως εμάς που είμαστε οι φυσικοί διαβάτες, οι φυσικοί εξερευνητές.
Δίχως ρόλο, δίχως λόγο, μένουμε ξωπίσω από όλα εκείνα που μας προσπερνούν και μέσα στην παραζάλη μας πονάμε γιατί δεν είναι δικά μας ενώ μας ανήκουν. Αρκεί να σηκωθούμε, αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας, αρκεί να απαιτήσουμε το φυσικό, το λογικό και το αυτονόητο, να θυμηθούμε πως ο χρόνος υπάρχει για να μετράμε αυτά που φτιάξαμε κι όχι αυτά που χάσαμε...
Ανόητοι, κουρασμένοι από το τίποτε, φοβισμένοι από τις σκιές που μας διαφεντεύουν και μας οδηγούν στην φυλακή που επιλέξαμε όταν βάλαμε το εγώ μας πάνω απ' όλα, όταν βάλαμε τα μικρά και ασήμαντα να μας ορίζουν, αφήσαμε το τίποτε να γεμίσει τις ζωές μας.
Και όμως, μιά απόφαση είναι, εύκολη κι όμορφη...
Και ο δρόμος περιμένει εμάς, γιατί έχει πολλά να μας δείξει, πολλά να μας μάθει, πολλά να μας δώσει...
Κι εμείς οι ανόητοι, γινήκαμε ζητιάνοι στην άκρια του και περιμένουμε παρακαλώντας τους δαίμονες να μας ελεήσουν με ψίχουλα του χρόνου που μας κλέψαν!!!
Κωνσταντίνος
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
