.jpg)
Γιατί γίναμε δικτυογράφοι; Γιατί φτιάχνουμε τα δικά μας προσωπικά μέσα και μάθαμε όλοι να χτυπάμε τα δαχτυλά μας σε ένα πληκτρολόγιο με την ίδια ευκολία που ένας τραγουδιστής της hip hop κάνει ρήμα και τραγούδι με έναν ασταμάτητο ρυθμό; Γιατί έχουμε όλοι την ανάγκη να βλέπουμε αναρτημένο το κείμενό μας σε μία οθόνη και λαχταράμε να έχουμε ακόμη και ένα σχόλιο με μία λέξη; Δε μπορεί να είναι φιλοδοξία αλλά και ούτε ματαιοδοξία εφόσον η πλειοψηφία μας έχει ψευδώνυμο ή ανωνυμία. Ποτέ δεν πρόκειται να δούμε γραμμένο σε μία εφημερίδα ή ένα έντυπο αυτό που συντάξαμε αλλά και ούτε να ακούσουμε το όνομά μας το βαφτιστικό από κανέναν. Και αυτά τα ονόματα με τα οποία αυτοβαφτιζόμαστε χωρίς κολυμβήθρα και χωρίς «απεταξάμην», κρύβουν από πίσω μία προσωπική ιστορία που κανένα όνομα ταυτότητας δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει και κανένας Σατανάς δεν θα θελήσει να το διεκδικήσει.
Στην αρχή θεωρείς ότι έχεις γίνει μανιοκαταθλιπτικός και αντικοινωνικός εφόσον μπορείς να σπαταλάς τόσο χρόνο μπροστά σε μία οθόνη.Χρόνο που δεν έχεις σπαταλήσει για να δεις το πρόσωπο του σύντροφού σου. Μετά όμως καταλαβαίνεις ότι αυτό που κυκλοφορεί και λέγεται στον πραγματικό χρόνο, είναι λιγότερο αληθινό από αυτό που εσύ επιλέγεις να δεις με το επόμενο κλικ του «ποντικιού». Η επιλογή δεν γίνεται βάση των ματιών αλλά βάση κάποιας λειτουργίας που είχε αποκοιμηθεί για χρόνια: Του ενστίκτου. Δεν λογοκρίνεσαι μέσα από το blog σου και δε σε νοιάζει αν δεν «ξαναπατήσει το κλικ» του κάποιος στο δικτυακό σου σπίτι. Λες τα μυστικά σου χωρίς να φοβάσαι και το βασικότερο απαντάς σε κάθε επίθεση που μπορεί να σου γίνει αλλά και σε κάθετι που σε ενοχλεί. Πόσο καιρό έχουμε να απαντήσουμε στον «πραγματικό» μας κόσμο; Πόσες φορές σταματήσαμε στον αέρα ένα χαστούκι που έπρεπε να βρει μάγουλο;
Γιατί λοιπόν γράφουμε και γιατί ταξιδεύουμε μέσα από οπτικές ίνες και σύρματα; Γιατί δεν μπορούμε τις πολυάριθμες ομάδες και τις σινιέ καλοφτιαγμένες δικτυακές σελίδες; Ίσως μια πρωτόγονη επικοινωνία έχει ξαναγεννηθεί γιατί ο κόσμος μας δε μας χωράει και όταν χρειαζόμαστε βοήθεια, μπορεί να μην βγαίνουμε στην κορυφή του βουνού για να φυσήξουμε το βουκέρατο ή να κάνουμε σήματα καπνού, αλλά με ένα enter καλούμε τον σύμμαχο να κάνει save σε αυτά που κάποιοι έκαναν delete.
Στην αρχή θεωρείς ότι έχεις γίνει μανιοκαταθλιπτικός και αντικοινωνικός εφόσον μπορείς να σπαταλάς τόσο χρόνο μπροστά σε μία οθόνη.Χρόνο που δεν έχεις σπαταλήσει για να δεις το πρόσωπο του σύντροφού σου. Μετά όμως καταλαβαίνεις ότι αυτό που κυκλοφορεί και λέγεται στον πραγματικό χρόνο, είναι λιγότερο αληθινό από αυτό που εσύ επιλέγεις να δεις με το επόμενο κλικ του «ποντικιού». Η επιλογή δεν γίνεται βάση των ματιών αλλά βάση κάποιας λειτουργίας που είχε αποκοιμηθεί για χρόνια: Του ενστίκτου. Δεν λογοκρίνεσαι μέσα από το blog σου και δε σε νοιάζει αν δεν «ξαναπατήσει το κλικ» του κάποιος στο δικτυακό σου σπίτι. Λες τα μυστικά σου χωρίς να φοβάσαι και το βασικότερο απαντάς σε κάθε επίθεση που μπορεί να σου γίνει αλλά και σε κάθετι που σε ενοχλεί. Πόσο καιρό έχουμε να απαντήσουμε στον «πραγματικό» μας κόσμο; Πόσες φορές σταματήσαμε στον αέρα ένα χαστούκι που έπρεπε να βρει μάγουλο;
Γιατί λοιπόν γράφουμε και γιατί ταξιδεύουμε μέσα από οπτικές ίνες και σύρματα; Γιατί δεν μπορούμε τις πολυάριθμες ομάδες και τις σινιέ καλοφτιαγμένες δικτυακές σελίδες; Ίσως μια πρωτόγονη επικοινωνία έχει ξαναγεννηθεί γιατί ο κόσμος μας δε μας χωράει και όταν χρειαζόμαστε βοήθεια, μπορεί να μην βγαίνουμε στην κορυφή του βουνού για να φυσήξουμε το βουκέρατο ή να κάνουμε σήματα καπνού, αλλά με ένα enter καλούμε τον σύμμαχο να κάνει save σε αυτά που κάποιοι έκαναν delete.
