Την αισιοδοξία του εξέφρασε την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός, πως όλα πάνε καλά, ότι βαδίζουμε στην ανάκαμψη, ότι γίναμε παράδειγμα «καλών μαθητών» στις εντολές που δίνουν οι γερμανοί κατακτητές και παρέθεσε αριθμούς.
Ανέφερε αριθμούς για να δείξει ότι θα υπάρξουν θέσεις εργασίας, αφού γίνουν οι πολυσυζητημένες απολύσεις στο Δημόσιο. Απ' όσα είπε, μόνον οι αριθμοί ευημερούν, ενώ οι άνθρωποι υποφέρουν… Και μόλις τελείωσε τις δηλώσεις του ο κ. Σαμαράς, σαν ντουέτο κακόγουστης επιθεωρήσεως, βγήκαν οι «δευτεραγωνιστές κωμικοί του κυβερνητικού θιάσου», οι Βενιζέλος και Κουβέλης, να παπαγαλίσουν τις ίδιες «θριαμβολογίες».
Την πλήρη υποδούλωση της χώρας μας στους ξένους Σάιλοκ, θεωρεί η συγκυβέρνηση ως «επιτυχία» και κομπάζει.
Το ότι έχουμε απολέσει πλήρως την εθνική ανεξαρτησία μας, ουδόλως την απασχολεί. Διότι, φθάσαμε στο κατάντημα, εξαιτίας του ευρώ, να αποφασίζει η Γερμανία για τις τύχες της Ελλάδος.
Επαναλαμβάνεται ό,τι είχε συμβεί και το 1842, που οι ξένες δυνάμεις προσπαθούσαν να επωφεληθούν από τις οικονομικές δυσκολίες της χώρας μας και τότε ο άγγλος πρεσβευτής στην Αθήνα, ο Λάιονς, είπε κυνικά στον αυστριακό συνάδελφό του, τον Πρόκες Όστεν:
«Ανεξάρτητη Ελλάδα, αποτελεί παραλογισμό. Η Ελλάδα είναι ή ρούσικη ή αγγλική. Κι επειδή δεν πρέπει να είναι ρούσικη, οφείλει να είναι αγγλική»!Έτσι και τώρα, η Ελλάδα «οφείλει» να είναι γερμανική αποικία. Τον Ιούλιο του 1845, ο γνωστός ανθέλλην άγγλος υπουργός, ο Πάλμερστον, μιλώντας στη βρετανική Βουλή, τόνισε τα εξής καταπληκτικά:
«Είμεθα πιστωταί της Ελλάδος. Και όταν αυτή δεν αποδίδει τα οφειλόμενα χρέη της, έχομεν το δικαίωμα να επέμβωμεν διά να την καταναγκάσωμεν να πληρώσει»!Μετά 168 χρόνια, τα ίδια προκλητικά και προσβλητικά λόγια, επαναλαμβάνονται από τον πολιτικό αγύρτη του Βερολίνου, τον Σόιμπλε.
Αποτελεί σύστημα των μνημονιακών να εμμένουν στην άποψη ότι, εφόσον είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να υπακούομε ασυζητητί στις «υποχρεώσεις» που μας έχει καθορίσει η μαντάμ Μέρκελ.
Σ' αυτό το πλαίσιο, πάλι «οφείλουμε» να θυσιάζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στα γενικότερα συμφέροντα της Ευρώπης…
Κάθε άνθρωπος, που δεν έχει αποβάλει από την ψυχή του το αίσθημα του πατριωτισμού, αποκρούει με αγανάκτηση αυτήν την αντίληψη περί «υποχρεώσεων» και αυτήν την ερμηνεία της εννοίας περί «συμμαχίας με τους εταίρους». Νοοτροπία υποτελούς διακατέχει μόνον την τριμερή συγκυβέρνηση.
Το παρελθόν και το παρόν των μνημονιακών αρχηγών δικαιολογούν κάθε ανησυχία για το μέλλον. Για εκατοστή φορά θα το επαναλάβουμε: Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος μας, δεν πρόκειται να αναπνεύσουν, εάν δεν χαραχθεί πολιτική έξω από το ευρώ και την Ευρωζώνη.
Οι κινδυνολογίες περί «καταστροφής», σε μια τέτοια περίπτωση, είναι μύθος που τον καλλιεργούν οι Γερμανοί για τα δικά τους συμφέροντα. Εκείνοι θα ζημιωθούν από μια δική μας ηρωική έξοδο.
Βλέποντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ψυχρότητα με την οποία οι πολίτες ακούνε τις πρωθυπουργικές υποσχέσεις, ο κ. Σαμαράς μελετά ανασχηματισμό, λες κι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η μετακίνηση ορισμένων προσώπων.
Η κυβέρνηση έχει την ψυχολογία κάποιων γυναικών περασμένης ηλικίας, που για να πιστέψουν οι ίδιες ότι μπορούν ακόμα να ελκύουν, καλύπτουν κάτω από τη μάσκα της Αποκριάς το μαραμένο τους πρόσωπο.
Από την άλλη πλευρά, το Βερολίνο προβληματίζεται από το ενδεχόμενο εκλογών στην Ελλάδα, διότι θα μπορούσε να ανατρέψει τους σχεδιασμούς του. Γι' αυτό ο γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Βόλφγκανγκ Ντολτ, έχει αρχίσει κύκλο μυστικών επαφών.
Μειδιώντες Ιάγοι και πυγμαίοι πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, αλλά και άνθρωποι των ΜΜΕ κυκλοφορούν με δαιμονιώδη δραστηριότητα στα παρασκήνια και στους διαδρόμους της γερμανικής πρεσβείας, για να κερδίσουν την εύνοιά της. Δίπλα στους παλαιούς γνωστούς πολιτικούς παράγοντες, «δοκιμασμένους» στην υπηρεσία των Γερμανών, συνωστίζονται τώρα και καινούργιοι, με άμετρες φιλοδοξίες, για να ανέβουν σε αξιώματα και να κατέβουν στην συνείδηση των πολιτών. Να είναι σίγουροι, όλοι αυτοί οι νέοι «γερμανοτσολιάδες», ότι έχουν χάσει τη μάχη τους πριν ακόμη την αρχίσουν. Κι αν αμφιβάλλουν, δεν έχουν παρά να βαδίσουν προς νέες εκλογές. Ο λαός θα αναλάβει να τους διαφωτίσει.
Στα χρόνια τα προπολεμικά, του εθνικού διχασμού, η «εκτίμηση» του βαρόνου Σενκ προς πολιτικούς και δημοσιογράφους μεταφραζόταν στα χρυσά μάρκα της γερμανικής προπαγάνδας.
Πολλοί πιστεύουν ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Θα το δούμε.
Κάποιοι απόφοιτοι της Γερμανικής Σχολής Αθηνών να μην αυταπατώνται ότι θα μπορέσουν στο μέλλον να διαδραματίσουν ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Οπωσδήποτε, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εκφράζει πλέον τίποτε. Τα μεγάλα λόγια του παρελθόντος, για «ιδεώδη» αυτού του γεωγραφικού χώρου, «έσβησαν σαν τα τραγούδια της γιορτής στην ξαφνική βροχή», για να θυμηθώ τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες στάθηκαν ανίκανοι να υπερασπιστούν αξίες και οράματα. Τα παλιά χρόνια, υπήρξαν πολιτικοί άνδρες που δεν θαμπώθηκαν από τις μεγαλοστομίες και την υπεραισιοδοξία για τα όνειρα θερινής νυκτός περί Κοινής Αγοράς και Ενωμένης Ευρώπης.
Ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος, σ' ένα άρθρο του στο περιοδικό «Εποχές» το 1963, τοποθετούσε το ζήτημα στη σωστή βάση του:
«Μιλώντας όλη την ώρα για Ευρώπη σα σύνολο, δεν μπορούμε να αφήσουμε να υπονοηθεί πως υπάρχει ένα γενικό ευρωπαϊκό πνεύμα σύμφωνα με τα όσα εμείς πιστεύουμε. Αντίθετα, σημειώσαμε τι μεγάλο εμπόδιο αποτελεί για την ευρωπαϊκή πρόοδο το γεγονός ότι η Ευρώπη κυριαρχείται από συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Πιστεύουμε ότι μόνο οι προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις μπορούν να οδηγήσουν την Ευρώπη στην αποστολή της. Αποτέλεσμα της πάλης, μιας πάλης σκληρής, και της νίκης τους, μια νίκης δύσκολης, θα είναι η επικράτηση, η ολοκλήρωση του πολιτικού και κοινωνικού μηνύματος της Ευρώπης, που διατύπωσε η Γαλλική Επανάσταση.Δυστυχώς, αντί η Ευρωπαϊκή Ένωση να ακολουθήσει αυτήν την οδό και να ανταποκριθεί στη μεγάλη αποστολή της, μετετράπη σε όργανο της κεφαλαιοκρατίας των τραπεζιτών και τοκογλύφων, όπου κυρίαρχο δικτατορικό ρόλο διαδραματίζει το Δ' Γερμανικό Ράιχ.
Η νίκη αυτή θα κάνει την Ευρώπη άξια να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα του καιρού μας: Τη χειραφέτηση και ανάπτυξη των καθυστερημένων χωρών. Ονομάζονται συνολικά ''τρίτος κόσμος'', μα ίσως να είναι αληθινά ο δεύτερος, γιατί απαρτίζουν μια ενιαία πραγματικότητα απέναντι στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες περιοχές (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ-Ευρώπη). Και μόνο στη νίκη αυτή -που θα επιβάλει τη χαλιναγώγηση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και τον οικονομικό προγραμματισμό- μπορεί να αναζητηθεί ικανοποιητική απόκριση στα ερωτήματα που έχει θέσει η σύνδεση της Ελλάδας -χώρας ευρωπαϊκής, μα καθυστερημένης- με την Κοινή Αγορά και, γενικά, με την Δυτική Ευρώπη…».
Όσο πιο γρήγορα αποδεσμευθούμε από το γκέτο αυτό της Μέρκελ, τόσο το καλύτερο.
Όσο για το θέμα των γερμανικών κατοχικών αποζημιώσεων, που τόσο ενοχλεί το Βερολίνο, δεν πρέπει να σταματήσουμε τον θόρυβο και να το θέτουμε συνεχώς επί τάπητος. Να θυμίζουμε πάντα τα εγκλήματα των Γερμανών και τα όσα υπέστημεν από την προηγούμενη κατοχή. Μας οφείλουν, δεν τους οφείλουμε. Πρώτα αυτοί πρέπει να μας ξεχρεώσουν.
Ενοχλήθηκε ο πολύς Σόιμπλε από την ανακίνηση του θέματος για τις κατοχικές αποζημιώσεις, που ακόμα μας οφείλουν οι Γερμανοί. Μας είπε να… μην ασχολούμεθα μ' αυτό το ζήτημα και να κοιτάξουμε τις «μεταρρυθμίσεις», τις οποίες διέταξε για τη χώρα μας…
Τι περίεργη ιστορική σύμπτωση! Από πολύ νωρίς -το 1942- και ο Χίτλερ είχε δώσει εντολή να μη γίνεται λόγος για «έξοδα κατοχής». Φοβούμενος, ίσως, ότι κάποτε μπορεί να ερχόταν μια μέρα όπου θα ζητούσαμε «λογαριασμό», έψαξε να βρει ένα κατάλληλο «ένδυμα» για αυτό το χρέος και τελικά το βρήκε.
Διέταξε στο εξής να μη γίνεται λόγος για έξοδα κατοχής, αλλά για… «έξοδα ανοικοδομήσεως»! Και υπ' αυτόν τον όρο, συγκατένευσε να επισκεφθεί το Βερολίνο ο τότε υπουργός Οικονομικών, Σωτ. Γκοτζαμάνης.
Εκ μέρους του Χίτλερ, ο πρεσβευτής Χέβελ έστειλε σημείωμα στον Ρίμπεντροπ και, μεταξύ άλλων, έγραφε:
«Υπέβαλα στον Φίρερ το προοριζόμενο γι' αυτόν σημείωμα, αναφορικά με το ζήτημα των εξόδων κατοχής στην Ελλάδα, κι εκείνος εκφράστηκε ως εξής: Επιθυμεί να γίνει σαφές στους Ιταλούς τι αφορούν τα εν λόγω έξοδα, δηλαδή ότι πρόκειται για χρηματικά ποσά, τα οποία σε μικρότερη αναλογία προορίζονταν για κάλυψη δαπανών κατοχής και, ως επί το πλείστον, για την εκτέλεση στρατιωτικών έργων, που κατά μεγάλο μέρος γίνονται και προς το συμφέρον των Ιταλών, όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση των συγκοινωνιών προς την Κρήτη, οι οποίες έχουν αποφασιστική σημασία για τον πόλεμο στην Αφρική. Στους Έλληνες πρέπει να λεχθεί ότι, στην περίπτωση των ποσών αυτών, πρόκειται στη μέγιστη αναλογία τους για έργα ανοικοδομήσεως και ότι αυτοί έχουν την υπαιτιότητα που επιβαρύνονται με τέτοιες δαπάνες. Όλα αυτά έπρεπε να τα είχαν σκεφτεί νωρίτερα (!). Διατάζει να παύσει να χρησιμοποιείται εφεξής ο όρος «έξοδα κατοχής» εν προκειμένω, διότι πρόκειται περί επιβεβλημένων δαπανών. Προτείνει τον όρο «έξοδα ανοικοδομήσεως» ή κάποιον που ανταποκρίνεται στον πραγματικό σκοπό…».Κατά τον Χίτλερ τότε (και κατά τον Σόιμπλε σήμερα) οι Έλληνες έπρεπε «να είχαν σκεφτεί νωρίτερα» πόσο επρόκειτο να υποφέρουν κατά την Κατοχή και ότι θα πλήρωναν βαρύτατο και αιματοβαμμένο λογαριασμό γι' αυτήν την… «ανοικοδόμηση»… Και κάτι ακόμα περίεργο: Το ιδεολόγημα περί «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας», πέρασε για πρώτη φορά στην ελληνική κοινή γνώμη με ένα άρθρο του πρώην υπουργού του Ράιχ, δόκτορος Παύλου Μπαγκ, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», στις 14-12-1942.
Να θυμίσουμε στον Σόιμπλε, ότι η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους συμπατριώτες του όσο καμιά άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Συμφώνως προς τα στοιχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από πείνα εξαιτίας ακριβώς της γερμανικής λεηλασίας.
Ήταν χαρακτηριστική η επισήμανση, ακόμα και του ίδιου του Μουσολίνι, στον υπουργό του των Εξωτερικών, κόμη Τσιάνο:
«Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους»…
Κι ο γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβερνήσεως Ζακ Ντελπλά είχε τονίσει στις 2 Ιουλίου του 2011 ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια. Φαίνεται, ότι ο Σόιμπλε έκλεισε τα αυτιά του και στη σύσταση του συμπατριώτη του ιστορικού της Οικονομολογίας δρ AL. RITSCHL στις 2 Ιουλίου 2011, που συνέστησε στη Γερμανία να ακολουθήσει μια περισσότερο μετριοπαθή πολιτική, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με δικαιολογημένες απαιτήσεις για πολεμικές επανορθώσεις…
Και δικαιώθηκα! Οι Ούννοι επανήλθαν και μας προκαλούν ρημάζοντας τη χώρα μας. Νέος «Αττίλας» έγινε ο Σόιμπλε. Έρχεται στη θύμησή μου ένας στίχος ρώσικος, που μνημόνευε ο Γκόρκι στις αναμνήσεις του: «Ντυμένος στ' ατσάλι, σαν τάφος βουβός, διαβαίνει ο Αττίλας θλιμμένος, των άγριων Ούννων βασιλιάς, αρχηγός, κι ο τόπος γυμνός, ρημαγμένος…».
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/04/blog-post_887.html
