Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, αυτές οι μέρες, είναι γεμάτες συμβολισμούς. «Παράθυρα ευκαιριών», για να ξαναδούμε τον εαυτό μας, κάτω από το φως των Παθών και της Ανάστασης του
Κυρίου. Μια που σε αντίθεση με τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες, (που ως μεγαλύτερη γιορτή, έχουν τα Χριστούγεννα, την «υλοποίηση του Θεού σε σώμα ανθρώπου» δηλαδή), εμείς οι Ορθόδοξοι, στρέφουμε το πνεύμα μας, στη Θυσία Του, στη Θέωση του.
Λίγο η συγκίνηση που μας φορτώνει η Μεγάλη Εβδομάδα, λίγο η Άνοιξη που μπαίνει στη ζωή μας με τις ομορφιές της, οι σκέψεις τούτες τις μέρες, γυρνάνε πίσω, στα παλιά. Στα παιδικά χρόνια, στους Επιτάφιους στα σοκάκια των νησιών και των χωριών μας, στις μουσικές που ακούγονται σαν τη νύχτα μακρινή που σβύνει.
Ακόμη, σε μερικούς από μας, η σκέψη γυρνά στα πρώιμα χρόνια της νιότης μας, όταν όντας νεαροί μαρξιστές, δηλώναμε με περισσή αλαζονεία και στόμφο, πως «η θρησκεία είναι το όπιο των Λαών» και πως «είμαστε κατά συνείδηση άθεοι».
Με επιχείρημα συνήθως τους φορτωμένους με χρυσοποίκιλτα άμφια και τιάρες δεσποτάδες, «τσουβαλιάζαμε» αβασάνιστα και την Ορθοδοξία, μαζί με τον χρησιμοθηρικό Καθολικισμό, τον επιθετικό Προτεσταντισμό και τις ακραίες μισαλλόδοξες εκφράσεις των Σεχτών του Χριστιανισμού, κυρίως των αγγλοσαξονικών χωρών.
Δεν περίσσευε βλέπετε χώρος στον εγκέφαλό μας, να μας οδηγήσει στη ρίζα της Πίστης, της Ορθόδοξης φυσικά, και να σκεφτούμε «αριστοτελικά» αν θέλετε, τον ίδιο τον Λόγο του Ιησού και όχι τους κάθε λογής «διερμηνείς» ή «εκφραστές» του:
Να ακούσουμε δηλαδή με τα αφτιά της ψυχής, τον Χριστό, να λέγει στους μαθητές του:
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς.
Άφετε τα παιδία ελθείν προς με, τοιούτων γαρ εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Όταν ουν ποιής ελεημοσύνην, μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις ρύμαις.
Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.
Ουκ εστί προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού.
Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί.
Αγαπήσης τον πλησίον σου ως σεαυτόν.
Δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού.
Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.
Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ' αυτή.
Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω.
Μη ρίπτετε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων ούτε τα ιερά τοις κυσι.
Ουαί υμίν τοις πλουσίοις.
Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου.
Αυτόν λοιπόν τον Χριστό, που έγινε στο διάβα των καιρών, των αγώνων και της ωριμότητας, ο «δικός μου» Χριστός. Και μέσα από αυτόν τον Χριστό, διέκρινα συμπυκνωμένα όλα τα διδάγματα που γεννήθηκαν από τα «πάθη» αλλά και τις «αναστάσεις», των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Δείτε λοιπόν τι γίνεται και σήμερα. Δεν μπορούν, η δεν θέλουν να δούνε τον Χριστό, πως :
Δεν μας ζητά να φορέσουμε τον Σταυρό του, για να εξοντώσουμε στο όνομά του τους εχθρούς μας, όπως έπραξαν και πράττουν, οι ΝΑΤΟικοί εγκληματίες.
Δεν μας ζητά να συσσωρεύσουμε πλούτο, όπως οι τοκογλύφοι, οι τραπεζίτες και αυτοί που κατάκλεψαν το Λαό μας.
Δεν μας προτρέπει να υποκρινόμαστε στις συναγωγές, με λαμπάδες και μεγαλόσταυρους, όπως οι πολιτικάντηδες.
Δεν μας λέει να προσφέρουμε βοήθεια στο συνάνθρωπό μας, βιντεοσκοπώντας τον με τις κάμερες, όπως τα θλιβερά αριστεροδέξια σχήματα και οι ΜΚΟ τους, για ένα «ψηφουλάκι».
Δεν ευλογεί τους πλουσίους και το χρήμα, όπως οι κρατούντες που υπηρετούν με άρρωστο πάθος τις πολυεθνικές και τα χρηματιστήρια.
Με αυτές τις απλοϊκές σκέψεις, προσπαθώ - αλλά και πάλι δεν μπορώ να κατανοήσω - το μίσος των ακραίων αριστερών και των ακραίων δεξιών - τώρα τελευταία και των δωδεκαθεϊστών - αλλά και γενικότερα των ακραίων ανθρώπων, στον Ιησού. Ακόμη δεν μπορώ να κατανοήσω τα ειρωνικά μειδιάματά τους, τον χαρακτηρισμό του από αυτούς, ως «ενός ακόμη ασήμαντου γραφικού τύπου», τα «έλα τώρα με τον Χριστό σας και την εβραιογενή πίστη σας» και τα λοιπά περιφρονητικά που ακούμε συχνά-πυκνά από το στόμα τους, για τον Εσταυρωμένο.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι, είναι πως για κάποιον λόγο σκοτεινό, βαθειά στην ψυχή τους, κάποιοι άνθρωποι, αισθάνονται τον Ιησού, ως αυστηρό κριτή και επικίνδυνο επικριτή, στις θεωρήσεις τους. Μια «απειλή» δηλαδή, γι’ αυτό που επέλεξαν ως τρόπο ζωής, κατασκευάζοντας και τη δική τους ωφελιμιστική και βολική θεωρία, η οποία τους επιτρέπει να θεοποιούν τον υλισμό και να αναγάγουν τον ευδαιμονισμό σε μοναδικό τους στόχο. Θεωρία, την οποία «προκλητικά» θα λέγαμε πως πετάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού ο Χριστός με το Λόγο, το Έργο και τη Θυσία του. Και γι’ αυτό και τον μισούν, τον ειρωνεύονται, τον αμφισβητούν.
Όσο για τον υπογράφοντα, χρόνια τώρα, κάθε φορά που ακούω λόγια σκοτεινά ή ειρωνικά, για τον «δικό μου» Χριστό, ακολουθώ τη συμβουλή του Αγιορείτη Αγιαννανίτη Γέροντα και εν τη Πίστη αδελφού μου:
Κλείνω τα μάτια μου, βάζω σε παράταξη στη σκέψη μου: Τον πολεμιστή Μωάμεθ, τον παχουλό Βούδα, τον σκοτεινό Αχούρα Μάζντα, την εκδικητική Σίβα, τον ιδιοτελή Γιαχβέ και επιλέγω τον ισχνό και βασανισμένο Εσταυρωμένο, που επιμένει από το Σταυρό του Μαρτυρίου Του, να με συγχωρεί για τα σφάλματά μου.
Γιατί για κάποιον λόγο μυστήριο και υπερβατικό, Αυτός μου ταιριάζει.
Υ.Γ. Ο «δικός μου» Χριστός, όπως υμνήθηκε:
Από την αξεπέραστη Ελένη Βιτάλη.
Από τον μοναδικό Νίκο Ξυλούρη.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
http://www.triklopodia.gr/2013/05/blog-post_94.html
