Η άνοιξη του 2010, με το δραματικό διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο θεωρείται η απαρχή του μυθιστορήματος, το… προοίμιο είχε γραφτεί περίπου έναν χρόνο πριν. Όταν ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός ακόμη στο Μέγαρο Μαξίμου και διαισθανόμενος ότι το αμέσως επόμενο διάστημα η κρίση θα έφτανε καλπάζοντας και στη γεμάτη δομικές στρεβλώσεις ελληνική οικονομία, κάλεσε το Φεβρουάριο του 2009 τους πολιτικούς αρχηγούς, και τους ζήτησε να συμβάλλουν όλοι στην κοινή προσπάθεια για εκ προοιμίου απορρόφηση των κραδασμών.
Φυσικά, όπως έδειξε το μέλλον, αλλά και όπως θα περίμενε κανείς με βάση την εθνική κακοδαιμονία της αέναης διχόνοιας και του καιροσκοπισμού, η πρωτοβουλία του Κώστα Καραμανλή δεν βρήκε ανταπόκριση. Το μόνο “θηλυκό” που ο Γιώργος Παπανδρέου έβλεπε να καλπάζει προς το μέρος του ήταν… η εξουσία, και όχι η κρίση, τα άκρα (Αλαβάνος-Καρατζαφέρης) δεν είχαν κανέναν λόγο να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική μετωπικής σύγκρουσής της με την κυβέρνηση Καραμανλή, και μόνο το ΚΚΕ με την Αλέκα Παπαρήγα απέδειξε ότι διαθέτει αισθητήριο. Ήταν όμως μόνο του.
Τη συνέχεια, τη βιώνουμε ως εθνική τραγωδία. Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, η Νέα Δημοκρατία υπέστη βαριά ήττα, ο Κώστας Καραμανλής αποχώρησε, ο Γιώργος Παπανδρέου πέρασε ως οικοδεσπότης την είσοδο του Μεγάρου Μαξίμου, και η εθνική χρεοκοπία εξελίχτηκε περίπου σε μόνιμη συνοδό της καθημερινότητάς μας.
Μια εξέλιξη για την οποία η Ιστορία θα υπογραμμίσει ότι φυσικά και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Φτάνει να… ακούγαμε. Ο Κώστας Καραμανλής άλλωστε, δεν μπορούσε να το διατυπώσει περισσότερο εύγλωττα στην ομιλία του στο Πεδίο του Άρεως, την Παρασκευή πριν τις εκλογές. “Σας είπα όλη την αλήθεια”. Εννοούσε, απέναντι στον λαϊκισμό.
