Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι το 90% του ελληνικού χρέους διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο, μέχρι και το 2011; Ακόμη και σε περίπτωση επιστροφής σε ελληνικό νόμισμα οι δανειστές μας ήταν υποχρεωμένοι να το σεβαστούν και να διαπραγματευτούν μαζί μας;
Πόσοι από μας γνωρίζουμε ότι και μέχρι τα τέλη του 2009 δεν απασχολούσε τους διεθνείς κύκλους το "ελληνικό πρόβλημα" επειδή απλούστατα δεν υπήρχε; Μέχρι τότε ως η πηγή της κρίσης θεωρούνταν οιΗ.Π.Α. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν ήταν εκτεθειμένο στην τοξικότητα των χρηματοπιστωτικών παραγώγων, κυρίως αυτών που βασίζονταν στην παροχή πίστης στην αγορά κατοικίας. Αν δεν το πιστεύετε κάντε ένα πείραμα με την Google. Αναζητείστε "Ελλάδα" και "ελληνική κρίση" με χρονικό φίλτρο μέχρι το 2010. Θα εμφανιστεί κάτι; Όχι.
Τι συνέβη και μέσα σε τρία χρόνια ώστε μία μικρή μεν αλλά ανεξάρτητη και πλούσια χώρα έπαψε να υπάρχει; Γιατί σήμερα Ελλάδα δεν υπάρχει. Έχει χάσει την αυτονομία της, τη νομισματική, την οικονομική, την πολιτική, τη διπλωματική και τη γεωπολιτική ισχύ της. Άρα δεν είναι κράτος. Υφίσταται τυπικά. Σαν τον αγνοούμενο που έχει ξεψυχήσει, όλοι το γνωρίζουμε αλλά το πτώμα δεν έχει παραδοθεί. Κατά συνέπεια δεν μπορούμε να του κάνουμε κηδεία.
Προκειμένου να κατανοήσουμε τον ελληνικό θάνατο ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Με τη δημιουργία του € οι τράπεζες απαλλάχτηκαν από δύο ρίσκα. Αυτόν του πληθωρισμού και το νομισματικό ρίσκο. Μόνο που οι χώρες στην περιφέρεια δεν είδαν να μειώνεται δραστικά το επιτόκιο δανεισμού τους. Αυτές μετατράπηκαν σε πραγματικό χρηματοπιστωτικό Ελ Ντοράντο. Βορειοευρωπαϊκές τράπεζες, εξουθενωμένες από το ατυχέστατο παιχνίδι που έκαναν σε dot εταιρίες βρήκαν να πατσίσουν τη χασούρα επιτιθέμενοι στον ευρωπαϊκό Νότο καθώς στις χώρες τους το επιτόκιο δεν τους επέτρεπε να παίξουν άσχημα παιχνίδια. Ας μην ξεχνάμε ότι το € είναι γερμανικό και δευτερευόντως γαλλικό νόμισμα. Η Ελλάδα απλώς το υιοθέτησε. Ιδιαίτερα οι Γερμανικές τράπεζες με την οικονομική πολιτική "Ατζέντα 2010" δεν μπορούσαν να παίξουν παιχνίδι στο εσωτερικό της χώρας τους. Στη Γερμανία δεν είχαμε φούσκα στην αγορά κατοικίας. Αυτή έπρεπε να δημιουργηθεί αλλού. Πού; Στο Νότο.
Στο Νότο τώρα, δηλαδή και στην Ελλάδα, χάθηκε το όπλο του πληθωρισμού. Δηλαδή η χώρα μπορούσε να μειώσει το κόστος δανεισμού (θεωρητικά μέχρι εξαφανισμού) πληθωρίζοντας την οικονομία της. Αυτό πλέον δεν μπορούσε να γίνει. Το"μικρό" επιτόκιο του € στην πραγματικότητα ήταν δυσβάστακτο για τις χώρες του Νότου, με τις ατελείς οικονομίες που κέρδιζαν ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματος. Οι χώρες αυτές έχασαν ένα σημαντικό όπλο στον οικονομικό πόλεμο.
Μα καλά θα πει κάποιος (κακόπιστος) παρατηρητής. Γίνεται να βασίζεις την ανάπτυξη σε αδύνατο νόμισμα και ελεγχόμενο πληθωρισμό; Η καλόπιστη απάντηση είναι ναι. Η Ελλάδα μέσα σε μία 20ετία, αρχής γενομένης από το 1981, υποτίμησε το νόμισμά της κατά 88% έναντι του δολαρίου. Για αυτό εξάλλου στην αναφορά της η Τράπεζα Edmond de Rothschild, το 2011, γράφει: "Η Ελλάδα αναπτύχθηκε με βάση ένα μοντέλο που επέτρεπε μεγάλα ελλείμματα ώστε να επιτυγχάνεται συνεχής ετήσια ανάπτυξη με την υπόθεση ότι τα μελλοντικά κέρδη θα χρησιμοποιούνταν για να ξεπληρωθεί το χρέος. Και αυτό πράγματι συνέβη για πολλά χρόνια. Η χώρα αναπτύχθηκε με ρυθμούς 4 - 5% ετησίως και το 2008 έφτασε να έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ 34.000 $, γεγονός που την κατέτασσε στις 17 πλουσιότερες χώρες του Κόσμου."
Στην πραγματικότητα το σχέδιο "διάσωσης" της Ελλάδας δεν ήταν παρά σχέδιο διάσωσης των Γαλλικών και Ελβετικών Τραπεζών που είχαν εγκλωβιστεί στην ελληνική κρίση, η οποία υπήρξε το αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών των Ελλήνων κυβερνώντων και της Γερμανικής, εθνικιστικής πολιτικής.
Στην πραγματικότητα η αύξηση του κρατικού χρέους της περιόδου που μας ενδιαφέρει δεν ήταν ελληνικό φαινόμενο αλλά παγκόσμιο και κυρίως πανευρωπαϊκό. Το Γερμανικό κρατικό χρέος από το 65%, το 2008 εκτοξεύθηκε στο 83% το 2010 (και αυτό επίσημα, χωρίς να υπολογίσουμε χρέη που κρύβονται κάτω από το χαλί).
Πώς γίνεται λοιπόν σε μία χώρα, την Ελλάδα, που το χρηματοπιστωτικό της σύστημα δεν είχε εκτεθεί στην τοξικότητα των δομημένων ομολόγων να βρεθεί Έλληνας πολιτικός, ο κ. Σημίτης, και από το βήμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, το 2008, να προειδοποιεί ότι είχαμε μπει στο στόχαστρο ενώ μέχρι και το 2010 τα ασφάλιστρα κινδύνου ήταν μηδενικά για την Ελλάδα; Τι ήξερε αυτός ο πολιτικός; Γιατί αναφέρθηκε σε ένα διεθνές κλίμα εις βάρος της Ελλάδας το οποίο δεν υπήρξε μέχρι τα τέλη του 2009, έτος κατά το οποίο ο Γ. Παπανδρέου έκανε τις περίφημες καταστρεπτικές δηλώσεις στην Ελλάδα; Ήταν βλακεία; Ήταν αφέλεια; Ήταν "δημιουργικές" δηλώσεις; Να θυμίσουμε ότι από το 2008 και μέχρι το τέλος του 2009 τα επιτόκια αποκλιμακώθηκαν για την Ελλάδα. Γιατί από το 2004 υπήρξαν πιέσεις η Ελλάδα να υπαχθεί σε ειδικό καθεστώς επιτήρησης, όπως ομολόγησε ο κ. Παπακωνσταντίνου το 2011 παρακαλώ; Γιατί το 2011 η χώρα δέχτηκε την υπαγωγή της στις ρυθμίσεις του Μνημονίου Ι που προέβλεπε δημοσιονομικούς στόχους που κανένα κράτος δεν μπορούσε να πετύχει; Γιατί επεβλήθησαν πολιτικές που εκτόξευσαν το χρέος του καθενός από εμάς στα 100.000 € ενώ ο υποτιθέμενος στόχος των μέτρων ήταν η μείωση του ελλείμματος;
Μήπως γιατί η ενδεχόμενη αύξηση του κόστους δανεισμού των χωρών του Νότου σήμαινε και αυτόματη μείωση του κόστους δανεισμού για τη Γερμανία (με αρνητικά επιτόκια δανεισμού) και τις ΗΠΑ; Μήπως γιατί κάποιους συμφέρει το στήσιμο μεταφοράς πλούτου από τη φτωχή Ελλάδα στον ανεπτυγμένο Βορρά;
Γιατί σπρώχνουν μία χώρα από ανεπτυγμένη χώρα να μετατραπεί σε αναδυόμενη χωρίς αυτό να συνεπάγεται ελάφρυνση του χρέους της; Γιατί αποδυναμώνουν με αυτόν τον τρόπο μία χώρα και την καθιστούν ευάλωτη σε μία νέα παγκόσμια κρίση που θα προέλθει από την αύξηση των τιμών βασικών αγαθών;
Λύσεις υπήρχαν, και μάλιστα εύκολες και γρήγορες. Αν πράγματι ήθελαν η Ελλάδα να υπερβεί το πρόβλημα χρέους θα μπορούσε η ΕΚΤ να το αγοράσει εξολοκλήρου και να το αντικαταστήσει με νέα μακροπρόθεσμα δάνεια που θα εξοφλούνταν σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στο μεσοδιάστημα η χώρα θα είχε το χρόνο να εφαρμόσει πολιτικές προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα. Ή εναλλακτικά η Ελληνική Κυβέρνηση (εφόσον έβλεπε ότι η χώρα της κινδύνευε από ολική πτώχευση και κοινωνική αποσύνθεση) θα μπορούσε να μειώσει δραματικά το ελληνικό χρέος με νομισματικούς χειρισμούς καθώς το χρέος της Ελλάδας ήταν κατά 90% υπαγόμενο στο ελληνικό δίκαιο. Αντί αυτό προτιμήθηκε η λύση της αποπληρωμής με εμπράγματες επιβαρύνσεις (ξεπούλημα ελληνικής περιουσίας).
Ποιος κερδίζει από αυτές τις πολιτικές; Η Γερμανία. Το μισό παραγόμενο πλούτο της Ευρώπης τον καρπώνεται η Γερμανία. Παράλληλα διασώζονται οι τράπεζες. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει μία και καλή αλλά μόνο σταδιακά συντηρώντας την Ελλάδα σε ημιθανή κατάσταση και με εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και της εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας όλου του Ευρωπαϊκού Νότου. Επίσης κερδίζει το ΔΝΤ(=ΗΠΑ). Πριν μπει στην Ελλάδα η μία μετά τις άλλες οι χώρες εγκατέλειπαν το ΔΝΤ και αναζητούσαν από αλλού πηγές χρηματοδότησης έστω και πιο ακριβές. Τέλος μαντέψτε και πάλι ποια χώρα κερδίζει από τη λειτουργία του € γενικότερα. Πριν το € η Γερμανία κινδύνευε από τη συνεχή τάση ανατίμησης του νομίσματος της. Δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο νομισματικό ανταγωνισμό με τις Η.Π.Α. Την ίδια περίοδο που η Ελλάδα είχε μάθει να προσαρμόζεται στα δεδομένα της κυριαρχίας του $ με την υποτίμηση της δραχμής η Γερμανία ασφυκτιούσε με την ανατίμηση του δικού της νομίσματος. Όσο και αν φαίνεται περίεργο το € φρέναρε τη θανατηφόρα ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος!!!
Η Ελλάδα είχε πράγματι τις δικές της αδυναμίες, οικονομικές, κοινωνικές, παραγωγικές, πολιτικές (έντονα διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό και διεφθαρμένες, κλεπτοκρατικές, οικονομικές ελίτ) και λειτουργίας του Κρατικού Μηχανισμού. Αυτές αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν σε κρίση αλλά άλλου τύπου και όχι κρίση επιθανάτιου ρόγχου. Οι Έλληνες όφειλαν να δημιουργήσουν ένα άλλο πολιτικό σύστημα και να σεβαστούν τη δημόσια περιουσία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Παράλληλα έπρεπε να προστατέψουν την μικροεπιχειρηματικότητα, τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας επενδύοντας περισσότερο στην έρευνα και αναπτύσσοντας παραγωγικές διαδικασίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Δεν το έκαναν. Αλλά δεν θα πέθαιναν από αυτό.
Το πρώτο τραγικό σφάλμα της Ελλάδας υπήρξε η υιοθέτηση ενός ξένου νομίσματος επί του οποίου δεν είχε και φυσικά δεν έχει κανένα έλεγχο. Το δεύτερο τραγικό σφάλμα είναι ότι επί εποχής Σημίτη αποδέχτηκε να παίξει ένα απίστευτο οικονομικό στριπτίζ. Επί Σημίτη, με την πρόσκληση της Black Rock, και με τη Lazard στη συνέχεια ξεκίνησε η παράδοση του ελέγχου βασικών οικονομικών δεδομένων στο διεθνές, παρασιτικό, χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Ήταν η αρχή του τέλους. Η "περίεργη" πολιτική Παπανδρέου και η εγκληματική διαχείριση Σαμαρά (δεν είναι τυχαίο που και οι δύο ανήλθαν στην εξουσία εξαπατώντας τους εκλογείς με άλλα προεκλογικά προγράμματα) αποτελείωσαν αυτήν τη χώρα.
Ήταν η αρχή του τέλους. Η "περίεργη" πολιτική Παπανδρέου και η εγκληματική διαχείριση Σαμαρά (δεν είναι τυχαίο που και οι δύο ανήλθαν στην εξουσία εξαπατώντας τους εκλογείς με άλλα προεκλογικά προγράμματα) αποτελείωσαν αυτήν τη χώρα.
Μπορεί να αναστηθεί; Μόνο τα κοινωνικά κινήματα, ο λαός μπορεί να δώσει την απάντηση. Δεν υπάρχει θεϊκή χείρα ή από μηχανής θεός. Ελλάδα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει από άποψη διπλωματική, οικονομικής αυτοτέλειας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής αυτονομίας. Μόνο να ξαναδημιουργηθεί μπορεί. Υπάρχει λαός; Υπάρχουν προοδευτικές δυνάμεις που δε θα κιοτέψουν; Δε θα συμβιβαστούν αλλά θα χαράξουν τη μεγάλη τομή γνωρίζοντας ότι το έργο είναι τιτάνιο; Η ανταμοιβή θα είναι μία και μόνη. Ένα καινούργιο κράτος θα δημιουργηθεί. Μία καινούργια Ελλάδα θα αναδυθεί.
