Τον εχθρό τον πολεμάς, τον προδότη τον κρεμάς.
Ιστορικά, ο Ελληνισμός ως μία γροθιά ήταν ανίκητος. Πάντα χρειαζόταν μία Κερκόπορτα, ένας εφιάλτης για να πέσει. Είτε αυτός ήταν φορέας διχασμού είτε διασπαστής του μετώπου, πάντα επέφερε το συντριπτικότερο πλήγμα υπέρ του εχθρού.
Σήμερα η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Οι “οικονομικοί” εισβολείς σε στενή συμμαχία με τους ντόπια διεφθαρμένη άρχουσα τάξη δημιουργεί ή ψάχνει για προδότες.
Η μεταλλαγμένη ελίτ που ισχυροποιήθηκε κατά την κυβέρνηση της συμμορίας Σημίτη, μοιράζοντας τις μίζες από τα θαλασσοδάνεια που έδιναν αφειδώς οι “οικονομικοί” εισβολείς για να τα πάρουν πίσω τοκισμένα και ενυπόθηκα. Ως τοκοχρεολύσια, ως αγορές εξοπλιστικών, ως ψηφιακά κλπ κλπ.
Τα περισσεύματα μοιραζόντουσαν σε επιχειρηματίες των ΜΜ”Ε” καταλήγοντας στα κατακάθια της δημοσιογραφίας που ξαφνικά αναβαθμιζόντουσαν σε ανκορ μεν, σε βουλευτές σε πανίσχυρες προσωπικότητες. Όποιος έπαιρνε την βαλίτσα, ανέβαινε. Όποιοςαρνείτο έχοντας την βασική ηθική, έμενε στα αζήτητα. Ήταν ο πραγματικός εχθρός του καθεστώτος.
Τρανταχτή απόδειξη, οι αρθρογράφοι του “θαύματος” του χρηματιστηρίου. Ξέρετε γιατί αθωώθηκαν προκλητικά οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες; Γιατί όλοι τους είχαν λαδώσει δημοσιογράφους που διατυμπάνιζαν την “μετοχή της ΜΑΚΛΩ που θα πάει στα 12 χιλιάρικα από 200 Ευρώ που είχε”. Αυτοί οι αρθρογράφοι βρίσκονται σήμερα ακόμα και μέσα στην βουλή. Είναι ο εχθρός εντός των τειχών.
Παράλληλα, οι πολιτικές περσόνες που καθιερώθηκαν ήταν οι εκλεκτοί που απέδειξαν την έλλειψη ηθικών αναστολών. Έπαιρνες βαλίτσα; Γινόσουν βουλευτής, υπουργός ακόμα και πρωθυπουργός με την αμέριστη στήριξη του συστήματος.
Όπως έλεγε και ο Μάο, το επαναστατικό προτσες έχει συγκεκριμένο στρατό: Τον εργάτη, τον αγρότη, τον στρατιώτη και την Εθνική αστική τάξη. Εχθρός, οι ξένοι εισβολείς και η υπερεθνική ελίτ.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει στην πολεμική σύρραξη στην Ελλάδα του μνημονίου. Ο εχθρός δεν είναι απαραίτητα συγκεντρωμένος στα κομματικά μαντριά της εξουσίας. Είναι διεσπαρμένος και στην υποτιθέμενη αντιπολίτευση, άλλωστε αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Ο εισβολέας φροντίζει να δημιουργεί ο ίδιος τον αντίπαλο του για να εξασφαλίζει την παντοδυναμία του. Όταν το προσωπείο του πέφτει, φροντίζει να χρησιμοποιεί την δύναμη του κατευθύνοντας τις μάζες στον υποτιθέμενο αντίπαλο που όμως ο ίδιος δημιούργησε. Τρανταχτό παράδειγμα ο Ιωαννίδης, προϊόν του Κίσινγκερ και των “νταβατζήδων” της ενημέρωσης που χρησιμοποιήθηκε για να ολοκληρώσει την καταστροφή και να περισώσει το σύστημα που τον είχε πλασάρει ως “αντίπαλο”.
Σήμερα λοιπόν, όλοι κρίνονται ως μονάδες. Υπάρχει όμως μία βασική αρχή: Ο προδότης …προδίδεται από την βουλιμία του, την εγωπάθεια του, το αυξημένο του “Εγώ”.
Αντίθετα, ο πατριώτης αγωνίζεται για το “Εμείς” έχοντας κατανικήσει το περιοριστικό του “Εγώ” όπως έγραφε η Ολυμπία στο επικό άρθρο “Αυτεγερσία – Έκσταση – Εθνεγερσία“
Η μάχη θα δίδεται πλέον σώμα με σώμα. Ο αδαής, ο μικρός, ο εγωιστάκος, ο παρτάκιας δεν έχει πρακτικά καμμία διαφορά από τον προδότη. Στο πεδίο της μάχης ο εχθρός είναι μία ειλικρινής τοποθέτηση. Ο προδότης είναι απεχθής. Το ίδιο και όποιος δρα ως προδότης.
Ιστορικά, ο Ελληνισμός ως μία γροθιά ήταν ανίκητος. Πάντα χρειαζόταν μία Κερκόπορτα, ένας εφιάλτης για να πέσει. Είτε αυτός ήταν φορέας διχασμού είτε διασπαστής του μετώπου, πάντα επέφερε το συντριπτικότερο πλήγμα υπέρ του εχθρού.
