Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ανέφερε αυτά τα λόγια ο πνευματικός αυτός άνθρωπος με τη θαρραλέα σκέψη και την τόλμη στα λεγόμενά του μέχρι να δικαιωθεί. Όταν αυτά μιλούσε στις εκκλησίες και σε δημόσιους χώρους όλοι σχεδόν τον λοιδορούσαν. Ήταν το πέπλο της ευμάρειας και της ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας που σκέπαζε την πραγματικότητα, η οποία ερχόταν με ιλλιγγειώδη ταχύτητα για να διαψεύσει τους δήθεν προοδευτικούς. Και ποιός μπορεί σήμερα να διαφωνήσει με τα προφητικά λεγόμενά του;
Τώρα όλοι κλαιν για την κατάντια μας και δεν ξέρουν που να στρέψουν τα βέλη τους και να κατηγορήσουν άπαντες, προκειμένου να υπάρξει «δικαιοσύνη». Φταινε οι πολιτικοί, φταίνε οι ιθύνοντες στα εκάστοτε κυβερνητικά πόστα, φταίνε όλοι όσοι διοίκησαν τη χώρα. Ψάχνει, ο καταρακωμένος, πολίτης, λοιπόν, να ανακαλύψει τους υπαιτίους της κρίσης να τους τιμωρήσει ενώ ταυτόχρονα τους αφορίζει συλλήβδην. Πάλι ο εύκολος δρόμος. Ανέξοδη κριτική με ελάχιστα αποτέλεσματα. Η λύση όμως δεν βρίσκεται επιρρίπτοντας ευθύνες στους άλλους αλλά μέσα μας. Αν κάποιος θέλει να κάνει σοβαρή κριτική θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες που απορρέουν από τον ίδιο του τον εαυτό. Που ήταν ο κύριος ή η κυρία που μίλησε όταν τα έπαιρνε ο διπλανός του κάτω από το τραπέζι; Ποιός αντέδρασε σε κομματικό διορισμό που εξυπηρετούσε τον ίδιο ή άτομο του στενού συγγενικού του κύκλου; Δεν μίλησε κανείς. Και το Κράτος αυτό άπλωνε τα πλοκάμια του όλο και πιο βαθιά με αποτέλεσμα το έργο που θα απαιτηθεί για να ξεριζωθεί αυτό το Κράτος να είναι τόσο επίπονο όσο χρειαστηκε για να ριζώσει. Όλοι τώρα εκτιμούν ότι θα χρειαστούν λίγο-πολύ γύρω στα τριάντα χρόνια, αν και εφόσον είμαστε «καλά παιδιά» ως προς την Ευρώπη.
Είναι προφανές ότι οι θρησκευτικοί και πνευματικοί ταγοί δεν υπάρχουν ως διακοσμητικά στοιχεία στην πατρίδα. Πρέπει να είναι παρόντες στις κρίσιμες στιγμές της πατρίδας και δεν πρέπει να υπάρχουν κρισιμότερες από αυτές που διέρχεται η χώρα αυτον τον καιρό. Πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους, να βοήθησουν τους πολίτες να καταλάβουν τις πραγματικές αξίες, που είναι ο σεβασμός, η τήρηση των νόμων και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Και είναι απορίας άξιον πώς ανέχονται ακαδημαϊκοι, άνθρωποι του πνεύματος, να βλέπουν τα Πανεπιστήμια να μη λειτουργούν, τα νοσοκομεία να βρίσκονται σε δυσχερέστατη θέση ενώ ολοκληρή η κοινωνία νοσεί υπό το δυσβάστακτο οικονομικό άχθος. Ας δώσουν τα φώτα τους λοιπόν και χωρίς τιμητικές εκδηλώσεις να δείξουν το σωστό δρόμο και να προβάλουν πρότυπα σε όλες τις τάξεις του κοινωνικού ιστού. Αυτή είναι ειρηνική και δημοκρατική επανάσταση και όχι απεργίες και παλιομοδίτικες επαναστάσεις του τύπου «δεν δουλεύω και πληρώνομαι και από πάνω».
