εξαρτήματα θ’ αρχίσουν να πετάγονται δεξιά κι αριστερά.
Ο οδηγός δείχνει να το απολαμβάνει. Φωνάζει ότι έρχεται η ανάπτυξη, καθώς ο αέρας από τα κατεβασμένα παράθυρα παίρνει τα μαλλιά του σαν θερινή κατασκήνωση. Οι δικοί του δροσίζονται και αυτοί, και τον εμψυχώνουν: «Προχώρα, πρόεδρε! Πάτα το κι άλλο!»
Οι επιβάτες που βλέπουν το χάρο με τα μάτια τους απαγγέλουν «άφκιαστο κι αστόλιστο του χάρου δε σε δίνω». Μερικοί από αυτούς προσπαθούν ν’ ανοίξουν εν κινήσει το πορτ-μπαγκάζ, όπου κοιμάται βαθειά ένας παλιός οδηγός, ελπίζοντας να τον ξυπνήσουν, για να του ξαναδώσουν το τιμόνι. Άλλοι μάταια προσπαθούν ν’ αλλάξουν τακάκια, εν κινήσει και εκείνοι, χωρίς να διδάσκονται από το προπορευόμενο Πα.Σο.Κ. και τα αποτελέσματα που είχαν κάτι τέτοια για τη δική του την πορεία.
Στο μεταξύ, μια νταρντάνα που έχει βυθίσει αναπαυτικά το κορμί της στο κάθισμα διασκεδάζει, επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο μ’ εκνευριστική αταραξία και προφορά ξεπεσμένης αριστοκράτισσας ότι από μικρή έχει μάθει να την συνεπαίρνουν οι επικίνδυνοι ελιγμοί και οι μεγάλες ταχύτητες. Τ’ ακούει αυτό ο οδηγός και τινάζει το ποδι του στο γκάζι με τόση μανία, που κινδυνεύει να τρυπήσει το πάτωμα του αυτοκινήτου από κάτω, στην προσπάθειά του να της δείξει αυτηνής επιτέλους.
Τίποτε πια δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία προς τον γκρεμό. Ούτε η αναπόφευκτη σύγκρουση με το Πα.Σο.Κ. στο χείλος του.
