Αυτό που συμβαίνει με τη φορολόγηση των ακινήτων ξεπερνάει ακόμα και τη πιο νοσηρή φαντασία. Ουδεμία οικονομική ή άλλη λογική έχει.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων τιμωρούνται πλέον, με σαδιστικό τρόπο, επειδή είχαν την… έμπνευση να «βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους».
Και ήταν απολύτως κατανοητή αυτή η σφοδρή επιθυμία καθ΄ ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού γνώρισε την προσφυγιά, τον ξεριζωμό και την ξενητειά. Ήθελε να ριζώσει κάπου. Να αποκτήσει ένα χώρο δικό του. Από γενιά σε γενιά μεταλαμπαδεύτηκε αυτή η επιθυμία και φτάσαμε να έχουμε το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη.
Προσοχή, δεν αναφέρομαι στους νεόπλουτους, αλλά στην πρώτη κατοικία ενός μεσαίου νοικοκυριού, που αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιοκτησιών.
Αυτή, λοιπόν, η πρώτη κατοικία βομβαρδίζεται ανηλεώς με φόρους. Σε λίγο θα είναι πλέον αβάσταχτο να έχεις δικό σου σπίτι και στην καλύτερη περίπτωση θα κληθείς να το πληρώσεις δυο φορές. Μια φορά όταν το απέκτησες και τη δεύτερη στο …κράτος!
Πολλά νοικοκυριά, που απέκτησαν το σπίτι τους με δάνεια, ζορίζονται τα τελευταία χρόνια όχι κατ’ ανάγκην από δική τους ευθύνη. Άνθρωποι που δεν είχαν συνηθίσει να είναι ασυνεπείς, η ανάγκη τους οδήγησε να γίνουν.
Αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους δεν τους…εκτελείς. Προσπαθείς να τους βοηθήσεις να σταθούν στα πόδια τους και να τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτή είναι η αποστολή μιας οργανωμένης πολιτείας.
Υπό τις πιέσεις της τρόϊκας, μαθαίνω, επίκειται η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία.
Μάλιστα, κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες του Υπουργείου Οικονομικών (οι γνωστοί που θέλουν πάντα να είναι αρεστοί στ΄ αφεντικά) , ακούω, ότι σκέφτονται να …επιταχύνουν τη διαδικασία και να μην χρειάζεται καν δικαστική απόφαση για τον πλειστηριασμό! Θέλω, να ελπίζω ότι θα πρόκειται για κακόγουστο αστείο…Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!
Όμως, πέρα από αυτό διαδραματίζεται και κάτι άλλο, περισσότερο επικίνδυνο.
Οι τράπεζες, τις οποίες ο ελληνικός λαός έσωσε, φορτώνοντας με 50 δις τους επερχομένους και τους αγέννητους, πωλούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (κυρίως στεγαστικά) στα λεγόμενα distressed funds, τα «κοράκια» των αγορών με άλλα λόγια, σε σχεδόν εξευτελιστικές τιμές. Μέχρι το 30% της ονομαστικής τους αξίας μαθαίνω. Δηλαδή, ένα ενυπόθηκο «κόκκινο δάνειο», ύψους 100 χιλιάδων ευρώ, μπορεί να «πωληθεί» για 25-30 χιλιάδες ευρώ. Έτσι η τράπεζα βάζει κάποια μετρητά στο ταμείο της, διαγράφει το δάνειο από τον ισολογισμό της, βελτιώνει τη λογιστική της απεικόνιση και όλα καλά!
Το «κοράκι» στη συνέχεια, έρχεται στη θέση της τράπεζας και προφανώς προσδοκά να πάρει από τον δανειολήπτη το σύνολον του δανείου του! Και επειδή αυτά τα «κοράκια» δεν έχουν ούτε …θεό, ούτε πατρίδα, αντιλαμβάνεστε ό,τι δεν θα στείλουν….λουλούδια στους ιδιοκτήτες, αλλά δικαστικούς επιμελητές!
Είναι, λοιπόν, υπαρκτός ο κίνδυνος μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων να εκποιηθεί, έναντι πινακίου φακής, και χιλιάδες συμπολίτες μας, πέραν των άλλων δυσκολιών, να μην έχουν « που την κεφαλήν κλίναι». Και η περιουσία αυτή να περάσει σε …ξένα χέρια! Δεν πρόκειται για λαϊκισμό ή κινδυνολογία. Είναι το πιθανότερο σενάριο, πολύ φοβούμαι.
Έχω, κατ΄επανάληψη, επισημάνει ότι ήταν τραγικό ( για μένα ακατανόητο ακόμα και σήμερα) σφάλμα η εκποίηση της ΑΤΕ και του ΤΤ. Όχι μόνο γιατί θυσιάσαμε δυο κρατικές τράπεζες για να …σώσουμε ιδιώτες, ούτε γιατί δεκάδες χιλιάδες μικρομέτοχοι των ανωτέρω τραπεζών έχασαν τις περιουσίες τους, όσο, κυρίως, γιατί η κυβέρνηση δεν έχει πλέον στη διάθεση της έναν κρατικό πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα με το οποίο θα παρενέβαινε και θα ασκούσε πολιτική. Ξέρω, το κράτος τα έκανε μπάχαλο όπου άσκησε διοίκηση στις τράπεζες, αλλά επειδή συμβαίνουν …..ατυχήματα, δεν θα σταματήσουμε να …..οδηγούμε.
Η ΑΤΕ και το ΤΤ θα μπορούσαν να συγχωνευθούν, να αναδιαρθρωθούν και να μετεξελιχθούν σε μια ισχυρή και βιώσιμη τράπεζα. Μια τέτοια τράπεζα, θα είχε τη δυνατότητα ν’ αποκτήσει αυτά τα «κόκκινα δάνεια» και στη συνέχεια να επαναδιαπραγματευτεί με τους δανειολήπτες νέους όρους αποπληρωμής, ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Θα ήταν πολλαπλά τα οφέλη από μια τέτοια πολιτική.
Τι μπορεί να γίνει σήμερα;
Θεωρώ ότι πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες προς δύο κατευθύνσεις.
Πρώτον, να διευκολυνθούν, ουσιαστικά, οι συνεπείς δανειολήπτες, ώστε να μην έχουμε άλλα κόκκινα δάνεια. Γιατί αν δίνονται λύσεις (οι όποιες λύσεις τέλος πάντων) μόνον για αυτούς που δεν πληρώνουν, τότε ανακύπτουν μια σειρά από προφανή ηθικά, πολιτικά και οικονομικά διλήμματα, τα οποία παρέλκει να αναφέρουμε.
Δεύτερον, η πολιτεία πρέπει να προστατέψει τους εν αδυναμία ευρισκόμενους δανειολήπτες. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Αφ’ ενός να σεβαστεί την έννομη τάξη που διέπει τις αναγκαστικές εκτελέσεις και αφ΄ετέρου να εξετάσει τη δυνατότητα ίδρυσης κάποιου οργανισμού που θα αναλάβει τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων».
Ένα είναι βέβαιον, η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, που είναι κομμάτι της ψυχής τους, δεν πρέπει να παραδοθεί βορά στα «κοράκια»
