Διαβάστε τη συγκινητική επιστολή… ενός καθηγητή με αφορμή τις απολύσεις των εκπαιδευτικών:
«Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Ο πατέρας μου απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε ότι δε θέλω να γίνω γιατρός (είχε κανονίσει ότι κάθε Τετάρτη απόγευμα θα δέχομαι τους φτωχούς δωρεάν). Η μάνα μου απογοητεύτηκε γιατί το θεωρούσε παρακατιανό επάγγελμα για έναν αριστούχο μαθητή. Ας γινόμουν τουλάχιστον καθηγητής. Γι’ αυτό κι όταν τη ρωτούσαν οι γειτόνισσες πού πέτυχα, δεν έλεγε δάσκαλος, αλλά “Παιδαγωγική Ακαδημία”. Ακουγόταν πιο επιβλητικό.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Μετά από δύο χρόνια σε ιδιωτικό, διορίστηκα το 1987. Ονειρευόμουν να βοηθήσω τα παιδιά να μάθουν με καλύτερο τρόπο αυτά που έμαθα κι εγώ. Στα χρόνια που πέρασαν είδα πολλά πράγματα να αλλάζουν. Μού είπαν ότι δεν πρέπει να διορθώνω ορθογραφίες και εκθέσεις, γιατί δημιουργώ ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά. Είδα να εξαφανίζονται τα λογοτεχνικά κείμενα από τα σχολικά βιβλία και να αντικαθίστανται από κείμενα εφημερίδων και διαδικτύου. Χάθηκαν λέξεις όπως “κοσμητικό επίθετο”. Μού είπαν να μην πιέζω τα παιδιά να μάθουν αριθμητική, αφού μπορούν να χρησιμοποιούν κομπιουτεράκι. Μού είπαν να μην έχω άγχος για την ύλη, αφού μπορώ να παραλείψω ολόκληρα κεφάλαια. Μού είπαν ότι δεν πρέπει να εξετάζω προσωπικά γιατί πιέζω τα παιδιά.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Ένα άγχος είχα όλα αυτά τα χρόνια. Να μην προδώσω ποτέ την εμπιστοσύνη των παιδιών μου. Δεν παίζεις με τις ψυχές των παιδιών. Προσπαθούσα πάντα να δίνω το καλό παράδειγμα, να τους δείχνω πώς να λύνουν τα προβλήματά τους, να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Κάθε παιδί και μια ιστορία. Ένας μικρός Γολγοθάς. Η δουλειά δεν τέλειωνε με το κουδούνι. Το βλέμμα του Γιώργου, τα νεύρα της Γιώτας τα έπαιρνα μαζί μου στο σπίτι… Ώρες αφιερωμένες στη σκέψη τους… Κι όταν κατάφερνα να τα … “ηρεμήσω”, όταν τα έβλεπα σιγά-σιγά να νικούν τα προβλήματά τους, τα καμάρωνα όπως καμάρωνα το δικό μου παιδί.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Μού λένε ότι “Πέρασαν αυτά που ‘ξερα”. Ήρθε η ώρα της αξιολόγησης. Θα με αξιολογήσουν για να δουν αν είμαι καλός δάσκαλος. Μα πώς αξιολογείται η ανθρώπινη επαφή; Οι ατέλειωτες ώρες διορθωμάτων; Η ορθοστασία; Ο ιδρώτας που ρέει άφθονος όταν διδάσκω όγκους και εμβαδά; Η επινόηση των μεθόδων ώστε το μάθημα να γίνει πιο ενδιαφέρον; Πώς αξιολογείται η χαρά να βλέπεις έναν μαθητή “του 7″ να γράφει για 10; Πώς θα βαθμολογηθούν οι ώρες που περάσαμε στην τάξη λύνοντας κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς, όχι με τιμωρία αλλά με συζήτηση; Πώς θα αξιολογηθεί η επίσκεψη των παλιών μου μαθητών στο σχολείο, σε κάθε ευκαιρία; Πώς αξιολογείται το βούρκωμα όταν φεύγουν για το γυμνάσιο; Την άνοιξη, συναντήθηκα με παλιούς μου μαθητές από το Πέραμα, 25 χρόνια μετά, και μου έδωσαν τόση αγάπη που, όταν έμεινα μόνος εκείνο το βράδυ, έκλαψα από χαρά. Αυτό πώς αξιολογείται;
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Τα τελευταία χρόνια, μπήκα κι εγώ στο club των δημόσιων υπαλλήλων. Είδα την κοινωνία να στέκεται απέναντί μου και να με “στολίζει” με χαρακτηρισμούς, όπως “άχρηστος”, “τεμπέλης” “κηφήνας” κ.ά. Μα εγώ συνέχιζα απτόητος να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο ευσυνείδητα μπορώ. Συνέχισα να ιδρώνω, στην κυριολεξία, συνέχισα να πηγαίνω και άρρωστος στην τάξη, για να μη χάσουν τα παιδιά μου μάθημα. Ο μισθός ήταν πάντα λίγος, αλλά τον αναπλήρωνε το βλέμμα του Γιωργάκη, της Ελένης, του Κώστα… Και, στην τελική, ένιωθα πιο πλούσιος από πολλούς.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Αυτές τις μέρες έμαθα ότι είμαι κι εγώ ένα νούμερο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το Δ.Ν.Τ. Έμαθα ότι μπορούν να με μετακινήσουν, σαν πιόνι σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Μού είπαν ότι η απόλυσή μου (όπως και χιλιάδων εργαζομένων) θα σώσει την πατρίδα μου από την καταστροφή. Αν πράγματι η σωτηρία της πατρίδας εξαρτάται από την απόλυσή μου, και αν αυτή βοηθήσει ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ να ζήσουν καλύτερα, καλώς να ‘ρθει.
Γιατί με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος για να βοηθήσω κάποιους άλλους να ζήσουν μια καλύτερη ζωή».
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Μετά από δύο χρόνια σε ιδιωτικό, διορίστηκα το 1987. Ονειρευόμουν να βοηθήσω τα παιδιά να μάθουν με καλύτερο τρόπο αυτά που έμαθα κι εγώ. Στα χρόνια που πέρασαν είδα πολλά πράγματα να αλλάζουν. Μού είπαν ότι δεν πρέπει να διορθώνω ορθογραφίες και εκθέσεις, γιατί δημιουργώ ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά. Είδα να εξαφανίζονται τα λογοτεχνικά κείμενα από τα σχολικά βιβλία και να αντικαθίστανται από κείμενα εφημερίδων και διαδικτύου. Χάθηκαν λέξεις όπως “κοσμητικό επίθετο”. Μού είπαν να μην πιέζω τα παιδιά να μάθουν αριθμητική, αφού μπορούν να χρησιμοποιούν κομπιουτεράκι. Μού είπαν να μην έχω άγχος για την ύλη, αφού μπορώ να παραλείψω ολόκληρα κεφάλαια. Μού είπαν ότι δεν πρέπει να εξετάζω προσωπικά γιατί πιέζω τα παιδιά.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Ένα άγχος είχα όλα αυτά τα χρόνια. Να μην προδώσω ποτέ την εμπιστοσύνη των παιδιών μου. Δεν παίζεις με τις ψυχές των παιδιών. Προσπαθούσα πάντα να δίνω το καλό παράδειγμα, να τους δείχνω πώς να λύνουν τα προβλήματά τους, να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Κάθε παιδί και μια ιστορία. Ένας μικρός Γολγοθάς. Η δουλειά δεν τέλειωνε με το κουδούνι. Το βλέμμα του Γιώργου, τα νεύρα της Γιώτας τα έπαιρνα μαζί μου στο σπίτι… Ώρες αφιερωμένες στη σκέψη τους… Κι όταν κατάφερνα να τα … “ηρεμήσω”, όταν τα έβλεπα σιγά-σιγά να νικούν τα προβλήματά τους, τα καμάρωνα όπως καμάρωνα το δικό μου παιδί.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Μού λένε ότι “Πέρασαν αυτά που ‘ξερα”. Ήρθε η ώρα της αξιολόγησης. Θα με αξιολογήσουν για να δουν αν είμαι καλός δάσκαλος. Μα πώς αξιολογείται η ανθρώπινη επαφή; Οι ατέλειωτες ώρες διορθωμάτων; Η ορθοστασία; Ο ιδρώτας που ρέει άφθονος όταν διδάσκω όγκους και εμβαδά; Η επινόηση των μεθόδων ώστε το μάθημα να γίνει πιο ενδιαφέρον; Πώς αξιολογείται η χαρά να βλέπεις έναν μαθητή “του 7″ να γράφει για 10; Πώς θα βαθμολογηθούν οι ώρες που περάσαμε στην τάξη λύνοντας κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς, όχι με τιμωρία αλλά με συζήτηση; Πώς θα αξιολογηθεί η επίσκεψη των παλιών μου μαθητών στο σχολείο, σε κάθε ευκαιρία; Πώς αξιολογείται το βούρκωμα όταν φεύγουν για το γυμνάσιο; Την άνοιξη, συναντήθηκα με παλιούς μου μαθητές από το Πέραμα, 25 χρόνια μετά, και μου έδωσαν τόση αγάπη που, όταν έμεινα μόνος εκείνο το βράδυ, έκλαψα από χαρά. Αυτό πώς αξιολογείται;
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Τα τελευταία χρόνια, μπήκα κι εγώ στο club των δημόσιων υπαλλήλων. Είδα την κοινωνία να στέκεται απέναντί μου και να με “στολίζει” με χαρακτηρισμούς, όπως “άχρηστος”, “τεμπέλης” “κηφήνας” κ.ά. Μα εγώ συνέχιζα απτόητος να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο ευσυνείδητα μπορώ. Συνέχισα να ιδρώνω, στην κυριολεξία, συνέχισα να πηγαίνω και άρρωστος στην τάξη, για να μη χάσουν τα παιδιά μου μάθημα. Ο μισθός ήταν πάντα λίγος, αλλά τον αναπλήρωνε το βλέμμα του Γιωργάκη, της Ελένης, του Κώστα… Και, στην τελική, ένιωθα πιο πλούσιος από πολλούς.
Με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος. Αυτές τις μέρες έμαθα ότι είμαι κι εγώ ένα νούμερο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το Δ.Ν.Τ. Έμαθα ότι μπορούν να με μετακινήσουν, σαν πιόνι σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Μού είπαν ότι η απόλυσή μου (όπως και χιλιάδων εργαζομένων) θα σώσει την πατρίδα μου από την καταστροφή. Αν πράγματι η σωτηρία της πατρίδας εξαρτάται από την απόλυσή μου, και αν αυτή βοηθήσει ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ να ζήσουν καλύτερα, καλώς να ‘ρθει.
Γιατί με λένε Ηλία Καθαρόπουλο και το όνειρό μου ήταν να γίνω δάσκαλος για να βοηθήσω κάποιους άλλους να ζήσουν μια καλύτερη ζωή».
thestival
