.jpg)
Σταμάτης Σπανουδάκης
Πάλι μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η μέραπου εγώ βρισκόμουνα εδώ κι εσύ λίγο πιο πέρα.
Και μίλαγες για τη ζωή κοιτάζοντας εμένα,
κι όσα τα μάτια σου έλεγαν καλά ήταν ειπωμένα.
Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται
και όλα συζητιούνται, κανένας μας δεν φταίει.Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα έχουν γίνει.
Τι τάχα να 'χει μείνει που ακόμα να μας καίει;
Όλα σου μοιάζαν σκοτεινά κι ήσουν εσύ η ελπίδα,
ένας αρχαίος πολεμιστής, γυμνός, χωρίς ασπίδα.
Πόσο τραφήκαμε κι οι δυο απ' το παράπονό σου!
Πόσο ακόμα να ζητώ ό,τι ήτανε δικό σου;
