Η μεγάλη φενάκη της μεσαίας τάξης τα τελευταία 25-30 χρόνια ήταν ότι θα μπορούσε να παρακολουθήσει τον πλουτισμό της αστικής τάξης... Και πράγματι, οι αστικές ελίτ τράβηξαν μαζί τους προς τα πάνω τη μεσαία τάξη, ιδιαιτέρως για όσο διάστημα τη χρειάζονταν σύμμαχο για να εξουθενώσουν τους εργαζόμενους... Τώρα, κι αρκετόν καιρό πριν από την κρίση, η μεσαία τάξη ξεπουπουλιάζεται, εκπίπτει των ουρανών, ληστεύεται απ' τους αστούς «προστάτες» της, προλεταριοποιείται. Αίφνης έπαψε να είναι ιερό πρόσωπο ο μικρομέτοχος και ο δανειολήπτης και κατά μάζες ο «μεσαίος χώρος» αφήνεται να ταφεί κάτω απ' τα ερείπια του «λαϊκού καπιταλισμού». Kαθ' ότι ο απενοχοποιημένος και αποχαλινωμένος χρηματεμπορικός καπιταλισμός δεν έχει πρόβλημα, εκτός από ωμοφάγος, να 'ναι και πτωματοφάγος...
Η ελληνική(;) κυβέρνηση πρέπει να πέσει. Εδώ και τώρα.
Αυτή η κυβέρνηση των Ανδρεικέλων πρέπει να πέσει.
Είτε με εκλογές, είτε με εξέγερση πρέπει να πέσει.
Είναι ο μόνος τρόπος για να λάβει η Ευρωπαϊκή Ενωση το μήνυμα ότι δεν μπορούν να στριμώχνονται έτσι οι λαοί.
Είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να μην αλωθεί, λεηλατηθεί και πεθάνει η Ελλάδα.
*****
Μάλιστα, όχι μόνον η πτώση της κυβέρνησης είναι αναγκαία, αλλά και ο εκλογικός εκμηδενισμός του ΠΑΣΟΚ εκ των ων ουκ άνευ. Ετσι ώστε
να λάβουν το μήνυμα όλα τα κόμματα εν Εσπερία για την τύχη που (πρέπει να) περιμένει όλους εκείνους τους πολιτικούς σχηματισμούς που σέρνουν τους εργαζόμενους πολίτες στη σκλάβωση.
......................................
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τιμωρηθεί και να πέσει από την εξουσία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, διότι τα μέτρα που η κυβέρνησή του λαμβάνει γίνονται κάθε μέρα και χειρότερα. Οι τζουτζέδες βουλευτές που για άλλα εψηφίσθησαν και για άλλα ψηφίζουν, αυτοί οι προδότες των εντολών που έλαβαν απ' τον λαό, πρέπει να μαυρισθούν
ο καθένας ένας-ένας προσωπικώς, χωρίς συγχώριο.
Υπό το καθεστώς αυτής της κυβέρνησης η χώρα πεθαίνει ήδη για να μην πεθάνει στο... μέλλον.
Ο θανατηφόρος Παπανδρέου εφηύρε προσωπικώς το αεικίνητο της υπερχρέωσης.
Οι θυσίες που ζητάει ο Παπανδρέου και οι Απίθανοι γύρω του, δεν πιάνουν τόπο, όχι μόνον διότι είναι ανίκανοι ή σμπίροι των Δυνατών, αλλά επειδή ο σκοπός των εν λόγω
ατέλειωτων θυσιών δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας, αλλά η θυματοποίηση του ίδιου του λαού.
Ο λαός δεν θυσιάζεται για να σωθεί η πατρίδα, αλλά λεηλατείται ο ίδιος, ώστε αδύναμη πια η πατρίδα να δηώνεται στο διηνεκές.
Ολοι γνωρίζουμε και πρώτη απ' όλους η κυβέρνηση -διότι αυτή μας παγίδευσε- ότι ο δρόμος του Μνημονίου δεν οδηγεί πουθενά παρεκτός στη διαιώνιση της δυσπραγίας για τους πολλούς και της κακοδαιμονίας για όλους - πλην γραικύλων.
Οι τελευταίες κυβερνήσεις αξιοποιούν τις παθολογίες που οι ίδιες δημιούργησαν (πάντα όμως ευαγγελιζόμενες προεκλογικώς τη θεραπεία τους) και προχωρούν
σε μεταρρυθμίσεις ακόμα περισσότερο παθογενείς-θανατηφόρες.
Μάλιστα, η απελπισία πλέον πολλών πολιτών είναι τέτοια ώστε να πιστεύουν ότι ακόμα κι αν πέσει αυτή η κυβέρνηση, η επόμενη τον ίδιο δρόμο -μονόδρομο- θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Ακυρώνουν
με αυτές τις σκέψεις τη δημοκρατία, το ίδιο το δικό τους πολιτικό βάρος, αλλά και την ίδια την Ιστορία -τα πεπραγμένα των ανθρώπων, το κεκτημένο της εξέλιξης- παραβλέπουν έτσι την ίδια τη φύση των πραγμάτων.
Στα οποία, ούτε η αδράνεια είναι ο πιο ισχυρός νόμος, ούτε το κενό η διαρκέστερη κατάσταση.
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να φθάσουμε πρώτα στον πάτο του Καιάδα πριν να αρχίσουμε να μιλάμε για σεισάχθεια.
Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ανεβάσει τον βράχο του στο βουνό ο Σίσυφος πριν να ζητήσει εξηγήσεις απ' αυτούς που υπερψήφισε, ούτε ξέρω αν θα συνεχίσουμε να μιλάμε για πολύ ακόμα περί δημοκρατίας, όσο ξεχνάμε ότι δημοκρατία πρώτα απ' όλα σημαίνει λογοδοσία.
Και στην Ελλάδα έχει να λογοδοτήσει πολιτικός απ' την εποχή της πρώτης αυτοδυναμίας, πράσινης ή βένετης...
Στις δημοκρατίες (λένε συνήθως αυτοί που τις σκυλεύουν) δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οντως! Υπάρχουν εκλογές. Και εξεγέρσεις...
