..Οταν έσκασε η μπόμπα, η τότε κυβέρνηση, το Ιανουάριο 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα. Και βγήκε να πουλήσει ομόλογα προκειμένου να τοκοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόρασε κανένας. Και τότε, υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε Υπουργός οικονομικών ανακάλυψαν την κρίση. Έρχεται η κρίση, μας ήρθε η κρίση, λες και η κρίση είναι αερόλιθος, περπατάς αδιάφορος και σου έρχετε στην κεφάλα. Δεν είναι έτσι, απλά αποδείχθηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι, όσοι τουλάχιστουν μελετούμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχθηκε όχι μόνο αυτό. Οτι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί την τελευταία δεκαετία, την δεκαετία του ευρώ δανειστήκαμε σαν σύνολο με 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Απ’ αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια δεκαετία πληρώσαμε μιάμιση φορά το χρέος που είχαμε 31/12/2009 σε εξυπηρέτηση. Και μένουν άλλα 40 δις. Ακούστε τώρα τι γίνεται. Απ’ αυτά τα 40, περίπου τα 18 με 20, είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα δεκαετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20, δεν ξέρουμε πού πήγανε... Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο, αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήρανε. Ποιοί τα πήραν;...
...Εφτιαξαν έναν μηχανισμό
Όταν κινδύνευε λοιπόν η χώρα να αποκαλυφθεί η χρεωκοπία, η ευρωζώνη κλονίστηκε. Διότι εάν προχώραγε η χώρα - όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει - σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της, εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει για έναν εξής απλούστατο λόγο: ότι όταν δανείζεις κράτος, σε αντίθεση με τον δανεισμό νοικοκυριού ή ε
πιχείρησης, που άμα σου χρωστάει και δεν μπορεί να πληρώσει τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.
πιχείρησης, που άμα σου χρωστάει και δεν μπορεί να πληρώσει τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.
Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης δανειστών κρατών, απ’ το 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία, σαν δανειστής. Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγο άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Κι αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο. Στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου.
Ακούστε λοιπόν, τώρα τι έγινε. Το ξέρανε αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στις Βρυξέλες και τους είπανε: παιδιά είμαστε σε πολύ άσχημη θέση, προέχει το ευρώ· η Ελλάδα δεν μας ενδιαφέρει και πολύ, προέχει το ευρώ, η συνοχή και η αξία του. Κι επειδή δίπλα απ’ την Ελλάδα ερχόντουσαν κι άλλοι η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία το Βέλγιο, η Γαλλία, πρέπει να φτιάξουμε ένα μηχανισμό άμεσα, που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις, είτε οτιδήποτε. Κι έτσι χτίσανε την ιστορία στην Ελλάδα, γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουνε εδώ. Και το κάνανε σε συμφωνία και με τα δυο πολιτικά κόμματα, απ’ τις ηγεσίες. Και έτσι έγινε η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spread επιτοκίων κι όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες, που απέφερε στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη. Κι από εκεί και πέρα στήθηκε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Που βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με τον μηχανισμό στήριξης της χώρας. Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε, δεν είναι να βάλουν το μνημόνιο. Είναι να βάλουν τη δανειακή σύμβαση. Η δανειακή σύμβαση είναι το μεγάλο παλούκι. Βεβαίως το μνημόνιο το νιώθουμε μέσα στο πετσί μας με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά το μεγάλο παλούκι είναι η δανειακή σύμβαση. Στηδανειακή σύμβαση, εξαναγκάσανε την κυβέρνηση ή μάλλον δεν την εξαναγκάσανε. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχανε προφτάσει να στείλουν την δανειακή συμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογεγραμμένη. Τα ίδια στελέχη, πιστεύανε ότι θα υπάρξει διαπραγμάτευση και γι’ αυτό και ήτανε ακραία η διατύπωση των όρων, με σκοπό να κοπούν κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα. Υπεγράφη αβλεπτί.
Η Ελλάδα παραιτήθηκε
της ασυλίας της!
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας, λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Αμετάκλητα και άνευ όρων. Παραιτείται συνολικά από την εθνική της κυριαρχία. Μπορεί το διεθνές δίκαιο να το απαγορεύει, όμως η ελληνική κυβέρνηση το υπέγραψε. Γιατί στις 6 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε ο νόμος του μνημονίου από την ελληνική Βουλή και δύο μέρες μετά στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Γι’ αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά βασικά και οι συνταγματολόγοι αυτής της χώρας, μιλάνε για πραξικόπημα και κατάληψη του Κοινοβουλίου εκείνες τις μέρες.
Πουθενά στον πλανήτη δεν υπάρχει παρόμοια δανειακή σύμβαση!
Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ, που ασχολούμαι την τελευταία δεκαετία με αυτά, σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν και παρόμοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά, αλλά στα διεθνή χρονικά. Απ’ τις αρχές του 19 αιώνα, δεν υπάρχει κράτος, ακόμη και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα. Να σας πω χαρακτηριστικό παράδειγμα από την ιστορία.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση, έστω και δοτή, που να έχει υπογράψει τυπικά την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Εκτός από μια. Την κυβέρνηση Ράλλη στην Κατοχή. Μόνο αυτή και η σημερινή.
Ο Τσολάκογλου στην δίκη του ’46 χρησιμοποίησε ως επιχείρημα, ότι εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους Χιτλερικούς από τους Ναζί, να υπογράψω την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας παραιτήθηκα. Δεν λέω ότι αυτό τον κάνει λιγότερο δοσίλογο· προσέξτε. Δεν λέω τέτοιο πράγμα, μην τρελαθούμε. Αλλά τουλάχιστον και αυτός, είχε τσίπα. Και εδώ μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινωνικής δημοκρατίας. Εχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι συμβαίνει αυτό στην πράξη; Θα σας πω συγκεκριμένα.
Πρώτον: Παραιτήθηκε η χώρα, από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμη κι αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο. Σπας το πόδι σου και δεν μπορείς να δουλέψεις για ένα χρονικό διάστημα. Ο νόμος προβλέπει ρύθμιση του χρέους, απ’ αυτό παραιτήθηκε η χώρα.
Δεύτερον: Με βάση τη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση η οποία διεκδικούσε, το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, και συμφωνούσε η Γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο τα 160 περίπου δις που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς. Όμως οι δανειστές έχουν το δικαίωμα μερικά ή συνολικά να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους. Και σας λέω ένα σενάριο, το οποίο το λένε πάρα πολλοί ειδικοί, ακραίο σενάριο όντως, αλλά δεν είναι απίθανο. Το έχει πει ο Γ. Κασιμάτης το έχω ακούσει κι απ’ τον ... Χρυσόγονο, συνταγματολόγοι και οι δύο. Λοιπόν είπανε το εξής: μπορεί η Ολλανδία να δώσει τις χρεωστικές απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα, στην Τουρκία. Να έρθει η Τουρκία να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει επάνω την Τούρκικη σημαία. Ή να δεσμεύσει το κτίριο της Βουλής, να το εκποιήσει και να πάρει τα λεφτά της.
Εθνική αυτοκτονία!
Διότι παρέλειψε από την ασυλία, λόγω άρσης της εθνικής κυριαρχίας, ότι παραιτείται από την δημόσια περιουσία του κράτους, από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, απ’ το εθνικό έδαφος. Παραιτείται από την ιδιωτική περιουσία, των πολιτών του, και παραιτείται ακόμα από την δυνατότητα να μην υπάρξη δέσμευση ή υποθήκευση ακόμη και στον οπλισμό της χώρας! Και προσέξτε, η δανειακή σύμβαση προβλέπει ότι αν το ελληνικό κράτος καθυστερήσει να πληρώσει για 30 μέρες μία δόση, ενεργοποιούνται όλες οι ρήτρες. Και αυτοί μπορούν να βάλουν χέρι, ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Να δεσμεύσουν δηλαδή τα πολεμικά αεροπλάνα, τα πλοία της χώρας και τα λοιπά. Και να εκποιηθούν.
Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι’ αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, όπως Αμερικανός χρηματιστής είχε γράψει στους NewYork Times ένα άρθρο με τίτλο: «Υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα».
Αυτο το πράγμα λοιπόν, επειδή δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και βέβαια η Βουλή, δεν πέρασε ποτέ απ’ τη Βουλή. Πήγε μονο στην νομοπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή πλέον μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένη όλη η δανειακή σύμβαση. Δεν έχει κυρωθεί, αλλά με βάση το τι έχουν αποφασίσει ισχύει γιατί εκτελείται.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα στις διεθνείς αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο, ίσους όρους ανάμεσα σε δανειστές. Δηλαδή ό,τι ισχύει για έναν δανειστή, υποχρεωτικά ισχύει για όλους. Είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή ως το τέλος αυτή την δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του Ελληνικού κράτους μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες· τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντί του, έστω και άν δεν συμπεριλαμβανότανε στη δανειακή σύμβαση.
Με βάση αυτά λοιπόν, εφαρμόσανε την πολιτική του μνημονίου. Η πολιτική του μνημονίου είχε σχεδιαστεί εξ’ αρχής, όχι τόσο να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα ώστε να πληρωθούν οι δανειστές. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνεται το χρέος. Κάθε χρόνο μας κοστίζει 35 με 40% η εξυπηρέτησή του στο ΑΕΠ.Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατον· το ξέρανε αυτό. Άμα λοιπόν μας λέγανε το Γενάρη 2010, ότι θα βάλουν χέρι στην δημόσια περιουσία, αυτό που μας λένε τώρα, θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Φέρανε ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι - μεροφάι, να σκέπτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει, το παιδί του η οικογένειά του αύριο. Και να του φέρουν το δίλημμα, που είπε ο Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες· μετά την 12η Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δισεκατομμυρίων. «Ή πουλάτε, ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της δεκαετίας». Αυτό ήταν το δίλημμα των τοκογλύφων. «Ή πουλάτε ή χάνετε κι ό,τι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς». Να εξαναγκάσουν το λαό, ώστε στο τέλος να πει, άει στο διάολο, πούλα κάτι προκειμένου να χάσω κι ό,τι μου έχει μείνει.
Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μια δεκαετία στην Ελληνική οικονομία. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται, είναι ακόμη πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα απ’ αυτό που έχουμε βιώσει. Είμαστε στην προκαταρκτική διαδικασία.
Τί να κάνουμε τώρα
Κατά τη γνώμη μου, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα, πραγματικά, αυθεντικά ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο, που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων, μιας νέας εξουσίας, που θα επιβάλει την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ’ αυτήν, ώστε να μπορεί να γλιτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο Ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για τον τόπο.
Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους τη διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας, το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες. Ή εμείς ή κανένας.
Ακολούθησαν ερωτήσεις από το κοινό οι οποιες ήταν ιδιαιτερα επίμονες στο τι μπορούμε να κάνουμε τώρα.
Τι μπορούμε να κάνουμε· φυσικά απευθύνομαι στον λαό, δεν είναι μια πρόταση που μπορεί να γίνει στον κ. Παπανδρέου, ούτε στον κ. Σαμαρά διότι δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουνε.
Πρέπει πρώτα και κύρια, κατά την γνώμη μου, να πούμε ότι τούτη η κυβέρνηση, ή αν θέλετε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν εκφράζει αυτό το λαό, δεν μπορεί να τον αντιπροσωπεύσει, άρα δεν μπορεί να μιλάει εξ’ ονόματός του, ούτε να δεσμεύει την χώρα από εδώ και μπρος.
Το δεύτερο· να σταματήσουμε αδιαπραγμάτευτα την πληρωμή των χρεών, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, πνιγόμαστε. Υπάρχουν 4 ρήτρες στο διεθνές δίκαιο με βάση το οποίο μας επιτρέπεται μονομερώς να σταματήσουμε την πληρωμή του χρέους και αφού έχουμε καταγγείλει την δανειακή σύμβαση, να μην μας κάνει κανένας απολύτως τίποτα. Και το ξέρουνε πολύ καλά αυτό, γι’ αυτό μας προβάλλουν την δανειακή σύμβαση. Η δανειακή σύμβαση ανατρέπεται από το λαό, γιατί είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο, ακόμη και με το Ευρωπαϊκό και φυσικά με το εθνικό δίκαιο.
Απευθύνομαι στον λαό: Βασική αρχή ετούτης εδώ της συνταγματικής τάξης, είναι το ακροτελεύτιο άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος: Το Σύνταγμα, τα δικαιώματα και η υπεράσπιση αυτού του τόπου επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Είναι δικαίωμα και καθήκον τους.
Εάν δεν είμαστε εμείς ικανοί να φερθούμε στο ύψος αυτού του πράγματος που προβλέπει ακόμα κι ο νομοθέτης, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Ολόκληρη την ομιλία του Δ. Καζάκη μπορείτε να την ακούσετε εδώ:
