του Κωστή Χατζηδάκη
Τι μαθαίνει κανείς απ’το Canal Plus…Μέχρι τώρα, η κυρίαρχη αντίληψη ήταν πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθυστέρησε να πάρει μέτρα για να αντιμετωπίσει την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση που παρέλαβε από την κυβέρνηση της ΝΔ. Ωστόσο, οι δηλώσεις του κ. Στρος Καν στο εν λόγω κανάλι, ότι ο Πρωθυπουργός του συζητούσε ήδη από το Δεκέμβριο του 2009 για προσφυγή στο ΔΝΤ, αποδεικνύουν πως έχουμε να κάνουμε με πολιτικό κυνισμό.
Θυμόμαστε ότι το δόγμα «λεφτά υπάρχουν» επικρατούσε και μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Η νέα κυβέρνηση έσπευσε, μετά την ανακοίνωση του ύψους του ελλείμματος, να δώσει το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης το Δεκέμβριο του 2009. Χαλάρωσε με σχετική νομοθετική διάταξη το ασφαλιστικό της ΝΔ στις αρχές του 2010. Παράλληλα, το Υπουργείο Οικονομικών δεν δανειζόταν τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο του 2010 – όπως έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ στις αρχές του 2009, για σχεδόν ολόκληρο το χρόνο – όταν ακόμα τα spreads δεν είχαν απογειωθεί. Αντίθετα, συνέβαλλε στην απογείωσή τους με την απραξία και με τις δηλώσεις περί «Τιτανικού». Μέχρι τώρα, όλα αυτά, θεωρούνταν ένδειξη ότι η κυβέρνηση ήταν αλλού. Ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και καθυστέρησε στη λήψη των αναγκαίων μέτρων, που θα μπορούσαν να αποφύγουν τα χειρότερα και την προσφυγή στο ΔΝΤ.
Η συζήτηση Παπανδρέου – Στρος Καν, ήδη απ’ το Δεκέμβριο του 2009, δείχνει πως η κυβέρνηση είχε επίγνωση της κατάστασης. Ήταν, όμως, δέσμια των προεκλογικών της διακηρύξεων. Έτσι, δεν άφησε απλώς το χρόνο να περάσει. Ό,τι έκανε, το έκανε συνειδητά. Χρησιμοποίησε το ΔΝΤ ως άλλοθι για την προσγείωση από τις δημαγωγικές προεκλογικές υποσχέσεις στη σκληρή πραγματικότητα. Το ΔΝΤ ήταν συνειδητή επιλογή και μάλιστα από την αρχή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι παραπάνω από δημαγωγική συμπεριφορά. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που, ενώ διακήρυττε ότι θέλει να κάνει μια επανάσταση στο επίπεδο της διαφάνειας και της ηθικής, συμπεριφέρθηκε στο βασικό ζήτημα που κλήθηκε να διαχειριστεί με αμοραλιστικό και ακραία κυνικό τρόπο.
Θα σπεύσουν, ίσως, κάποιοι να πουν ότι τουλάχιστον μ’ αυτή τη μεθόδευση θα μπορούσαν να βρεθούν λύσεις που δε δόθηκαν προηγουμένως. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, όμως, δεν ικανοποιούν κανέναν. Η ύφεση συνδυάζεται με πληθωρισμό. Το χρέος θα ανέβει από το 125% στο 150% ή στο 160% του ΑΕΠ. Και ακόμα περισσότερο, με όλες τις κινήσεις που προηγήθηκαν της προσφυγής στο ΔΝΤ, η Ελλάδα μπήκε στο ραντάρ των αγορών και τώρα δίνει την εντύπωση μιας ισοπεδωμένης χώρας που κάνει εξαιρετικά δύσπιστο κάθε πιθανό ή απίθανο επενδυτή.
Θλιβερό συμπέρασμα: Κανείς δημαγωγός δεν έδωσε ποτέ λύσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι εξαίρεση.
