Με σιωπή και μοιρολατρεία υποδέχθηκε ο λαός τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου τον ερχομό τού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) ως τοποτηρητή του για την επόμενη δεκαετία. Ο κατά τα άλλα υπερπατριώτης και «εθνικά υπερήφανος» ρωμηολαός, που, όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος, συνηθίζει να ξελαρυγγιάζεται στα γήπεδα και μπροστά στις οθόνες υψηλής ευκρίνειας, τώρα φαίνεται να έχει καταπιεί τη γλώσσα του.
Προφανώς αυτή η μουγκαμάρα τών, συνήθως λαλίστατων, ελληνόφωνων φελάχων, οφείλεται σε μαύρη άγνοια τού τί εστί μια «παρέμβαση» τού Δ.Ν.Τ., καθώς και σε μια αόριστη -χριστιανικού τύπου- ελπίδα, ότι, ίσως τελικά τα πράγματα να μην πάνε τόσο άσχημα στο μέλλον (όσο πήγαν για άλλους λαούς, οι οποίοι επίσης δέχθηκαν την «ευεργετική» παρέμβαση τού διεθνούς αυτού οργανισμού), αφού η Ελλάδα …ανήκει στην Ε.Ε.. Είναι δηλαδή η μουγκαμάρα αναμονής κάποιου, ο οποίος, παρά τα κακά του προαισθήματα, νιώθει παντελώς ανήμπορος να αντιδράσει και τού οποίου ο οργανισμός έχει αρχίσει να εκκρίνει αντανακλαστικά τό ψυχοθρησκευτικό ναρκωτικό της «ελπίδας».
Αργεντινή 2001:
Η χώρα είχε υπαχθεί στη δικαιοδοσία του Δ.Ν.Τ. λόγω της διαφθοράς / διαπλοκής τού καθεστώτος (δηλαδή για τους ίδιους λόγους με την Ελλάδα). Ο αργεντίνικος λαός πήρε την κατάσταση στα χέρια του, εξεγέρθηκε με αξιομίμητη βιαιότητα (αλλά και ευρηματικότητα) και κυριολεκτικά εκπαραθύρωσε τους νταβατζήδες του Δ.Ν.Τ., αλλά και πολλούς από τους ντόπιους υπεύθυνους τής πτώχευσης. Επιπλέον, για τον λαό της Αργεντινής, τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν μια μοναδική ευκαιρία, όχι απλώς για να εξέλθει πρόσκαιρα από μια δύσκολη κατάσταση, αλλά για να αλλάξει ριζικά μερικές αρρωστημένες χρόνιες καταστάσεις στη χώρα του.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν αναμένεται να δούμε τέτοιες σκηνές αξιοπρέπειας από τον καρπαζοεισπράκτορα ρωμηολαό, αφού αυτός είναι παντελώς παραιτημένος από τη διεκδίκηση τού μέλλοντός του (δηλαδή τού μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του, τα οποία πνίγει στα δακρυγόνα, ή τα δολοφονεί στον δρόμο σαν αδέσποτα σκυλιά), βυθισμένος στην εκούσια άγνοια και στην (χριστιανική) ελπίδα, υπερπατριώτης κουραδόμαγκας των γηπέδων, εθισμένος να εκτονώνει το (κοιλαράδικο) νταηλίκι του με κομματικά συνθήματα και κομματικά κατευθυνόμενες διαδηλώσεις, κουτοπόνηρος βολεψοκωλάκιας και υποκριτής, εκούσιο κορόιδο, που χάφτει πρόθυμα τις ελπίδες που τού πασσάρουν (για μεταξωτές κορδέλλες) οι ταγοί του, εν ολίγοις ένα χαμερπές σκουλήκι, που σχεδόν προκαλεί να το πατούν.
Διαβάστε το υπόλοιπο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Θεόδωρου Α. Λαμπρόπολου στο:
Freeinquiry.gr-Ελεύθερη Έρευνα
